Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

Ζαπατίστας: 18 χρόνια εξέγερσης και αντίστασης


Της MARCELA SALAS CASSANI

Εκατοντάδες ακτιβιστές και πανεπιστημιακοί από όλο τον κόσμο συγκεντρώθηκαν στο Διεθνές Σεμινάριο "Πλανήτης Γη: Αντι-συστημικά Κινήματα" για να συζητήσουν τη σημασία της εξέγερσης των Ζαπατίστας, το 1994, στη 18η επέτειό της. Στο πλαίσιο των λαϊκών εξεγέρσεων που έχουν ξεσπάσει αυτό το χρόνο σε όλη την υδρόγειο, το σεμινάριο που πραγματοποιήθηκε από τις 30 Δεκεμβρίου μέχρι τις 2 Ιανουαρίου στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas, κατέληξε στο συμπέρασμα, μαζί με τον πορτογάλο κοινωνιολόγο Boaventura de Sousa Santos, ότι φαίνεται εκ των υστέρων ότι η επιρροή των Ζαπατίστας έχει γίνει τόσο ισχυρή ώστε «κανείς δεν μπορεί να δει την αριστερά ή τον αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό, χωρίς αυτό το σημείο αναφοράς».

Ο De Sousa Santos δήλωσε ότι η εκρηκτική εμφάνιση του Ζαπατιστικού Στρατού Εθνικής Απελευθέρωσης (EZLN) στη σκηνή, την 1 Γενάρη του 1994, ήταν η πρώτη σημαντική στιγμή της παγκόσμιας αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό. Η εξέγερση έκανε ορατούς τους αυτόχθονες αγώνες που αναπτύσσονταν από τη δεκαετία του '80 στη Λατινική Αμερική και σύντομα έγινε προάγγελος και άλλων κινημάτων.

«Μας δίδαξαν έναν άλλο τρόπο θεώρησης του κόσμου. Διέρρηξαν τη μαρξιστική ορθοδοξία, αναπτύσσοντας έναν νέο λόγο, μια νέα σημειολογία και νέες ιδέες. Μας δίδαξαν μια νέα οργανωτική λογική που είχε θεμελιώδη επίδραση σε ολόκληρο τον κόσμο», δήλωσε ο De Sousa Santos σε μια συνέντευξη.

Η Paulina Fernandez, καθηγήτρια Πολιτικής Επιστήμης στο UNAM, η οποία ακολούθησε το κίνημα των Ζαπατίστας από την έναρξή του, μίλησε για την υπεροχή των Ζαπατίστας. «Δεν είναι ακόμα δυνατό να δούμε καθαρά το μέγεθος της σημασίας της εξέγερσης των Ζαπατίστας. Παρακολουθώ τις ειδήσεις στο διαδίκτυο καθημερινά και ο EZLN παρατίθεται συνέχεια για τον ένα ή τον άλλο λόγο - είναι μια μόνιμη αναφορά».

«Παρά τις προσπάθειες φίμωσης και απόκρυψης, περιθωριοποίησης και απομόνωσης του κινήματος πάνω στα βουνά, και χωρίς πληροφορίες από τα μέσα ενημέρωσης σχετικά με το τι κάνουν, οι Ζαπατίστας οικοδομούν μια πραγματική εναλλακτική διαδικασία σε καθημερινή βάση. Είναι η απόδειξη ότι η χώρα αυτή μπορεί να λειτουργήσει με διαφορετικό τρόπο, όταν οι άνθρωποί της έχουν δεσμευτεί και δρουν χωρίς την παρέμβαση των νόμων, των θεσμών, των κομμάτων, των πολιτικών, και των πρακτικών αυτών των επίσημων φορέων που είναι ένοχοι για τη διαφθορά αυτής της χώρας», πρόσθεσε η Fernandez.

Οι εκπρόσωποι των αυτοχθόνων λαών συμφώνησαν ότι «από όλες τις διαδικασίες που έχουμε βιώσει ως αυτόχθονοι, οι Ζαπατίστας έχουν πολύ σημαντικό ρόλο. Πριν, οι αυτόχθονες αγώνες ήταν μεμονωμένοι και δεν συνδέονταν, αλλά από το 1994 αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ότι υποφέραμε από κοινά προβλήματα και αρχίσαμε να αλληλεπιδρούμε και να αναπτύσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των λαών, όχι μόνο στο Μεξικό αλλά και σε όλο τον κόσμο».

Ο Campanur σημείωσε: «Παρά το γεγονός ότι οι λέξεις ''αξιοπρέπεια'', ''ελευθερία'' και ''δικαιοσύνη'' υπήρχαν ήδη, ήταν οι Ζαπατίστας, αδελφοί και αδελφές, που το 1994 μας δίδαξαν να τις χρησιμοποιούμε σε κάθε έναν από τους αγώνες μας».

Ο Javier Sicilia, ποιητής και επικεφαλής του Κινήματος για Ειρήνη με Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια, δήλωσε σε μια συνέντευξη ότι «τα τελευταία 18 χρόνια είναι θεμελιώδη αφού οι Ζαπατίστας, αποκαλύπτοντας την άρνηση των ιθαγενών που συνεχίζεται εδώ και αιώνες, αποκάλυψαν, επίσης, την ανικανότητα του κράτους και του νεοφιλελεύθερου συστήματος, και έδωσαν νέο περιεχόμενο και νέες δυνατότητες όχι μόνο στο έθνος αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο».

Τα νέα κινήματα και οι Ζαπατίστας

Πολλοί συμμετέχοντες συνέδεσαν το κίνημα των Ζαπατίστας με τα νέα κινήματα στην Ισπανία, την Ελλάδα, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Τυνησία, την Αίγυπτο, την Υεμένη και αλλού. Ο γάλλος ιστορικός Jerome Baschet δήλωσε: «Η λογική του καπιταλισμού μάς κάνει να χάσουμε τον έλεγχο της ζωής μας, και είναι καιρός να ανακτήσουμε τον έλεγχο αυτό. Το παγκόσμιο κίνημα έχει ανακύψει ως σταυροδρόμι όλων των αγώνων: των αγώνων ενάντια στη λεηλασία των υλικών αγαθών, της γης, των τρόπων ζωής, της ικανότητας να αποφασίζουμε. Είναι ένα κίνημα που καλεί τον καθένα που αισθάνεται στερημένος». Πρόσθεσε ότι οι τελευταίες εξεγέρσεις «αντικατοπτρίζουν μια γενική αίσθηση αδικίας και τη δυνατότητα μιας συλλογικής αφύπνισης να εντείνει τις αντιδράσεις απόρριψης που έχουμε δει μέχρι τώρα».

Η φεμινίστρια ανθρωπολόγος Mercedes Olivera παρατήρησε ότι οι Ζαπατιστικές κοινότητες έχουν αναπτυχθεί έξω από το μερκαντιλιστική λογική, και μπορούν να είναι ένα βιώσιμο σημείο εκκίνησης για «να τολμήσουν οι άνδρες και οι γυναίκες να γνωρίσουν τη δομή ενός άλλου πολιτισμού που βασίζεται στην αλληλεγγύη και όχι στην εκμετάλλευση, να προσπαθήσουν να αναδημιουργήσουν το ανθρώπινο νόημα της ύπαρξης, να ανακτήσουν τη ζωτική σημασία της γης και τη βιωσιμότητα της παραγωγής για την κατανάλωση, να είναι σε θέση να εφαρμόσουν νέες μορφές χρήσης και φροντίδας για τους φυσικούς πόρους, και με αυτόν τον τρόπο μπορούμε να αλλάξουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τις στρατηγικές μας προς την οικοδόμηση ενός νέου παραδείγματος της ανάπτυξης και να επιχειρήσουμε μια πολιτιστική διαδικασία βασισμένη στη ζωή και όχι στην καταστροφή, όπως κάνουν οι Ζαπατίστας στην αυτονομία τους».

Στο κίνημα Occupy Wall Street, στις Ηνωμένες Πολιτείες, που έχει εξαπλωθεί σε πόλεις σε όλη τη χώρα και στον υπόλοιπο κόσμο, «υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν επηρεαστεί έντονα από τον αγώνα των Ζαπατίστας», λέει η Marlina από το Movimiento por la Justicia en el Barrio (Κίνημα για τη Δικαιοσύνη στο Barrio), μια συλλογικότητα λατίνων που είναι ενταγμένη στο πλαίσιο της Άλλης Καμπάνιας στη Νέα Υόρκη και στο κίνημα Occupy Wall Street. Η Marlina υποστηρίζει ότι «αυτό που πολλοί άνθρωποι του κινήματος Occupy προσπαθούμε να κάνουμε είναι να σπάσει η σχέση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την ανθρωπότητα», σημειώνοντας ότι οι Ζαπατίστας έχουν παράσχει σαφή και εμπνευσμένα μηνύματα για τους ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Η αντίσταση των Ζαπατίστας μάς ενθαρρύνει να συνεχίσουμε την πάλη για την οικοδόμηση ενός διαφορετικού κόσμου», κατέληξε.

Η Marlina αφηγήθηκε ότι «γυναίκες από το κίνημα ήρθαν ένα βράδυ στην Liberty Plaza και αντί να μιλήσουν για τις οικονομικές πολιτικές και τους πολιτικούς αγώνες, μίλησαν για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, μητέρα και μιγάδα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μίλησαν για τις οικογένειές τους και την αξιοπρέπειά τους, και έκλαψα κατά τη διάρκεια της ομιλίας, επειδή για μένα η συζήτηση για το ''δικαίωμα στη ζωή'' ή την ''καλή διαβίωση'' ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από τις φανταχτερές συζητήσεις για την οικονομική πολιτική. Και πιστεύω ότι η δύναμη του Κινήματος για τη Δικαιοσύνη στο Barrio είναι να μιλάμε για την αλήθεια της ανθρώπινης εμπειρίας και την αλήθεια της καταστροφής της Γης, και αυτός είναι ένας λόγος που δεν μπορεί απαραίτητα να εννοηθεί με καπιταλιστικούς όρους».

Η Daniela Carrasco συμμετείχε στο σεμινάριο παρουσίασης ενός από τα πιο σημαντικά κινήματα του 2011: το φοιτητικό κίνημα της Χιλής. Η χιλιανή φοιτήτρια από την κολλεκτίβα Tendencia Estudiantil Revolucionaria, συλλογίστηκε τις επιδράσεις των Ζαπατίστας στο σπουδαστικό κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

«Το μεγάλο παράδειγμα που έχουμε πάρει από το κίνημα των Ζαπατίστας είναι η συνέλευση ως μορφή οργάνωσης. Για πολλά χρόνια, το κίνημα της Χιλής ήταν πολύ γραφειοκρατικό και πρωσοποκεντρικό, καθώς ήταν εστιασμένο σε ορισμένους προέδρους που κατέληξαν να διαπραγματεύονται με την κυβέρνηση και συχνά πρόδιδαν το κίνημα. Φέτος αυτή η λογική έσπασε, η δεξιά που αποτελούνταν από μέρος της Συνομοσπονδίας Φοιτητών εκδιώχθηκε, και η συνέλευση υιοθετήθηκε ως μέθοδος επικύρωσης όλων των αποφάσεων που παίρνουμε. Έχουμε φτάσει στο σημείο όπου ψηφίζουμε ακόμη και για το αν θα κάνουμε ένα οδόφραγμα -ναι ή όχι- στη συνέλευση, και αυτό είναι πολύ ικανοποιητικό. Όλα τα μέλη μας ψηφίζουν με ανάταση των χεριών, γνωρίζοντας ότι συμμετέχουν, και δεν είναι απλώς θεατές, σε μια πράξη εκ νέου ανάληψης του αγώνα στους δρόμους».

«Για μεγάλο χρονικό διάστημα, λεγόταν ότι οι φοιτητές δεν συμμετέχουν, ότι δεν έχουν πολιτική κατάρτιση, ότι δεν είχαν εμπλακεί σχεδόν σε τίποτα, ότι δεν τους ένοιαζε τι συνέβενε στην κοινωνία. Αλλά αυτή τη χρονιά -οι συμμετέχοντες στο σεμινάριο συμφώνησαν- έχει φανεί το αντίθετο στη Λατινική Αμερική, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στις αραβικές χώρες και στην Ευρώπη, όπου οι νέοι, ασθενείς ενός συστήματος που παράγει ανισότητα, φτώχεια, ανεργία και απόγνωση, αναρωτιούνται τι συμβαίνει και προχωρούν πέρα από τη διαμαρτυρία». «Χτίσαμε ένα χιλιανό κίνημα που επεκτείνεται σε μια ''σπουδαστική άνοιξη'' στην Κολομβία, στην Κόστα Ρίκα, στο Μεξικό...».

Ο Carlos Marentes, από την Ένωση Συνοριακών Γεωργικών Εργατών (Unión de Trabajadores Agrícolas Fronterizos) του Ελ Πάσο, στο Τέξας, είπε ότι «η επιρροή των Ζαπατίστας συνεχίζει να διευρύνεται μεταξύ μας, ειδικά γύρω από την ανάγκη του να οργανωθούμε από τα κάτω μαζί με άλλα κινήματα και τη σημασία της προαγωγής μιας εναλλακτικής λύσης απέναντι στο βιομηχανικό μοντέλο της γεωργίας που απειλεί τον πλανήτη μας».

Αυτό που φαινόταν μια “μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών”...

Η Fernanda Navarro, καθηγήτρια φιλοσοφίας που έχει ακολουθήσει το κίνημα των Ζαπατίστας από το 1994, μίλησε στο απογευματινό πάνελ, την τελευταία ημέρα του σεμιναρίου. Είπε ότι οι κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι Ζαπατίστας «είναι να συνεχίσουν να οικοδομούν την αυτονομία, ενισχυόμενοι οι ίδιοι και αποδεικνύοντας ότι οι κακές κυβερνήσεις, η διαφθορά και η βία δεν μπορούν να ξεριζώσουν τους σπόρους που έχουν φυτευτεί και αναπτύσσονται στα βουνά της Τσιάπας».

Το κίνημα των Ζαπατίστας «ήταν ένα εντελώς νέο πολιτικό φαινόμενο που έσπασε το καλούπι και γι' αυτό έχει γίνει σημείο αναφοράς για πολλά κινήματα για την κοινωνική δικαιοσύνη, για τις γυναίκες, τους μικρούς αγρότες, τους εργαζόμενους, άτομα που ζουν στο περιθώριο, λόγω των καινοτόμων τρόπων τους που ήρθαν σε ρήξη με τον κλασικό μαρξισμό», είπε η καθηγήτρια και ερευνήτρια σε θέματα ισότητας των φύλων Sylvia Marcos.

Η Julieta Paredes, από τη βολιβιανή οργάνωση Γυναίκες Δημιουργώντας Κοινότητα (Women Creating Community), καταδίκασε τον τρόπο με τον οποίο τα κοινωνικά κινήματα συνήθως βλέπουν τις γυναίκες ως «απλώς έναν άλλον τομέα» και τα ζητήματα των γυναικών «ως ένα από τα πολλά θέματα της αριστεράς».

«Αλλά οι γυναίκες είναι το ήμισυ όλων των τομέων και τα μισά από όλα τα θέματα, και η φεμινιστική κοινότητα -μια αναλυτική κατηγορία που αντιπροσωπεύει το κίνημα στο οποίο παίρνουν μέρος- τοποθετεί την πατριαρχία ως ένα σύστημα που συνδέει όλες τις μορφές καταπίεσης, που ιστορικά βασίζονται στην καταπίεση των γυναικών. Με αυτή την έννοια, μέσω της ήττας της πατριαρχίας, «η κοινότητα μπορεί να συμπεριλάβει ολόκληρο το κοινωνικό σώμα που είναι σε θέση να οικοδομήσει σχέσεις ελευθερίας».

Ο Pablo Gonzalez Casanova, εξέχουσα πνευματική μορφή του Μεξικού, δεν μπόρεσε να παρευρεθεί, αλλά έστειλε ένα μήνυμα στο σεμινάριο δηλώνοντας: «Απλά σκεφτείτε την τεράστια κινητοποίηση των Indignados και του κινήματος Occupy που αγωνίζονται για έναν άλλον πιθανό κόσμο... Δεν έχει υπάρξει ποτέ μια κινητοποίηση τέτοιου μεγέθους, και η κινητοποίηση ξεκίνησε στις ζούγκλες της Τσιάπας, με τις αρχές της συμπερίληψης και του διαλόγου». Ο Gonzalez Casanova πρόσθεσε ότι «όλο και περισσότεροι, σε όλο τον κόσμο, άνθρωποι αγωνίζονται για αυτό που το 1994 φαινόταν μόνο ''μια μεταμοντέρνα εξέγερση ιθαγενών''».

Η Marcela Salas Cassani γράφει για το Desinformemonos.org, ένα «πρότζεκτ αυτόνομης, παγκόσμιας επικοινωνίας», που καλύπτει λαϊκά κινήματα σε όλο τον κόσμο, τις ιδέες και τις επιδιώξεις τους.

Μετάφραση: Δ. Κ.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ένας χρόνος από την απεργία πείνας των 300 μεταναστών εργατών - Ο αγώνας συνεχίζεται!

Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας που ξεκινήσαμε στις 25 Γενάρη 2011, ο αγώνας μας για μια ζωή με αξιοπρέπεια, δουλειά και δικαιώματα συνεχίζεται. Είναι ένας αγώνας κοινός όλων των μεταναστών και μεταναστριών που ζουν σε όλο και σκληρότερες συνθήκες. Όλων εκείνων που χωρίς χαρτιά και χωρίς δικαιώματα αντιμετωπίζουν σήμερα όχι μόνο τις συνέπειες κρίσης, αλλά και την ραγδαία ανάπτυξη του ρατσισμού, τις φασιστικές συμμορίες και τις επιχειρήσεις «σκούπα» της αστυνομίας.

Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας, το αίτημά μας για τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και μεταναστριών εργαζομένων βρίσκεται στο κέντρο του αγώνα και γίνεται ακόμη πιο επιτακτικό τη στιγμή που η κοινωνία κλονίζεται από τη φτώχια και την ανεργία και χιλιάδες μετανάστες και ντόπιοι ωθούνται στην εξαθλίωση και τη στέρηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων στη σίτιση, τη στέγη και την ιατρική περίθαλψη.

Ένα χρόνο μετά την απεργία πείνας, οι κατακτήσεις μας για το ανανεώσιμο καθεστώς «ανοχής» και το δικαίωμα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής έχουν υλοποιηθεί, με συνεχή όμως προβλήματα και συχνά ταλαιπωρία για εμάς. Ο απαιτούμενος χρόνος παραμονής για τη νομιμοποίηση χωρίς προϋποθέσεις μειώθηκε από 12ετία σε 10ετία, παρότι η συμφωνία με την κυβέρνηση αφορούσε 8ετία. Αποτέλεσμα του αγώνα μας ήταν επίσης η μείωση των απαιτούμενων ενσήμων από 100 σε 60 για την έκδοση βιβλιάριου ασθενείας για όλους τους εργαζόμενους και από 200 σε 120 για την ετήσια ανανέωση της άδειας παραμονής των μεταναστών.

Ωστόσο, παρά την ρητή δέσμευση της κυβέρνησης στη συμφωνία του Μαρτίου, η χορήγηση Άδειας Εργασίας εξακολουθεί να εκκρεμεί για τους 300 πρώην απεργούς πείνας. Την ίδια στιγμή, η έκδοση νέων άδειών εργασίας έχει ουσιαστικά διακοπεί για όλους τους αιτούντες άσυλο, για χιλιάδες ανθρώπους που μαζί με εμάς αποκλείονται από την κανονική εργασία με ασφάλιση.

Το κίνημα αλληλεγγύης, που πέρσι άγγιξε πολλές χιλιάδες συμπολιτών μας και ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα, είναι ο μόνος δρόμος για να προασπίσουμε τις κατακτήσεις του αγώνα μας. Ενημερώνουμε προς πάσα κατεύθυνση πως ο αγώνας που ξεκινήσαμε τον περασμένο Γενάρη θα συνεχιστεί μέχρι τόσο εμείς όσο και κάθε μετανάστης που ζει σ' αυτή τη χώρα να αποκτήσει αυτονόητα δικαιώματα. Την ώρα που κάθε εργαζόμενος, άνεργος, νέος και συνταξιούχος πλήττεται από τα μνημόνια, τις απολύσεις και τα χαράτσια, ενώνουμε τη φωνή μας με κάθε ντόπιο και μετανάστη που αγωνίζεται για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

Γι’ αυτό, πρώην απεργοί πείνας μαζί με οργανώσεις αλληλεγγύης που τότε μας στήριξαν και συνεχίζουν να μας στηρίζουν, σας καλούμε:

Την Παρασκευή 27 Γενάρη, στις 12 το μεσημέρι, σε συγκέντρωση στο Υπουργείο Εσωτερικών, Β. Σοφίας 15, με βασικό αίτημα τη χορήγηση άδειας εργασίας στους πρώην απεργούς πείνας μετανάστες και σε όλους και όλες τους μετανάστες και πρόσφυγες

Πρωτοβουλία μεταναστών εργατών πρώην απεργών πείνας και οργανώσεων αλληλεγγύης

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Τραμπούκικη επίθεση εναντίον της ΠΕΚΟΠ στο νοσοκομείο Γεννηματάς

Τραμπούκικη επίθεση και προπηλακισμούς από σεκιουριτάδες και μπράβους της εταιρείας ΦΑΣΜΑ δέχτηκαν συνδικαλίστριες της ΠΕΚΟΠ και αλληλέγγυοι σε εξόρμηση ενημέρωσης και διαμαρτυρίας που έκαναν σήμερα στο νοσοκομείο Γεννηματά.
Μάλιστα, κάλεσαν και την αστυνομία στο νοσοκομείο για να τους συμπαρασταθεί στο έργο της παρεμπόδισης της συνδικαλιστικής δράσης, σε έναν, υποτίθεται, δημόσιο χώρο.
Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει αναλάβει και την καθαριότητα του νοσοκομείου, απασχολώντας με συνθήκες εργασιακής δουλείας και σε κλίμα αυταρχισμού και τρομοκρατίας τις καθαρίστριες που καθαρίζουν το νοσοκομείο.
Οι σεκιουριτάδες και οι μπράβοι της εταιρείας, προφανώς, στα καθήκοντά τους περιλαμβάνουν και την "προστασία" των εργαζομένων τους από συνδικαλιστικές "οχλήσεις" και αγωνιστικά "ζιζάνια", τρομοκρατώντας τις εργαζόμενες και εμποδίζοντας τη συνενόηση μεταξύ τους και με τα σωματεία τους.

Ακούστε το ηχητικό ντοκουμέντο από την παράσταση διαμαρτυρίας που έγινε στη διοίκηση του νοσοκομείου, όπου απαιτήθηκε να μπει τέρμα σε αυτό το καθεστώς. Ο πρόεδρος του νοσοκομείου στην ουσία παραδέχεται ότι η εταιρεία λειτουργεί (με την ανοχή ποιών άραγε;) ως "κράτος εν κράτει".

Δεν θα θρηνήσουμε άλλες Κούνεβα - Αυτό το καθεστώς θα ανατραπεί
Κανείς μόνος του απέναντι στα αφεντικά - Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας
Θα μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους!

ΗΧΗΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΣ ΠΕΚΟΠ ΣΤΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΓΕΝΝΗΜΑΤΑ by efimeridadrasi

Τρίτη 24 Ιανουαρίου 2012

ΠΕΚΟΠ: Εκδικητική απόλυση συναδέλφισας συνδικαλίστριας

Νοιώθουμε την ανάγκη εμείς οι καθαρίστριες  να απευθυνθούμε στους συμπολίτες μας. Άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, εργαζόμενοι, πιστεύουμε, πρέπει να γνωρίζετε τα προβλήματα τα δικά μας που ίσως σας βοηθήσουν να καταλάβετε τι κρύβετε πίσω από την σημερινή κατάσταση στο σύστημα Υγείας και όχι μόνο.

Ένα χρόνο η Διοίκηση του νοσοκομείου Γ. Γεννηματά  εξετάζει, ενημερώνετε και προσπαθεί να καταλάβει  ποιες είναι οι ευθύνες της τις οποίες αρνείται να αναλάβει για να εφαρμόσει τον νόμο και να πετάξει από το νοσοκομείο την εταιρεία ΦΑΣΜΑ Α.Ε., η οποία συνεχίζει ακόμα να καθαρίζει το νοσοκομείο ενώ πιάστηκε από την επιθεώρηση εργασίας για αδήλωτη εργασία.

Άλλο τόσο  κάνουν και τα αρμόδια υπουργεία να εξετάσουν, να ενημερωθούν και να καταλάβουν αν πρέπει να εφαρμόσουν τους νόμους τους οποίους αυτοί ψήφισαν.

Από τις εμπειρίες μας έχουμε βιώσει τον ρόλο τους. Ο ανεκδιήγητος  υπουργός εργασίας Λοβέρδος, ο πρώην συνδικαλιστής και σημερινός υπουργός εργασίας Κουτρουμάνης μαζί με τη διοίκηση του νοσοκομείου με τη στάση τους κάνουν ολοφάνερη την καταστροφική δράση τους.

Η πορεία για την σημερινή κατάσταση ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη

 Συναδέλφισες -οι,
Δεν μπορεί να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα. Τα ερωτήματα πρέπει να τεθούν και να απαντηθούν από εμάς τους ίδιους οι οποίοι γνωρίζουμε πολύ καλά τα παρακάτω γιατί.

Γιατί η Διοίκηση του νοσοκομείου ενώ έχει ενημερωθεί από το σωματείο και την επιθεώρηση δεν προχώρησε από τον 6-2010 να κηρύξει έκπτωτη την εταιρεία καθαρισμού ΦΑΣΜΑ Α.Ε.;

Γιατί οι αρμόδιοι υπουργοί Εργασίας και Υγείας δεν επέβαλαν στην Διοίκηση να εφαρμόσει τον Ν.3863 άρθρο 68;

Γιατί αφήνουν να συμμετέχει και σε άλλους διαγωνισμούς και να αναλαμβάνει και άλλα δημόσια έργα;

Γιατί τον αφήνουν να απολύει εργαζόμενους όπως την Παρασκευή Κυτιάνη η οποία δούλευε από το 2003 στο Γεννηματά και προσπαθούσε να προστατέψει τα δικαιώματα των συναδέλφων με την αρνητική της στάση απέναντι στις παράνομες απαιτήσεις της εταιρείας ΦΑΣΜΑ Α.Ε.;

Γιατί τότε βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα όλοι οι μεγαλόσχημοι της κυβέρνησης οι οποίοι δηλώνουν ότι πρέπει να πατάξουν την εισφοροδιαφυγή να μειώσουν το κόστος και να βάλουν τέλος στην μαύρη εργασία;

Η πορεία για την σημερινή κατάσταση ήταν εξαρχής προδιαγεγραμμένη.
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ  ΝΑ ΤΗ ΔΕΧΤΟΥΜΕ.

ΓΙ' ΑΥΤΟ:
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση ανάκληση των απολύσεων
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ την άμεση εφαρμογή του 3863 και την παραμονή όλων των συναδέλφων που εργάζονται στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματά .

ΚΑΙ
Προειδοποιούμε ότι  δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να ανακληθούν οι απολύσεις και θα προχωρήσουμε σε όλες τις ενέργειες  κατά παντός υπευθύνου για την μέχρι τώρα στάση που κράτησαν ενώ έχουν ενημερωθεί για τις παραβιάσεις τις εταιρείας ΦΑΣΜΑ Α.Ε.

Για το ιστορικό της υπόθεσης:

Στις 19-12-2011 η συναδέλφισα Παρασκευή Κυτιάνη απολύθηκε από την εταιρεία ΦΑΣΜΑ Α.Ε. ενώ εργαζόταν στο νοσοκομείο Γ. Γεννηματά πάνω από τέσσερα χρόνια.

Η συγκεκριμένη εταιρεία είχε αρκετές φορές απειλήσει, την συναδέλφισα ότι θα την απολύσει γιατί δεν υπάκουε στις παράνομες απαιτήσεις της.

Η συναδέλφισα Παρασκευή εδώ και αρκετό καιρό είχε ενεργό συνδικαλιστική δράση μέσα στον εργασιακό της χώρο.

Προσπαθούσε με συνεχείς παρεμβάσεις  καταγγελίες και αναφορές προς την εταιρεία και προς τη διοίκηση του νοσοκομείου να προστατέψει τους συναδέλφους από άδικες και εκδικητικές απολύσεις που έκανε ανά διαστήματα η ΦΑΣΜΑ Α.Ε., προσπαθούσε να ανατρέψει το τρομοκρατικό κλίμα που επικρατούσε και κατήγγειλε πολλές φορές την εταιρεία για τις πλασματικές υπογραφές σε αποδείξεις πληρωμής με ποσά που ποτέ δεν πήραν τις οποίες η συγκεκριμένη εταιρεία τις αποσπούσε με την απειλή της απόλυσης.

Το τελευταίο διάστημα την ανάγκαζαν να υπογράψει το ετήσιο καθαριστικό των αποδοχών της για την δήλωση της εφορίας με ποσό που δεν είχε ποτέ πάρει και όταν αυτή αρνήθηκε άρχισαν να την εκβιάζουν ότι θα απολυθεί  και στις 19-12- 2011 την απόλυσαν.

Η συναδέλφισα κατήγγειλε για παράνομη απόλυση και για συνδικαλιστική δίωξη στην επιθεώρηση εργασίας και ορίστηκε συνάντηση στις 17-01-2012 στις 10 το πρωί.

Καταγγέλουμε και απαιτούμε:
Την άμεση επαναπρόσληψη της συναδέλφισας.
Καταγγέλουμε και απαιτούμε να πεταχτεί τώρα από το Γ. Γεννηματά η εταιρεία ΦΑΣΜΑ Α.Ε. όπως έπρεπε να έχουν προχωρήσει στην κήρυξη της έκπτωτη από τον Ιούνιο του 2011 αφού έχει υποτροπιάσει δύο φορές για αδήλωτη εργασία .

ΜΗΠΩΣ ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

ΠΑΝΑΤΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΚΑΘΑΡΙΣΤΡΙΩΝ & ΟΙΚΙΑΚΟΥ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Ένας άλλος κόσμος είναι υπαρκτός...



Αλληλεγγύη και αντίσταση.
Το κίνημα από τα κάτω 
αναπτύσσεταιλειτουργεί πέρα από τη κρίση και κάνει τις ουτοπίες του πραγματικότητα.
Ήδη χιλιάδες άνθρωποι σε όλη στην Ελλάδα παίρνουν τη κατάσταση στα χέρια τους και γίνονται μέρος της λύσης, όχι του προβλήματος.

Πολλές πρωτοβουλίες σε μικρή κλίμακα που περιμένουν τη δική σου συμμετοχή, ή να αναλάβεις μια αντίστοιχη πρωτοβουλία.

Στην έλλειψη χρημάτων απαντάμε με αλληλέγγυα ανταλλαγή χωρίς χρήματα και χαριστικά παζάρια. Στη έλλειψη τροφής απαντάμε με αυτοκαλλιέργεια, αυτοδιαχειριζόμενους κήπους και
διατήρηση παραδοσιακών σπόρων. Στην ανεργία απαντάμε με συνεταιρισμούς και εργασιακές κολεκτίβες, στην έλλειψη στέγασης με κοινωνικές καταλήψεις στέγης και οικοκοινότητες, ενώ στην έλλειψη συντροφικότητας με συλλογικές κουζίνες. Στο έλλειμμα δημοκρατίας και την πολιτική ολιγαρχία απαντάμε με αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις γειτονιών και παίρνουμε τη κατάσταση στα χέρια μας γιατί δεν πάει άλλο. 

Δεν υπάρχουν περιθώρια για απαισιοδοξία και μεμψιμοιρίες. 
Οι ουτοπίες μας είναι η πραγματικότητα του αύριο. 

2012 ευχές αγάπης, αισιοδοξίας και συνειδητότητας.
Ηλιόσποροι

Ακολουθεί μια επικαιροποιημένη καταγραφή των κυριότερων ελληνικών πρωτοβουλιών από τα κάτω που αποτελούν ένα άλλο κόσμο, πέρα από τη κρίση, εδώ και τώρα (και διαθέτουν ιστοσελίδα):

Πέμπτη 19 Ιανουαρίου 2012

Η ιδιωτικοποίηση της «γενικής διάνοιας»


Του Slavoj Zizek*

Πώς έγινε ο Bill Gates ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Αμερική; Η περιουσία του δεν έχει καμία σχέση με το κόστος παραγωγής αυτών που πουλάει η Microsoft: δηλαδή, δεν είναι αποτέλεσμα του ότι παράγει καλό λογισμικό σε χαμηλότερες τιμές από τους ανταγωνιστές της, ή της «αξιοποίησης» των εργαζομένων της με μεγαλύτερη επιτυχία (η Microsoft πληρώνει τους γνωσιακούς εργαζόμενούς της με σχετικά υψηλό μισθό). Αν αυτό ίσχυε, η Microsoft θα είχε χρεοκοπήσει εδώ και καιρό: οι άνθρωποι θα επέλεγαν ελεύθερα συστήματα, όπως το Linux, τα οποία είναι εξίσου καλά ή και καλύτερα από τα προϊόντα της Microsoft. Εκατομμύρια άνθρωποι εξακολουθούν να αγοράζουν το λογισμικό της Microsoft, επειδή η Microsoft έχει επιβληθεί ως ένα σχεδόν καθολικό πρότυπο, μονοπωλώντας ουσιαστικά το χώρο, ως μια ενσάρκωση αυτού που ο Μαρξ αποκαλούσε «γενική διάνοια», εννοώντας τη συλλογική γνώση σε όλες τις μορφές της, από την επιστήμη μέχρι την πρακτική τεχνογνωσία. Ο Γκέιτς ιδιωτικοποίησε, πράγματι, ένα μέρος της γενικής διάνοιας και έγινε πλούσιος από την ιδιοποίηση του μισθώματος που επακολούθησε.

Η δυνατότητα της ιδιωτικοποίησης της γενικής διάνοιας ήταν κάτι που ο Μαρξ δεν προέβλεψε στα γραπτά του για τον καπιταλισμό (σε μεγάλο βαθμό γιατί παρέβλεψε την κοινωνική διάστασή της). Ωστόσο, αυτό αποτελεί τον πυρήνα των σημερινών αγώνων γύρω από την πνευματική ιδιοκτησία: καθώς ο ρόλος της γενικής διάνοιας -που βασίζεται στη συλλογική γνώση και την κοινωνική συνεργασία- έχει αυξηθεί στο μετα-βιομηχανικό καπιταλισμό, ο πλούτος συσσωρεύεται εντελώς δυσανάλογα προς τη δαπανηθείσα εργασία στην παραγωγή του. Το αποτέλεσμα δεν είναι, όπως ο Μαρξ φαίνεται να ανέμενε, η αυτο-διάλυση του καπιταλισμού, αλλά η σταδιακή μετατροπή του κέρδους που προκύπτει από την εκμετάλλευση της εργασίας σε μίσθωμα που ιδιοποιείται μέσω της ιδιωτικοποίησης της γνώσης.

Το ίδιο ισχύει και για τους φυσικούς πόρους, η εκμετάλλευση των οποίων είναι μια από τις κύριες στον κόσμο πηγές μισθώματος. Αυτό που ακολουθεί είναι ένας μόνιμος αγώνας για το ποιος παίρνει το μίσθωμα: οι πολίτες του Τρίτου Κόσμου ή οι δυτικές επιχειρήσεις. Η ειρωνεία είναι ότι για να εξηγήσει τη διαφορά μεταξύ της εργασίας (η οποία με τη χρήση της παράγει υπεραξία) και άλλων εμπορευμάτων (τα οποία καταναλώνουν όλοι την αξία τους κατά τη χρήση τους), ο Μαρξ αναφέρει το πετρέλαιο ως παράδειγμα «συνηθισμένου» εμπορεύματος. Οποιαδήποτε προσπάθεια σήμερα να συνδεθεί η άνοδος και η πτώση της τιμής του πετρελαίου με την αύξηση ή μείωση του κόστους παραγωγής ή την τιμή της υπό εκμετάλλευση εργασίας, είναι άνευ νοήματος: το κόστος παραγωγής είναι αμελητέο σε σχέση με την τιμή που πληρώνουμε για το πετρέλαιο, τιμή που είναι πραγματικά το μίσθωμα που οι ιδιοκτήτες του πόρου αυτού μπορούν να απαιτούν χάρη στην περιορισμένη προσφορά του.

Μια συνέπεια της αύξησης της παραγωγικότητας που επέφεραν οι ραγδαία αυξανόμενες επιπτώσεις της συλλογικής γνώσης είναι η αλλαγή του ρόλου της ανεργίας. Είναι η ίδια η επιτυχία του καπιταλισμού (μεγαλύτερη αποδοτικότητα, αυξημένη παραγωγικότητα, κ.λπ.) που παράγει ανεργία, καθιστώντας όλο και περισσότερους εργαζόμενους άχρηστους: αυτό που θα έπρεπε να είναι ευλογία -λιγότερο σκληρή εργασία- μετατρέπεται σε κατάρα. Ή, για να το θέσουμε διαφορετικά, η ευκαιρία εκμετάλλευσης σε μια μακροχρόνια δουλειά τώρα βιώνεται ως προνόμιο. Η παγκόσμια αγορά, όπως ο Fredric Jameson το έχει θέσει, είναι πλέον «ένας χώρος στον οποίο ο καθένας έχει γίνει κάποτε παραγωγικός εργάτης, και στον οποίο η εργασία έχει αρχίσει να αποτιμάται παντού πολύ ακριβά για να αγορασθεί». Στην εν εξελίξει διαδικασία της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, η κατηγορία των ανέργων δεν περιορίζεται πλέον στον αποκαλούμενο από τον Μαρξ «εφεδρικό στρατό εργασία»· περιλαμβάνει επίσης, όπως ο Jameson περιγράφει, «εκείνους τους μαζικούς πληθυσμούς σε όλο τον κόσμο οι οποίοι έχουν, κατά κάποιο τρόπο, ''εγκαταλειφθεί από την ιστορία'', οι οποίοι έχουν εσκεμμένα αποκλεισθεί από τα εκσυγχρονιστικά σχέδια του καπιταλιστικού Πρώτου Κόσμου και διαγράφηκαν ως ανέλπιδες ή μη εξελισσόμενες περιπτώσεις»: τα λεγόμενα αποτυχημένα κράτη (Κονγκό, Σομαλία), τα θύματα της πείνας ή οικολογικών καταστροφών, παγιδευμένοι από ψευδο-αρχαϊκά «εθνοτικά μίση», αντικείμενα της φιλανθρωπίας και των ΜΚΟ ή στόχοι του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Η κατηγορία των ανέργων έχει επομένως επεκταθεί, περιλαμβάνοντας τεράστιο εύρος ανθρώπων, από τους προσωρινά άνεργους, τους όχι πλέον απασχολήσιμους και τους μόνιμα άνεργους, έως τους κατοίκους των γκέτο και των παραγκουπόλεων (όλους εκείνους που συχνά είχαν απορριφθεί από τον Μαρξ ως «λούμπεν-προλετάριοι»), και τέλος ολόκληρους πληθυσμούς ή κράτη αποκλεισμένα από την παγκόσμια καπιταλιστική διαδικασία, όπως οι κενοί χώροι στους αρχαίους χάρτες.

Μερικοί λένε ότι αυτή η νέα μορφή καπιταλισμού παρέχει νέες δυνατότητες για χειραφέτηση. Αυτή είναι η θέση του Πλήθους των Hardt και Negri, που επιχειρεί να ριζοσπαστικοποιήσει τον Μαρξ, ο οποίος έκρινε ότι αν κόψουμε απλώς το κεφάλι του καπιταλισμού θα έχουμε σοσιαλισμό. Ο Μαρξ, όπως το βλέπουν, ήταν ιστορικά περιορισμένος από την έννοια της κεντρικής, αυτοματοποιημένης και ιεραρχικά οργανωμένης βιομηχανικής μηχανικής εργασίας, με αποτέλεσμα να κατανοεί τη «γενική διάνοια» μάλλον σαν μέσο κεντρικού σχεδιασμού· μόνο σήμερα, με την άνοδο της «άυλης εργασίας», μια επαναστατική ανατροπή έχει γίνει «αντικειμενικά δυνατή». Αυτή η άυλη εργασία εκτείνεται ανάμεσα σε δύο πόλους: από τη διανοητική εργασία (παραγωγή ιδεών, κειμένων, προγραμμάτων, κ.λπ.) έως τη συναισθηματική εργασία (που πραγματοποιείται από γιατρούς, babysitters και αεροσυνοδούς). Σήμερα, η άυλη εργασία είναι «ηγεμονική» με την έννοια που ο Μαρξ διακήρυξε ότι στον καπιταλισμό του 19ου αιώνα η μεγάλη βιομηχανική παραγωγή ήταν ηγεμονική: επιβάλλεται όχι αριθμητικά, αλλά παίζοντας τον κύριο, εμβληματικό δομικό ρόλο. Αυτό που αναδεικνύεται είναι ένα τεράστιο νέο πεδίο, τα αποκαλούμενα «κοινά»: κοινόχρηστες γνώσεις και νέες μορφές επικοινωνίας και συνεργασίας. Τα προϊόντα της άυλης παραγωγής δεν είναι αντικείμενα αλλά νέες κοινωνικές ή διαπροσωπικές σχέσεις· η άυλη παραγωγή είναι βιο-πολιτική, η παραγωγή της κοινωνικής ζωής.

Οι Hardt και Negri περιγράφουν εδώ τη διαδικασία που οι ιδεολόγοι του σημερινού «μεταμοντέρνου» καπιταλισμού εξυμνούν ως το πέρασμα από την υλική στη συμβολική παραγωγή, από την συγκεντρωτική-ιεραρχική λογική στη λογική της αυτο-οργάνωσης και της πολυκεντρικής συνεργασίας. Η διαφορά είναι ότι οι Hardt και Negri είναι ουσιαστικά πιστοί στον Μαρξ: προσπαθούν να αποδείξουν ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι η άνοδος της γενικής διάνοιας είναι, μακροπρόθεσμα, ασυμβίβαστη με τον καπιταλισμό. Οι ιδεολόγοι του μεταμοντέρνου καπιταλισμού ισχυρίζονται το ακριβώς αντίθετο: η μαρξιστική θεωρία (και πρακτική), υποστηρίζουν, παραμένει εντός των ορίων της ιεραρχικής λογικής του κεντρικού ελέγχου από το κράτος, και έτσι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνέπειες της επανάστασης της πληροφορίας. Υπάρχουν καλοί εμπειρικοί λόγοι για αυτόν τον ισχυρισμό: αυτό που ουσιαστικά κατέστρεψε τα κομμουνιστικά καθεστώτα ήταν η ανικανότητά τους να προσαρμοστούν στη νέα κοινωνική λογική που υποστηρίχθηκε από την επανάσταση της πληροφορίας: προσπάθησαν να κατευθύνουν την επανάσταση μετατρέποντάς την σε ένα ακόμη μεγάλης κλίμακας συγκεντρωτικό, κρατικά σχεδιασμένο έργο. Το παράδοξο είναι ότι αυτό που οι Hardt και Negri εξυμνούν ως μοναδική ευκαιρία να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό, εξυμνείται από τους ιδεολόγους της επανάστασης της πληροφορίας ως η άνοδος ενός νέου «χωρίς τριβές» καπιταλισμού.

Η ανάλυση των Hardt και Negri έχει κάποια αδύναμα σημεία, τα οποία εξηγούν πώς ο καπιταλισμός έχει την ικανότητα να επιβιώνει από αυτό που θα έπρεπε να ήταν (με κλασικούς μαρξιστικούς όρους) μια νέα οργάνωση της παραγωγής που τον καθιστά παρωχημένο. Υποτιμούν την έκταση στην οποία ο καπιταλισμός σήμερα έχει με επιτυχία (βραχυπρόθεσμα τουλάχιστον) ιδιωτικοποιήσει τη γενική διάνοια, καθώς και το βαθμό στον οποίο, περισσότερο από την αστική τάξη, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι γίνονται περιττοί (με όλο και περισσότερους να γίνονται όχι μόνο προσωρινά άνεργοι, αλλά δομικά άνεργοι).

*Απόσπασμα από το άρθρο του Slavoj Zizek Η εξέγερση των έμμισθων αστών στο London Review of Books (11/01/2012).
Ο τίτλος του αποσπάσματος είναι δικός μας.

Μετάφραση: Κ.Χ.

Τρίτη 17 Ιανουαρίου 2012

Πρόταση για πανευρωπαϊκή ημέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό


Η Ευρώπη και η Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) βρίσκονται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Μήνες τώρα η δανειακή κρίση, η οποία είναι ταυτόχρονα και κρίση χρέους, οξύνεται. Σε συνεχείς (δια-) κυβερνητικές συσκέψεις αποφασίζονται νέα μέτρα, τα οποία έχουν ως στόχο να εξυγιάνουν τον καπιταλισμό. Αλλιώς, σύμφωνα πάντα με τους πολιτικούς και τα ΜΜΕ, απειλούμαστε με κατάρρευση, ύφεση και περαιτέρω εξάπλωση της φτώχειας. Με τη βοήθεια αυτής της καταστροφολογίας επιβάλλονται ακραίες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα καθορίζουν την κοινωνία, αλλά και τις ίδιες μας τις ζωές για τις επόμενες δεκαετίες. Εκτός και αν αντισταθούμε!
Τα πρώτα χρόνια της κρίσης μάς έλεγαν ότι ο καπιταλισμός πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο. Οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις θα έπρεπε να αναλάβουν ένα μέρος του βάρους, για την δημιουργία του οποίου υπήρξαν άλλωστε συνυπεύθυνες. Κι όμως αυτή τη στιγμή συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η Ευρώπη, τα κράτη-μέλη της καθώς και τα υποψήφια προς ένταξη κράτη ακολουθούν ένα δρόμο με ακόμη περισσότερο «ανταγωνισμό» συνοδευόμενο από προγράμματα περικοπών, ούτως ώστε να διασφαλίσουν την «εμπιστοσύνη», αλλά και τα κέρδη των αγορών. Έτσι όμως επιβεβαιώνουν την καταστρεπτική λογική του καπιταλισμού. Καπιταλισμός σημαίνει συνεχείς κρίσεις και φτώχεια, σημαίνει μια καθημερινότητα μπροστά στην οποία οι άνθρωποι φαντάζουν ανίσχυροι. Και όλα αυτά εν μέσω πρωτοφανούς ιδιωτικού πλούτου. Ας οργανωθούμε, λοιπόν, για μια καλύτερη κοινωνία!
Είναι το σύστημα!
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση των προηγούμενων δεκαετιών όξυνε τον ανταγωνισμό τόσο μεταξύ των επιχειρήσεων, όσο και μεταξύ των κρατών. Όλες οι ανεπτυγμένες βιομηχανικά χώρες απορρύθμισαν σε μεγάλο βαθμό τις αγορές τους. Κατάργησαν κοινωνικές παροχές, ιδιωτικοποίησαν δημόσια αγαθά, περιόρισαν τα δικαιώματα των εργαζομένων και ενέτειναν τον κοινωνικό έλεγχο, και όλα αυτά στο βωμό μιας όσο το δυνατόν πιο απρόσκοπτης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ακόμα και στην «κοινωνική» Ευρώπη οι ζωές μας γίνονται ολοένα και πιο αβέβαιες, ενώ οι κοινωνικές ανισότητες μεγαλώνουν. Στις επονομαζόμενες «αναπτυσσόμενες αγορές» υπάρχει ήδη μια συνεχής κοινωνική κρίση: εξαγορές και αδίστακτη εκμετάλλευση με κρατική κάλυψη, με στόχο την «εθνική ανάπτυξη», μια ανάπτυξη που βαίνει προς αποκλειστικό όφελος των λιγοστών προνομιούχων. Ο νεοφιλελεύθερος μετασχηματισμός των περασμένων δεκαετιών προκάλεσε μεταξύ άλλων και υπερθέρμανση των χρηματοπιστωτικών αγορών. Είτε πρόκειται για εταιρείες υψηλής τεχνολογίας, είτε για την αγορά ακινήτων, είτε για τα χρηματιστηριακά παράγωγα, οι κερδοσκοπικές φούσκες σκάνε η μία μετά την άλλη. Υπεύθυνη γι’ αυτήν την κατάσταση δεν είναι η υποτιθέμενη απληστία και διαφθορά μιας μικρής ελίτ, όπως πιστεύουν πολλοί/ές. Υπεύθυνη είναι η καθημερινή λογική του κέρδους, μια λογική που κυριαρχεί πάνω σε όλους/ες μας, είτε το θέλουμε είτε όχι.
Συντρίβοντας το καθεστώς της ΕΕ
Το 2011 η ευρωπαϊκή δημοσιονομική και νομισματική κρίση κλιμακώθηκε. Κάποια κράτη βρίσκονται λίγο πριν την χρεωκοπία και θέτουν έτσι σε κίνδυνο ακόμη και το ευρώ. Σε μια πρώτη ανάγνωση αυτά τα κράτη «ζούσαν πάνω από τις δυνατότητες τους». Η αλήθεια είναι όμως ότι απλώς προσπάθησαν να βάλουνε μπρος τη μηχανή της καπιταλιστικής ανάπτυξης μέσω δανεισμού. Έκαναν αυτό που κάνουνε όλοι, απλώς με λιγότερη επιτυχία. Η υποστήριξή τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με νέα δάνεια ύψους δισεκατομμυρίων ευρώ γίνεται υπό επαχθείς ορούς. Ο δραστικός περιορισμός των χρεών στην Ευρώπη έχει ως στόχο «να καθησυχάσει τις αγορές», πάντα όμως εις βάρος των μισθωτών, των ανέργων και των φοιτητών∕ φοιτητριών. Από την άλλη το ιδιωτικό κέρδος δεν πρόκειται να υποστεί μείωση. Αντίστοιχη κατάσταση κυριαρχεί και στις υπό ένταξη χώρες της ανατολικής και νοτιοανατολικής Ευρώπης, στις οποίες η ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν επιβάλει εκτεταμένα προγράμματα περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων. Όλα αυτά τα μέτρα λαμβάνονται με στόχο να στηρίξουν το καθεστώς της ΕΕ, που βρίσκεται σε κρίση, καθώς και τις κυρίαρχες οικονομίες της κεντρικής Ευρώπης. Έτσι οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας μπορούν και προωθούν σχεδόν ανενόχλητες τα συμφέροντα τους παρά τις επιμέρους πολιτικές διαφορές μεταξύ τους.
Χωρίς αμφιβολία σε πολλές χώρες υπήρξαν ευρείες αντιδράσεις, αυτοοργανωμένες πρωτοβουλίες προέκυψαν ώστε να ξεπεραστεί η πολιτική αδράνεια. Μέχρι στιγμής όμως, ακόμη και οι μαζικές απεργίες μείνανε δίχως αποτέλεσμα. Τα μεγάλα εθνικά συνδικάτα υποστήριξαν σε τελική ανάλυση την κρατική πολιτική της εκάστοτε χώρας κι έτσι δεν υπήρξε μια ουσιαστική διεθνής αλληλεγγύη ανάμεσα στα διάφορα σωματεία. Αν είναι λοιπόν να αλλάξει κάτι, θα πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας.
Μπορούμε καλύτερα
Η ευρωπαϊκή πολιτική επίλυσης της κρίσης είναι τόσο απρόβλεπτη, όσο απρόβλεπτες ήταν ανέκαθεν οι συνέπειες του καπιταλισμού για τις ζωές μας. Διότι μια ακόμη πιο δραστική μείωση των κρατικών δαπανών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική σταθερότητα εξίσου με μια ανάπτυξη βασισμένη στα χρέη. Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει σίγουρη λύση, αλλά μόνο συνεχείς κρίσεις. Αξίζει άραγε να χαραμίζουμε έτσι τις ζωές μας; Ας αγωνιστούμε καλύτερα όλοι μαζί ενάντια στις επιταγές της αγοράς και ας οργανωθούμε επιτελούς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η ευρωπαϊκή μέρα δράσης ενάντια στον καπιταλισμό στις 31. Μαρτίου 2012 είναι ένα πρώτο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Ταυτόχρονες διαδηλώσεις σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες θα αποτελέσουν κάτι παραπάνω από ένα απλό σημάδι αντικαπιταλιστικής αλληλεγγύης. Ήδη αναπτύσσεται διάλογος και συνεργασία σε διεθνές επίπεδο. Προσκαλούμε κάθε πρωτοβουλία που έχει στόχο την ανθρώπινη χειραφέτηση να συμμετάσχει σε αυτήν τη διαδικασία. Πρέπει να οργανωθούμε έξω από κρατικούς θεσμούς και να προετοιμαστούμε για έναν χρονοβόρο αγώνα. Μπορεί η κρίση να επηρεάζει με διαφορετικούς τρόπους τις χώρες μας, ο στόχος μας όμως είναι κοινός: δεν θέλουμε να σώσουμε τον καπιταλισμό, αλλά να τον ανατρέψουμε. Αντιστεκόμαστε στις διάφορες «πολιτικές εθνικής στρατηγικής», καθώς και τον εθνικισμό. Ο αγώνας ενάντια στην συνεχιζόμενη περικοπή των κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων είναι μεν σημαντικός, πρέπει όμως να βλέπουμε και πιο πέρα. Πρέπει να ξεφορτωθούμε επιτέλους τους καταστρεπτικούς καταναγκασμούς του καπιταλισμού και των πολιτικών θεσμών του. Μόνο έτσι θα γίνει πραγματικότητα το διαδεδομένο αίτημα για «αληθινή δημοκρατία».

Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2012

Modern Times, δεκατέσσερις μήνες μετά...

Δίωρη στάση εργασίας πραγματοποίησαν χθες Δευτέρα, 9/1, οι εργαζόμενοι του εκδοτικού οίκου Modern Times, συμφερόντων Κ. Γιαννίκου, στους οποίους η εργοδοσία οφείλει μισθούς δύο μηνών. Απλήρωτοι παραμένουν επίσης εξωτερικοί μεταφραστές του εκδοτικού οίκου, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι η εργοδοσία κατέβαλε πλήρως το δώρο Χριστουγέννων στους μισθωτούς εργαζόμενους με σημαντική καθυστέρηση και, όλως συμπτωματικώς, ευθύς μόλις κηρύχθηκε η στάση εργασίας, στα τέλη της προηγούμενης εβδομάδας.

Στη στάση εργασίας, που είχε κηρυχθεί από τα κλαδικά σωματεία των βιβλιοϋπαλλήλων, των λογιστών, των λιθογράφων και των ιδιωτικών υπαλλήλων (η σχετική ανακοίνωση), παρευρέθηκε και αντιπροσωπεία του Συλλόγου μας. Ανάμεσα στους απλήρωτους εργαζόμενους της εταιρείας περιλαμβάνονται και οι συνάδελφοι από το τμήμα επιμέλειας-διόρθωσης, οι οποίοι έχουν αναλάβει από πέρυσι (όταν «κόπηκαν» όλες οι εξωτερικές συνεργασίες με επιμελητές-διορθωτές) όλο το βάρος της δουλειάς αυτής για τον εκδοτικό οίκο.

Παραθέτουμε στη συνέχεια την ανακοίνωση του ΣΜΕΔ που μοιράστηκε χθες στους εργαζόμενους της εταιρείας. Εν όψει των επόμενων κινήσεών μας, σε συντονισμό πάντα με τα κλαδικά σωματεία των μισθωτών εργαζομένων, καλούμε όλους τους συναδέλφους μεταφραστές στους οποίους οφείλονται χρήματα από τη Modern Times να έρθουν το συντομότερο δυνατό σε επαφή με τον Σύλλογο για να δρομολογήσουμε από κοινού τη διεκδίκηση των δεδουλευμένων τους με κάθε νομικό και συνδικαλιστικό μέσο.


Δεκατέσσερις μήνες πριν…

Ακολουθώντας τα χνάρια του ΔΟΛ και απαντώντας με το δικό της τρόπο στο «κάλεσμα» της ναυαρχίδας των εκδοτικών συγκροτημάτων της χώρας, η Modern Times ανακοίνωσε πρόσφατα στους εξωτερικούς συνεργάτες της ότι «κόβονται» όλες οι εξωτερικές επιμέλειες των βιβλίων του εκδοτικού οίκου. Προ ημερών, μάλιστα, κοινοποιήθηκε σε όλους τους εξωτερικούς επιμελητές ότι δεν θα πληρωθούν τον Δεκέμβριο, για δουλειές που έχουν ήδη παραδώσει: τα Χριστούγεννα αναβάλλονται για του χρόνου...

Η Modern Times έχει ένα κοινό και μία διαφορά από τα Ελληνικά Γράμματα: ανήκει και αυτή σε έναν κολοσσό των media, τον επιχειρηματικό όμιλο του Κ. Γιαννίκου (μεγαλομετόχου στον τηλεοπτικό σταθμό Alter, ιδιοκτήτη ραδιοφωνικών σταθμών, εφημερίδας, περιοδικών, δισκογραφικών εταιρειών και θεάτρων), αλλά, σε αντίθεση με τα Ελληνικά Γράμματα, δεν είναι ούτε καταχρεωμένη ούτε ζημιογόνα, κάθε άλλο. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δημοσιεύει το ΕΚΕΒΙ, η Modern Times ήταν η πρώτη εκδοτική επιχείρηση στη χώρα τόσο όσον αφορά τον κύκλο εργασιών της όσο και όσον αφορά τα καθαρά κέρδη της (για κάθε χρόνο από το 2005 ως το 2009). […]

Όπως έχει τονίσει επανειλημμένως ο ΣΜΕΔ, οι «αφανείς» εξωτερικοί συνεργάτες στο χώρο των εκδόσεων δεν είναι ούτε «εργολάβοι» ούτε «χομπίστες»: είναι εργαζόμενοι, οι οποίοι δουλεύουν με κόπο και μεράκι, συχνά υπό αντίξοες και απαιτητικές συνθήκες, όντας συνάμα αναγκασμένοι να πληρώνουν μόνοι τους για την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη και την ασφάλισή τους, ενώ όταν χάνουν τη δουλειά τους, δεν δικαιούνται ούτε αποζημίωση από τον εργοδότη ούτε επίδομα ανεργίας. Το κόψιμο των εξωτερικών συνεργατών ισοδυναμεί με μαζικές απολύσεις που μένουν κρυμμένες και γι' αυτό «ανώδυνες». Ταυτόχρονα, με την υπερφόρτωση των εσωτερικών επιμελητών του εκδοτικού οίκου, δημιουργούνται ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις και φορτώνονται περισσότερα βάση στους μισθωτούς εργαζόμενους της εταιρείας, γεγονός που θα πλήξει αναπόφευκτα και την ποιότητα των εκδόσεων. […]

Κι αν ορισμένοι αναρωτιούνται γιατί η πρώτη σε κέρδη εκδοτική επιχείρηση της χώρας προχωρά έτσι εύκολα σε περικοπές, ίσως βρουν μια απάντηση στην παρακάτω ανακοίνωση που συνέπεσε, όλως τυχαίως, με το κόψιμο των εξωτερικών επιμελειών:
Την άρση της δέσμευσης του 50% των τραπεζικών λογαριασμών της εταιρίας ανακοίνωσε η «Ελεύθερη Τηλεόραση ΑΕ» – Alter Channel. Επίσης, η εταιρία εξόφλησε τις οφειλές περιόδου Αυγούστου, που υπείχε προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Τέλος, η εταιρία ενημέρωσε το επενδυτικό κοινό ότι εξοφλήθηκαν πλήρως οι οφειλές προς το προσωπικό της.

Κάπως έτσι φτιάχνεται η διαβόητη «κρίση στο χώρο του βιβλίου». Οι εκδοτικοί οίκοι φαίνεται ότι αποτελούν την πρώτη και πιο βολική «παράπλευρη απώλεια» στον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει εναντίον των εργαζομένων οι κολοσσοί των ΜΜΕ, με τα λουκέτα, τις μαζικές απολύσεις και τη γενική αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. Ο ΔΟΛ πρώτα υπερχρεώνει τον εκδοτικό του οίκο κι έπειτα τον κλείνει. Ένα άλλο μεγάλο συγκρότημα των ΜΜΕ αρχίζει τις περικοπές απ' την ισχυρότερη εκδοτική επιχείρηση της χώρας, την ώρα που ξανανοίγουν οι τραπεζικοί λογαριασμοί στο θυγατρικό τηλεοπτικό κανάλι ώστε το τελευταίο να συνεχίσει, προφανώς, να προσφέρει αγαθή υπηρεσία στους πολίτες της χώρας, ενημερώνοντάς τους για τα δεινά της κρίσης και του Μνημονίου. Κι όλα αυτά είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου.

Ανακοίνωση του ΣΜΕΔ («Μοντέρνοι Καιροί – Παλιά Ήθη»), 4/11/2010

Σήμερα…
Δεκατέσσερις μήνες μετά, το παγόβουνο του Ομίλου Γιαννίκου έχει έρθει ολόκληρο στην επιφάνεια: τον περασμένο Γενάρη έκλεισε το περιοδικό Δίφωνο, στο Alter Channel οι εργαζόμενοι μετρούν πλέον 10 μήνες απλήρωτοι, η εφημερίδα Ο Κόσμος του Επενδυτή μπήκε σε καθεστώς εκκαθάρισης, και στους συναδέλφους που εργάζονται στη Modern Times οφείλονται (σταθερά μετά το καλοκαίρι) δύο μισθοί, καθώς και το μισό δώρο Χριστουγέννων. Συγχρόνως, «εξωτερικοί» μεταφραστές του εκδοτικού οίκου παραμένουν απλήρωτοι: «οι προμηθευτές βρίσκονται σε τελευταία μοίρα», όπως δηλώνει κυνικά η διεύθυνση της εταιρείας.

Η χιονοστιβάδα που ξεκίνησε πέρυσι με τις περικοπές των «εξωτερικών» επιμελητών-διορθωτών της Modern Times έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Μετά και τις ποινικές διώξεις που ασκήθηκαν στον Κ. Γιαννίκο, ήρθαν στη δημοσιότητα όλες οι μεθοδεύσεις με τις οποίες στήθηκε η κερδοφορία στο χώρο των εκδόσεων και των ΜΜΕ την προηγούμενη δεκαετία: υπερτιμολογήσεις, off-shore εταιρείες, άντληση κεφαλαίων μέσω δανείων που συνάπτονταν στον «αέρα», και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς (βλ. ενδεικτικά εφ. Καθημερινή, 27/11/2011). Οι ανυποψίαστοι εργαζόμενοι, «εξωτερικοί» και «εσωτερικοί», καλούνται τώρα να πληρώσουν τα σπασμένα όλης αυτής της φούσκας που έσκασε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς, την ώρα που οι αεριτζήδες μεγαλοεπιχειρηματίες δεν σταματούν να «ασφαλίζουν» (με μεταβιβάσεις και άλλα σχετικά τεχνάσματα) τις περιουσίες που έκαναν στις πλάτες των συναδέλφων…

Είναι ζήτημα αξιοπρέπειας να τους χαλάσουμε τα σχέδια. «Εξωτερικοί» και «εσωτερικοί» εργαζόμενοι, συνάδελφοι κάθε ειδικότητας, οφείλουμε, ενωμένοι και αποφασισμένοι, να διεκδικήσουμε με κάθε τρόπο τα δεδουλευμένα μας, να προτάξουμε την αξία της δουλειάς μας, να σταθούμε αξεπέραστο εμπόδιο στην απρόσκοπτη εξέλιξη μιας διαδικασίας γενικής καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης της οποίας το τέρμα θα είναι η καταλήστευση και η εξαθλίωση όλων μας.

Η σημερινή δίωρη στάση εργασίας στη Modern Times ας γίνει το πρώτο βήμα σε έναν αγώνα διαρκείας με έναν μόνο στόχο, τον ίδιο για όλους μας: να πάρουμε ακέραια πίσω τη ζωή μας. 

Σύλλογος Μεταφραστών Επιμελητών Διορθωτών

Κυριακή 8 Ιανουαρίου 2012

Ανοικτή επιστολή των απεργών της Χαλυβουργίας για την παναττική απεργία στις 17 Γενάρη


Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Σου απευθύνουμε θερμό ταξικό χαιρετισμό. Το 2012 μπορεί να γίνει η “δική μας χρονιά”, της εργατικής λαϊκής αντεπίθεσης. Δεν πρέπει να χάσουμε ούτε λεπτό, είναι η ώρα της οργάνωσης και της δράσης. Συνεχίζουμε αταλάντευτα την απεργιακή μας κινητοποίηση που ξεκινήσαμε στις 31 Οκτώβρη, χωρίς να μας φοβίζουν οι απολύσεις και οι εκβιασμοί της εργοδοσίας. Θα συνεχίσουμε μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας. Να γυρίσουν πίσω οι απολυμένοι και να συνεχίσουμε να δουλεύουμε όλοι με τα ωράρια και τα μεροκάματα που προβλέπονται από τις συμβάσεις μας. Για μας δεν υπάρχουν απολυμένοι και μη, είμαστε όλοι απολυμένοι, με αυτό το πνεύμα παλεύουμε.

Ο αγώνας μας στηρίζεται απ’ όλη την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα, με ένα πρωτόγνωρο κύμα έμπρακτης αλληλεγγύης και συμπαράστασης. Έχει προκαλέσει το θαυμασμό όλων των εργαζομένων και της νεολαίας. Απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και από το εξωτερικό έρχονται μηνύματα συμπαράστασης. Όλοι οι τίμιοι εργάτες, ακόμα και εκείνοι που αντιμετωπίζουν με φόβο και δυσπιστία τους αγώνες, ή δεν πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα τους, τον θεωρούν δικό τους αγώνα. Καταλαβαίνουν ότι μια νίκη των χαλυβουργών θα είναι νίκη όλων των εργαζομένων. Θα δημιουργήσει αυτοπεποίθηση, αγωνιστικό κλίμα, καλύτερες προϋποθέσεις ώστε το παράδειγμα της Χαλυβουργίας να το ακολουθήσουν και άλλοι χώροι δουλειάς.

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Τα μέτρα που πήρε ο Μάνεσης δεν αφορούν μόνο τη Χαλυβουργία. Ήδη έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αρκετούς χώρους, σε πολλούς κλάδους. Ο στόχος είναι να γενικευτούν σε όλους τους χώρους. Μπροστά μας έρχεται βαρύς χειμώνας και πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Το μαύρο μέτωπο ΕΕ, εργοδοσίας και κυβέρνησης, μας ετοιμάζει μια χρονιά χειρότερη από την προηγούμενη. Αυτό δεν αλλάζει με σιχτιρίσματα και αναμονές, με κοινωνικούς διαλόγους, ούτε με ατομικές προσπάθειες. Αυτό ο καθένας μας το γνωρίζει.

Δεν αλλάζει, όμως, ούτε και με τους αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους χώρους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές. Απαιτεί αλλαγή των συσχετισμών σε όλους τους χώρους. Να τελειώνουμε με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, που είναι με την πλευρά της εργοδοσίας, που ταυτίζει το δικό μας συμφέρον με αυτό της εργοδοσίας. Εμείς, όμως, γνωρίζουμε από την πείρα μας ότι τέτοιο πράγμα δεν μπορεί να υπάρξει. Απαιτεί κάθε αγώνας να στηρίζεται απ’ όλους τους εργαζόμενους όπως ο δικός μας αγώνας. Χωρίς αυτά δύσκολα θα αντιμετωπίσουμε τα νέα κυβερνητικά αντεργατικά μέτρα του 2012, που είναι ακόμα χειρότερα από αυτά που πήγε να περάσει ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία.

Σας καλούμε να πάρετε στα χέρια την υπόθεση της παναττικής – πανεργατικής απεργίας στις 17 Γενάρη, που αναγκάστηκαν να αποφασίσουν τα Εργατικά Κέντρα της Αττικής. Να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς σε όλους τους κλάδους. Να αποτελέσει την απαρχή σκληρών αγώνων που πρέπει να οργανώσουμε μέσα στο 2012, με πρωτοπόρους τους βιομηχανικούς εργάτες. Για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα, για να ανατρέψουμε μια σειρά άλλα που έχουνε παρθεί, να περάσουμε στην αντεπίθεση μέχρι να πάρουμε στα χέρια μας όλο τον πλούτο που μας ανήκει. Να δείξουμε τη δύναμή μας, ότι εμείς είμαστε οι παραγωγοί του πλούτου, “ότι χωρίς εμάς γρανάζι δεν γυρνά, ότι μπορούμε χωρίς αφεντικά”.

Συνάδελφε – συναδέλφισσα,

Με τη συμμετοχή σου στην απεργία προσφέρεις την καλύτερη αλληλεγγύη στον αγώνα μας, βοηθάς όμως και τον εαυτό σου. Αν χάσουμε εμείς θα χάσεις και εσύ. Αν κερδίσουμε εμείς θα κερδίσεις και εσύ, θα κερδίσουμε όλοι μας. Στις 17 Γενάρη δεν απεργείς μόνο για μας αλλά και για τον εαυτό σου, για ολόκληρη την τάξη μας, ενάντια και στο δικό σου εργοδότη, ενάντια συνολικά στην τάξη των εργοδοτών. Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από μας, στους νεκρούς του αγώνα. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με υπερηφάνεια στα μάτια, λέγοντάς τους ότι δε γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε. Εμείς αυτό προσπαθούμε να κάνουμε όλο αυτό το διάστημα. Στηριζόμαστε απ’ όλους τους εργαζόμενους και αυτό μας δίνει κουράγιο, μας μεγαλώνει την ευθύνη. Τώρα είναι η ώρα όλοι μαζί, εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι, να κάνουμε ένα βήμα μπροστά με μπροστάρηδες τους εργάτες. Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη.

Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι πριν απ’ όλα νίκη όλων των εργατών!.

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2012

Φτάνει πια με τις δομές του νεοφιλελευθερισμού

Των ΤΟΝΙ ΝΕΓΚΡΙ και ΜΑΪΚΛ ΧΑΡΤ

Παρόλο που αναδείχτηκαν από πολύ διαφορετικές συνθήκες, αυτά τα κινήματα που είδαμε φέτος -από τις εξεγέρσεις της αραβικής άνοιξης ως τις μάχες στο Ουισκόνσιν, από τις φοιτητικές διαδηλώσεις στη Χιλή ως τις ταραχές του Ηνωμένου Βασιλείου, από τους Iσπανούς αγανακτισμένους ως τους έλληνες στην πλατεία Συντάγματος, και από το «Καταλαμβάνουμε την Γουόλ Στριτ» ως τις αμέτρητες τοπικές μορφές άρνησης σε όλο τον κόσμο-, έχουν ένα κοινό αίτημα: Φτάνει πια με τις δομές του νεοφιλελευθερισμού!

Αυτή η κοινή κραυγή δεν είναι μόνο μια οικονομική, αλλά και άμεσα μια πολιτική διαμαρτυρία ενάντια στους ψευδείς ισχυρισμούς της εκπροσώπησης. Ούτε ο Μουμπάρακ και ο Μπεν Αλί, ούτε οι τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ, ούτε οι ελίτ των ΜΜΕ, ούτε ακόμη και οι πρόεδροι, οι κυβερνήτες, τα μέλη του κοινοβουλίου και οι άλλοι εκλεγμένοι αξιωματούχοι, κανείς από αυτούς δεν μας αντιπροσωπεύει.

Η εκπληκτική δύναμη της άρνησης είναι πολύ σημαντική, φυσικά, αλλά πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μην χαθούν τα ίχνη της έντασης των διαδηλώσεων και των συγκρούσεων, για να μην χαθεί ένα κεντρικό στοιχείο που πηγαίνει πέρα από τη διαμαρτυρία και την αντίσταση. Τα κινήματα αυτά μοιράζονται επίσης την προσδοκία για ένα νέο είδος δημοκρατίας, που εκφράζεται με αβέβαιες φωνές σε ορισμένες περιπτώσεις, αλλά ρητά και αποφασιστικά σε άλλες. Η ανάπτυξη αυτής της φιλοδοξίας είναι ένα από τα θέματα για τα οποία είμαστε ανυπόμονοι να παρακολουθήσουμε το 2012.

Μια αιτία του ανταγωνισμού, που όλα αυτά τα κινήματα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν, ακόμη και εκείνα που έχουν ανατρέψει δικτάτορες, είναι η ανεπάρκεια των σύγχρονων δημοκρατικών συνταγμάτων, ιδιαίτερα τα σημεία που αναφέρονται στην εργασία, την ιδιοκτησία και την εκπροσώπηση. Σε αυτά τα συντάγματα, πρώτα απ΄ όλα, η μισθωτή εργασία είναι το κλειδί για την πρόσβαση στο εισόδημα και στα βασικά δικαιώματα του πολίτη, μια σχέση που λειτουργούσε πάντα αρνητικά για εκείνους που ήταν έξω από την κανονική αγορά εργασίας, συμπεριλαμβανομένων των φτωχών, των ανέργων, των άμισθων εργαζομένων γυναικών, των μεταναστών και άλλων, αλλά σήμερα όλες οι μορφές εργασίας είναι όλο και περισσότερο επισφαλείς και ανασφαλείς. Η εργασία εξακολουθεί να αποτελεί την πηγή του πλούτου στην καπιταλιστική κοινωνία, βέβαια, αλλά όλο και περισσότερο έξω από τη σχέση με το κεφάλαιο και τη σταθερότητα των μισθών. Ως αποτέλεσμα, η κοινωνική συγκρότηση σήμερα εξακολουθεί να απαιτεί την ανάγκη μισθωτής εργασίας για πλήρη δικαιώματα και την πρόσβαση σε μια κοινωνία όπου η εργασία θα είναι όλο και λιγότερη διαθέσιμη.

Η ατομική ιδιοκτησία είναι ένας δεύτερος βασικός πυλώνας των δημοκρατικών συνταγμάτων. Τα κοινωνικά κινήματα σήμερα ανταγωνίζονται όχι μόνο τα εθνικά και διεθνή καθεστώτα της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης, αλλά και την αρχή της ατομικής ιδιοκτησίας γενικότερα. Η ιδιοκτησία, όχι μόνο διατηρεί τις κοινωνικές διαιρέσεις και ιεραρχίες, αλλά παράγει επίσης και μερικούς από τους πιο ισχυρούς δεσμούς (συχνά διεστραμμένες σχέσεις) που μοιραζόμαστε στις κοινωνίες μας. Και όμως η σύγχρονη κοινωνική και οικονομική παραγωγή έχει έναν όλο και πιο κοινό χαρακτήρα, ο οποίος αψηφά και υπερβαίνει τα όρια της ιδιοκτησίας. Η ικανότητα του κεφαλαίου να παράγει κέρδος μειώνεται εφόσον χάνει την επιχειρηματική του ικανότητα και την εξουσία του να διαχειριστεί την κοινωνική πειθαρχία και τη συνεργασία. Αντίθετα, το κεφάλαιο συσσωρεύει όλο και περισσότερο πλούτο κυρίως μέσω των ενοικίων, τις περισσότερες φορές οργανωμένο μέσω χρηματοπιστωτικών μέσων, με τα οποία ελέγχει την αξία που παράγεται κοινωνικά και σχετικά ανεξάρτητη από την εξουσία του. Αλλά κάθε εμφάνιση της ιδιωτικής συσσώρευσης, μειώνει τη δύναμη και την παραγωγικότητα των κοινών αγαθών. Η ατομική ιδιοκτησία είναι έτσι όλο και περισσότερο όχι μόνο ένα παράσιτο, αλλά και εμπόδιο στην κοινωνική παραγωγή και την κοινωνική ευημερία.

Τέλος, ένας τρίτος πυλώνας των δημοκρατικών συνταγμάτων, και αντικείμενο του αυξανόμενου ανταγωνισμού, στηρίζεται στα συστήματα της εκπροσώπησης και στους ψευδείς ισχυρισμούς τους για τη δημιουργία μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην εξουσία των επαγγελματιών πολιτικών εκπροσώπων, και αυτό είναι ένα από τα λίγα συνθήματα από τη σοσιαλιστική μας παράδοση που μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ολόψυχα στη σύγχρονη κατάσταση. Οι επαγγελματίες πολιτικοί, μαζί με τους τεχνοκράτες ηγέτες και την ελίτ των ΜΜΕ, λειτουργούν μόνο ως το πιο αδύναμο είδος της αντιπροσωπευτικής λειτουργίας. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο ότι οι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι (αν και σε πολλές περιπτώσεις αυτό είναι αλήθεια), αλλά μάλλον ότι η συνταγματική δομή απομονώνει τους μηχανισμούς λήψης πολιτικών αποφάσεων από τη δύναμη και τις επιθυμίες του πλήθους. Οποιαδήποτε πραγματική διαδικασία εκδημοκρατισμού στις κοινωνίες μας, πρέπει να επιτεθεί στην έλλειψη εκπροσώπησης και στα ψεύτικα προσχήματα της εκπροσώπησης στον πυρήνα του συντάγματος.

Αναγνωρίζοντας την ορθολογικότητα και την αναγκαιότητα της εξέγερσης, παράλληλα με αυτούς τους τρεις άξονες και πολλούς άλλους, που εμπνέουν πολλούς αγώνες σήμερα, αλλά είναι ωστόσο, πραγματικά μόνο το πρώτο βήμα, το σημείο εκκίνησης. Η ένταση της αγανάκτησης και ο αυθορμητισμός της εξέγερσης πρέπει να οργανωθούν, ώστε να διαρκέσουν στο χρόνο και να δημιουργήσουν νέες μορφές ζωής και εναλλακτικούς κοινωνικούς σχηματισμούς.

Τα μυστικά για αυτό το επόμενο βήμα είναι τόσο σπάνια όσο και πολύτιμα.

Στο οικονομικό πεδίο,  πρέπει να ανακαλύψουμε νέες κοινωνικές τεχνολογίες για την ελεύθερη παραγωγή από κοινού και για δίκαιη διανομή του κοινού πλούτου. Πώς μπορούν οι παραγωγικές ενέργειες και επιθυμίες μας να συμμετέχουν και να αυξηθούν σε μια οικονομία που δεν στηρίζεται στην ατομική ιδιοκτησία; Πώς μπορούν η πρόνοια και οι βασικοί κοινωνικοί πόροι να παρέχονται σε όλους, σε μια κοινωνική δομή που δεν ρυθμίζεται και κυριαρχείται από την κρατική ιδιοκτησία; Πρέπει να δομήσουμε σχέσεις παραγωγής και ανταλλαγής, καθώς και δομές κοινωνικής πρόνοιας που να είναι επαρκείς για την κοινωνία.

Οι προκλήσεις στο πολιτικό τοπίο είναι εξίσου ακανθώδεις. Μερικές από τις πιο εμπνευσμένες και καινοτόμες εκδηλώσεις και εξεγέρσεις κατά την τελευταία δεκαετία έχουν ριζοσπαστικοποιήσει τη δημοκρατική σκέψη και την πρακτική, με την κατάληψη και την οργάνωση ενός χώρου, όπως μιας δημόσιας πλατείας, με ανοιχτές συμμετοχικές δομές και συνελεύσεις, διατηρώντας αυτές τις νέες δημοκρατικές μορφές για εβδομάδες ή μήνες. Πράγματι, η εσωτερική οργάνωση αυτών των κινημάτων συνεχώς υποβάλλεται σε διαδικασίες εκδημοκρατισμού, προσπαθώντας να δημιουργηθούν οριζόντιες συμμετοχικές δομές δικτύων. Οι εξεγέρσεις ενάντια στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τους επαγγελματίες πολιτικούς του, καθώς και τις μη νομιμοποιημένες δομές της εκπροσώπησης, επομένως, δεν αποσκοπούν στην αποκατάσταση κάποιου φανταστικού νομιμοποιημένου αντιπροσωπευτικού συστήματος του παρελθόντος, αλλά μάλλον στον πειραματισμό με νέες δημοκρατικές μορφές έκφρασης. Δηλαδή: Πραγματική δημοκρατία τώρα! Πώς μπορούμε να μετατρέψουμε την αγανάκτηση και την εξέγερση σε μια διαρκή συστατική διαδικασία; Πώς μπορούμε τα πειράματα σε δημοκρατία να γίνουν μια συντακτική δύναμη, όχι μόνο στον εκδημοκρατισμό μιας δημόσιας πλατείας ή μιας γειτονιάς, αλλά και στην επινόηση μιας εναλλακτικής κοινωνίας που είναι πραγματικά δημοκρατική;

Για να αντιμετωπιστούν αυτά τα ζητήματα, μαζί με πολλούς άλλους, έχουμε προτείνει τα πρώτα βήματα, όπως την δημιουργία ενός εγγυημένου εισοδήματος, το δικαίωμα στην παγκόσμια ιθαγένεια, και την διαδικασία της δημοκρατικής επανοικειοποίησης του κοινού. Δεν έχουμε την ψευδαίσθηση ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις. Αντίθετα, μας ενθαρρύνει το γεγονός ότι δεν είμαστε μόνοι μας στα ερωτήματα. Είμαστε βέβαιοι, στην πραγματικότητα, ότι εκείνοι που είναι δυσαρεστημένοι με τη ζωή που προσφέρει η σύγχρονη νεοφιλελεύθερη κοινωνία μας, οι αγανακτισμένοι από τις αδικίες, οι επαναστατικές δυνάμεις ενάντια στην εξουσία της προσταγής και της εκμετάλλευσης, που λαχταρούν μια εναλλακτική δημοκρατική μορφή ζωής με βάση τον κοινό πλούτο, τα μοιράζονται μαζί μας, και ότι οι άνθρωποι αυτοί θέτοντας τα ερωτήματα και επιδιώκοντας την ικανοποίηση των επιθυμιών τους, θα εφεύρουν νέες λύσεις που δεν μπορούμε ακόμη καν να τις φανταστούμε. Αυτές είναι μερικές από τις καλύτερες ευχές μας για το 2012.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο πρωτοχρονιάτικο ένθετο «Εντός Εποχής»: entosepoxhs.wordpress.com 
Πηγή: Adbusters
Μετάφραση: Δημήτρης Γκιβίσης

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2012

Οι αγώνες στους χώρους δουλειάς, στον ιδιωτικό τομέα, τη χρονιά που πέρασε


Η απεργία των 400 εργατών στο εργοστάσιο της Ελληνικής Χαλυβουργίας στον Ασπρόπυργό που κρατάει εδώ και 60 μέρες έχει αποκτήσει μια εμβληματική διάσταση για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα σε όλη την χώρα. Δεκάδες εκδηλώσεις αλληλεγγύης οικονομικής ενίσχυσης και αντιπληροφόρησης γίνονται κάθε βδομάδα σε πολλές πόλεις και γειτονίες. Αντίστοιχα, αντιπροσωπείες από λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, πρωτοβάθμια εργατικά σωματεία, κόμματα της αριστεράς, συλλογικότητες του αναρχικού χώρου, αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους, αλλά και απλοί μεμονωμένοι πολίτες, μαθητές και συνταξιούχοι φτάνουν καθημερινά στις πύλες του εργοστασίου, όχι απλά για να μεταφέρουν με λόγια και ψηφίσματα την συμπαράσταση τους, αλλά για να δείξουν την ταξική αλληλεγγύη με την έμπρακτή μορφή της οικονομικής ενίσχυσης του απεργιακού ταμείου και της συλλογής τροφίμων και άλλων αναγκαίων αγαθών, ώστε να μπορέσει αυτός ο αγώνας να φτάσει στο νικηφόρο τέλος του.

Οι 400 εργάτες αρνήθηκαν να αποδεχθούν τον εκβιασμό της εργοδοσίας που ήθελε να αλλάξει την σύμβαση εργασίας τους ώστε να δουλεύουν πέντε ώρες την ημέρα με αντίστοιχη μείωση του μισθού τους κατά 40% και όταν η εργοδοσία απάντησε με 50 απολύσεις, όλοι οι εργαζόμενοι κατέβηκαν σε απεργία διαρκείας. Και παρόλο που το σωματείο των εργαζομένων στο εργοστάσιο ελέγχεται από το ΚΚΕ, αυτό δεν στάθηκε εμπόδιο να αναπτυχθεί ένα μεγάλο και πολυτασικό κίνημα αλληλεγγύης στους 400 εργάτες.

Όμως ο αγώνας των χαλυβουργών δεν είναι ο μοναδικός που διεξάγεται αυτή την στιγμή στους χώρους δουλειάς. Αντίθετα, εδώ και κάποιο καιρό βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα φάση των εργατικών αγώνων στην Ελλάδα. Αν και η τελευταία γενική απεργία που έγινε στις 1 Δεκεμβρίου είχε την μικρότερη συμμετοχή από όλες της γενικές απεργίες στην μετά μνημόνιο, μια σειρά εργατικών και μάλιστα σκληρών αγώνων έχουν ξεκινήσει σε διάφορους χώρους δουλειάς. Αυτό έχει μια πολύ συγκεκριμένη εξήγηση :αφού οι γενικές 24ώρες και 48ώρες γενικές απεργίες δεν μπόρεσαν να βάλουν φρένο στις θεσμικές αλλαγές οι οποίες προωθούσαν την ουσιαστική κατάργηση κάθε εργατικού δικαιώματος και οδηγούν σε μια απίστευτη υποτίμηση της εργασίας, ο αγώνας μεταφέρθηκε στο πεδίο εφαρμογής της αναδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων. 

Σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις βρέθηκαν και οι εργαζόμενοι σε μια σειρά επιχειρήσεις που αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο αφού έκριναν την συνέχιση της λειτουργίας τους ασύμφορη για τα κέρδη τους ή που με την δικαιολογία της έλλειψης ρευστότητας και τις μειώσεις των κερδών, αφήνουν τους εργαζόμενους απλήρωτους για μήνες. Μπορεί ο κατακερματισμός αυτών των αγώνων και η επικέντρωση του στους χώρους δουλειάς και τις πύλες των εργοστασίων, να μην έχει την εντυπωσιακή μορφή των τεράστιων διαδηλώσεων, με την συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων εργαζόμενων και τις συγκρούσεις με τους μπάτσους που κάνουν το γύρω των διεθνών ΜΜΕ ή να είναι σχεδόν «αόρατοι», ακόμα και σε άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας, δεν παύει όμως να έχουν πολύ μεγάλη σημασία για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, χωρίς φυσικά να έχουν ξεπεράσει τον αμυντικό χαρακτήρα τους απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Ένα από τα βασικά ζητήματα που αναδεικνύουν αυτοί οι αγώνες είναι ότι η αντιπαραθέσεις που γεννάει η κρίση δεν είναι εθνικού χαρακτήρα, αλλά ταξικού. Η αντιπαράθεση δεν είναι ανάμεσα στο Ελληνικό έθνος και τους ξένους κερδοσκόπους, ανάμεσα σε ένα πατριωτικό διαταξικό μέτωπο και την επιβουλή της εθνικής κυριαρχίας της χώρας από το ΔΝΤ, την ΕΕ και το κερδοσκοπικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, αλλά ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα και τις διάφορες εκφάνσεις του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου. Τα δεινά που αυτή την στιγμή βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι άνεργοι και οι συνταξιούχοι δεν οφείλονται μονάχα ή κύρια στην τρόικα, αλλά στην ανάγκη του Ελληνικού κεφαλαίου να συγκρατήσει την κερδοφορία του και να φορτώσει στον λαό τα δικά του χρέη.

Αν και έντεχνα καλλιεργείται ένας μεγάλος μύθος ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που «δεν παράγει τίποτα» αυτοί οι αγώνες φέρανε στο προσκήνιο, πλάι στην φιγούρα του ευέλικτου ανασφαλούς εργάτη του τριτογενή τομέα, τους κλασικούς βιομηχανικούς εργάτες. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία 20 χρόνια η βιομηχανική και αγροτική παραγωγική βάση της Ελλάδας μειώθηκε σημαντικά. Με τις ευλογίες της Ε.Ε. το ελληνικό κεφάλαιο σε πρώτη φάση στην δεκαετία του ΄90 μετέφερε ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανικής παραγωγής του στα βαλκάνια για να εκμεταλλευτεί με πολύ σκληρούς όρους το βαλκανικό προλεταριάτο, κατέστρεψε την μικρομεσαία αγροτική παραγωγή και προσπάθησε από την μια να μειώσει τον αριθμό των μικρών ανεξάρτητων αγροτών και ταυτόχρονα να πριμοδοτήσει της μεγάλες βιομηχανικές καλλιέργειες που βασίζονταν στην εκμετάλλευση της μαύρης εργασίας των μεταναστών εργατών γης. Φυσικά αυτή η πολιτική λόγω της ιδιαίτερης γεωγραφικής διαμόρφωσης της ελληνικής υπαίθρου είχε σαν αποτέλεσμα την καταστροφή ενός μεγάλου μέρους της αγροτικής παραγωγής που βασιζότανε στην μικρομεσαία αγροτική εκμετάλλευση. Σε μια δεύτερη φάση, το εθνικό κεφάλαιο στράφηκε στον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών (πχ ΜΜΕ) και στην στήριξή του κατασκευαστικού κεφαλαίου, κλασικά κρατικοδίαιτου (όπως άλλωστε και τα ΜΜΕ), μέσα από τα μεγάλα έργα για τους ολυμπιακούς αγώνες του 2004 και άλλα, κυρίως οδικά μεγάλα έργα, τα οποία συνέβαλαν ουσιαστικά στην αύξηση του δημόσιου χρέους και πάλι με εργασιακή ατμομηχανή τους μετανάστες.

Στις πύλες των εργοστασίων
Είναι ακριβώς οι ίδιοι οι εργατικοί αγώνες των βιομηχανικών εργατών ενάντια στην υποτίμηση της αξίας της εργατικής τους δύναμης, αυτοί που διαλύουν μέρα με τη μέρα τον μύθο μιας χώρας χωρίς βιομηχανική εργατική τάξη. Το βιομηχανικό ελληνικό κεφάλαιο, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί στο έπακρο το νέο νομοθετικό πλαίσιο που δημιούργησε η κρίση για να επιβάλει στους εργάτες τους όρους που θα αυξήσουν την ανταγωνιστικότητα του μέσα από την χειροτέρευση των όρων εργασίας και την μείωση του εργατικού κόστους. Οι εργάτες λοιπόν βγαίνουν μπροστά στις πύλες των εργοστασίων για να υπερασπιστούν τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης, να αποτρέψουν τις απολύσεις των συναδέλφων τους, να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα τους, να αποτρέψουν το κλείσιμο τον εργοστασίων και την λεηλασία των μηχανών και των στοκ εμπορευμάτων από τα αφεντικά. Εκτός από τους 400 της Ελληνικής Χαλυβουργίας τους δύο προηγούμενους μήνες σε κινητοποιήσεις, με απεργίες, πορείες, επισχέσεις εργασίας, περιφρουρήσεις και αποκλεισμούς των εργοστασίων τους βρέθηκαν:
 
Οι 100 εργαζόμενοι της χαλυβουργίας ΚΟΝΤΙ στον Βόλο, διεκδικώντας την επαναλειτουργία του εργοστασίου και την επαναπρόσληψη συναδέλφων, περιφρουρώντας ς την πύλη του εργοστασίου για 60 ημέρες για τον κίνδυνο να αφορέσει η εργοδοσία το στοκ των εμπορευμάτων. Η εργοδοσία είχε προχωρήσει στην απόλυση 6 εργαζομένων (οι πλειοψηφία των οποίων άνηκε στην επιτροπή αγώνα των εργαζομένων) και στην διαθεσιμότητα των υπόλοιπων.

Στην πύλη της αλουμινοβιομηχανία Λουκίσα στο Περιστέρι βρίσκονται πάνω από 20 μέρες οι 35 εργάτες που είναι απλήρωτοι εδώ και έναν ολόκληρο χρόνο. Η εργοδοσία έκανε 38 μηνύσεις σε εργαζόμενους και σε συνδικαλιστές του συνδικάτου μετάλλου για παρεμπόδιση της λειτουργίας του εργοστασίου. Προχώρησε σε υπενοικίαση του χώρου σε μία από τις εταιρείες του ομίλου προσπαθώντας να σπάσει τον αγώνα των απεργών και απειλώντας τους ότι «πρώτα θα κλείσει το δικό σας σπίτι και μετά το δικό μου». Στο πλευρό των εργατών έχει βρεθεί η Ανοικτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου. Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται επίσης οι εργαζόμενοι στις επιχειρήσεις ΑΛΟΥΜΙΝΟΚΑΤΑΣΚΕΥΗ «ΜΥΛΩΝΑΣ» και Αλουμίνεξ (στο Περιστέρι και αυτή) που τους χρωστάει τα δεδουλευμένα από τον Ιούνη.

Σε νίκη κατέληξαν οι κινητοποιήσεις στις δύο μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες ΑΓΝΟ και ΜΕΒΓΑΛ.
Με μια δυναμική 24ώρη απεργία στις 1 του Δεκέμβρη, στην διάρκεια της οποίας έγιναν συγκρούσεις με τις δυνάμεις των ΜΑΤ έξω από την πύλη του εργοστασίου της ΑΓΝΟ στο Κορωπί, οι εργάτες μαζί με το κλαδικό Συνδικάτο Γάλακτος- Τροφίμων- Ποτό κατάφεραν την επαναπρόσληψη 4 απολυμένων συναδέλφων τους, μελών της Εργοστασιακής Επιτροπής του Συνδικάτου που είχε απολύσει δυο μέρες πριν η εργοδοσία. Οι απολύσεις αυτές ήρθαν λίγες μέρες μετά την απόλυση άλλων πέντε εργαζομένων της εταιρείας, γεγονός που δείχνει πως πρόκειται για συνολικό σχεδιασμό της εταιρείας. Από τους 8 απολυμένους, επαναπροσλήφθηκαν οι τρεις εργάτες της Εργοστασιακής Επιτροπής και άλλος ένας που δεν είχε αποδεχτεί την απόλυσή του. Οι υπόλοιποι εργαζόμενοι δεν επιθυμούσαν να επαναπροσληφθούν στην εταιρεία. Παρά τις προσπάθειες της εργοδοσίας να σπάσει την απεργία, κανείς δεν μπήκε για δουλειά. Ωστόσο, οι εργάτες δεν απάντησαν μόνο στην εργοδοτική επιθετικότητα, αλλά και στην καταστολή των ΜΑΤ. Με παρέμβαση που έγινε μετά από απεργοσπαστικό μηχανισμό που έστησε η εργοδοσία, ο εισαγγελέας ζήτησε να βγουν έξω τα φορτηγά των αντιπροσώπων. Από τις 6 το πρωί, δύο διμοιρίες των ΜΑΤ βρίσκονταν έξω απʼ τις πύλες και γύρω στις 8 πμ. επιχείρησαν να σπάσουν την απεργιακή φρουρά μπροστά απʼ την πύλη, σπρώχνοντας τους εργάτες. Μετά από αυτές τις ενέργειες της αστυνομίας, αντιπρόσωποι εργολάβοι – που συμμετέχουν στη μεταφορά των προϊόντων και ως εκείνη τη στιγμή έπαιρναν αποστάσεις από την κινητοποίηση – συντάχθηκαν με τους απεργούς. Έτσι η δυναμική στάση των απεργών είχε σαν αποτέλεσμα όχι μόνο να μη «σπάσει» η απεργία, αλλά και να αποσυρθούν οι δυνάμεις των ΜΑΤ.
 
Απεργία πραγματοποιήθηκε στις 11 του Οκτώβρη στο εργοστάσιο της ΜΕΒΓΑΛ στην Λάρισα, μετά την απόφαση της διοίκησης να απολύσει έναν συνδικαλιστή και άλλους 17 εργάτες και ταυτόχρονα να μειώσει τους μισθούς μέσω περικοπών στα επιδόματα. Η απεργία συνεχίστηκε κυρίως χάρη στην επιμονή του κλαδικού σωματείου το οποίο οργάνωσε και συγκέντρωση συμπαράστασης στην οποία μαζεύτηκαν περίπου 800 εργαζόμενοι έξω από την πύλη του εργοστασίου. Μπροστά στην αποφασιστικότητα των εργαζομένων και αντιμετωπίζοντας τον κίνδυνο να πάθει σημαντική οικονομική ζημιά από γάλα που θα χάλαγε αν συνεχιζόταν η απεργία, η εργοδοσία υποχώρησε πλήρως παίρνοντας πίσω τις απολύσεις και τις μειώσεις στους μισθούς.

Συγκρούσεις των 330 εργατών της φαρμακοβιομηχανίας ΓΕΡΟΛΥΜΑΤΟΣ με τα ΜΑΤ έγιναν την Τετάρτη 30 Νοεμβρίου, στο Κρυονέρι, όταν τα αφεντικά προσπάθησαν να αφαιρέσουν εμπορεύματα εκατομμυρίων ευρών από τις αποθήκες του εργοστασίου. Τα αφεντικά της εταιρίας συνδέονται άμεσα με τον Λαυρεντιάδη , τον γνωστό τραπεζίτη της proton bank,από την οποία είχαν πάρει δάνειο εκατομμυρίων ευρώ. Η εταιρία όχι μόνο έχει απλήρωτους για μήνες τους εργαζόμενους, αλλά προσπαθεί να τους επιβάλει διαλείπουσα εργασία μια φορά την εβδομάδα.

Οι εργαζόμενοι στα ΜΜΕ
Η κρίση και η οικονομική ύφεση, έφεραν μεγάλη πτώση στην διαφημιστική δαπάνη. Οι Βαρόνοι των ΜΜΕ που τις προηγούμενες δεκαετίες έβγαλαν πολλά εκατομμύρια ευρώ, όχι μόνο από την διαφήμιση αλλά και από το μαύρο κρατικό και ιδιωτικό χρήμα που διοχετεύονταν στα ΜΜΕ για την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων πολιτικών και οικονομικών συμφερόντων, δεν είναι διευθετημένοι να καλύψουν από αυτά τα κέρδη των προηγούμενων ετών τις σημερινές ζημίες τους και στέλνουν το λογαριασμό στους εργαζόμενους.

Σε απεργία διαρκείας από τις 22 Δεκεμβρίου βρίσκονται και οι 800 εργαζόμενοι της καθημερινής εφημερίδας ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, οι οποίοι παραμένουν απλήρωτοι από τον Αύγουστο, ενώ είχαν προηγηθεί και άλλες 48ώρες απεργίες. Η εργοδοσία χρησιμοποιεί το επιχείρημα ότι δεν της δίνουν οι τράπεζες νέο δάνειο, όταν σε προηγούμενη φάση είχε χρησιμοποιήσει δάνειο που είχε πάρει όχι για να ξεπληρώσει τα χρέη της εφημερίδας, αλλά για να δώσει μερίσματα στους μετόχους.

Στο τηλεοπτικό κανάλι ALTER οι 620 εργαζόμενοι στο κανάλι είναι απλήρωτοι από 5 έως 10 μήνες και έχουν κάνει 3 επισχέσεις εργασίας τον τελευταίο χρόνο. Από τις 10 Νοέμβρη εξαντλώντας κάθε περιθώριο διεκδίκησης οι 470 εργαζόμενοι προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας, σταμάτησαν τη ροή του προγράμματος, ανέβασαν απεργιακή κάρτα και περιφρουρώντας το χώρο δουλειάς τους μέρα-νύχτα διεκδικούν τα δεδουλευμένα και το δώρο των Χριστουγέννων. Ο ι εργαζόμενοι συνεχίζουν την κατάληψη του σταθμού, προσπαθώντας να αναβαθμίσουν και την παρέμβαση τους από την τηλεοπτική του συχνότητα ανεβάζοντας τηλεοπτικές κάρτες με αναφορά σε αγώνες άλλων εργαζομένων.
Κινητοποιήσεις μικρότερης έντασης και διάρκειας ενάντια στην αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και των συμβάσεων εργασίας έγιναν και στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη.

Οι εργαζόμενοι στον τριτογενή τομέα
Σημαντική νίκη κατάφεραν και οι εργαζόμενοι στην εταιρία κινητής τηλεφωνίας Vodafone, αφού με τις αγωνιστικές τους κινητοποιήσεις (3ήμερη απεργία στην Θεσσαλονίκη και μονοήμερη στην Αθήνα) και παρά την εργοδοτική τρομοκρατία κατάφεραν να αποτρέψουν τα σχέδια της για μετατροπή των συμβάσεών τους από 8ωρες σε 5ωρες με αντίστοιχη μείωση μισθού.

Στα πολυκαταστήματα NOTOS COM η επιχείρηση προσπάθησε να εφαρμόσει μονομερώς καθεστώς εκ περιτροπής εργασίας σε όλους τους εργαζομένους του Ομίλου από 1/1/2012 και για τους επόμενους 9 μήνες. Έτσι, οι εργαζόμενοι θα δούλευαν 4 ημέρες αντί για 5 την εβδομάδα με μια περικοπή 20% του μισθού τους και περικοπή των ενσήμων κατά 4 ένσημα ανά μήνα. Τα επιχειρησιακά σωματεία απάντησαν με σχεδόν καθολική συμμετοχή των εργαζομένων στην 24ώρη γενική απεργία την 1η Δεκέμβρη και δυναμική περιφρούρηση των χώρων δουλειάς σε Αθήνα, Πειραιά, Αιγάλεω και Θεσσαλονίκη, κάνοντας την επιχείρηση να πάρει πίσω την απόφαση της, φοβούμενη απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Και οι δύο πλευρές είναι έτοιμες για μετωπική σύγκρουση μετά τις γιορτές.
Στο ξενοδοχείο του Πόρτο Καράς στην Χαλκιδική η εταιρία οφείλει στους 800 εργαζόμενους δουλευμένα 3.000.000 ευρώ από τους μισθούς Σεπτέμβρη, Οκτώβρη , Νοέμβρη και το επίδομα αδείας. Από τις 2 Δεκέμβρη με αποφάσεις των μαζικών τους συνελεύσεων οι εργαζόμενοι απάντησαν με επαναλαμβανόμενες 48ώρες απεργίες οι οποίες διήρκεσαν μέχρι της 30 Δεκεμβρίου. Το Πόρτο Καράς, αλλά και άλλες ξενοδοχειακές μονάδες της περιοχής της Χαλκιδικής οφείλουν δεδουλευμένα σε 5.000 χιλιάδες εργαζόμενους, όταν τα ξενοδοχεία της περιοχής κατέγραψαν αύξηση 13% στην πληρότητα και 5% στον τζίρο.

Ευέλικτοι και άνεργοι
Με συνεχείς κινητοποιήσεις τον Οκτώβρη και το Νοέμβρη έξω από τα γραφεία της Ελληνικής Στατικής Αρχής και σε άλλα κυβερνητικά κτίρια στην Αθήνα, στην Θεσσαλονίκη, στην Πάτρα, στην Λέσβο, και άλλες πόλεις οι εργαζόμενοι που πήραν μέρος στην εθνική απογραφή που έγινε το Μάιο διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα τους. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία οι απογραφείς ήταν άνεργοι νέοι οι οποίοι κατάφεραν να πάρουν λίγα μεροκάματα παίρνοντας μέρος στην απογραφή. Αλλά ακόμα και αυτά τα λίγα λεφτά που έβγαλαν μ’ αυτόν τον τρόπο το κράτος τους τα καθυστέρησε για πάνω από 6 μήνες. Με από τα κάτω και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες και χωρίς την ύπαρξη και θεσμικού συνδικαλιστικού οργάνου, οι απογραφείς κατάφεραν να αυτοοργανωθούν και να πιέσουν ώστε να πάρουν τα δεδουλευμένα τους.
 
Κ. Σ.