Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, όχι εθνικοπατριωτικά μέτωπα - Ανοικτή επιστολή προς κάθε ενδιαφερόμενο


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΙΟΔΑΚΗ*

Καθώς η βαθύτερη μέχρι σήμερα κρίση και ύφεση του καπιταλισμού, που βρίσκεται σε εξέλιξη, έχει οδηγήσει σε μια ανείπωτη εξαθλίωση και έναν εκβαρβαρισμό της κοινωνίας σε διεθνές επίπεδο, και έχει φτάσει στα άκρα τις καταστροφικές επιπτώσεις του συστήματος πάνω στο οικοσύστημα, γίνεται πλέον σαφές ότι οι φορείς του κεφαλαίου και οι θιασώτες του καπιταλισμού βιάστηκαν να θριαμβολογήσουν για την πλανητική κυριαρχία του κεφαλαίου και το «τέλος της ιστορίας».

Αποδεικνύεται πλέον στην πράξη, αλλά και από μια πληθώρα αναλύσεων, ότι η αγορά δεν μπορεί να διασφαλίσει την άριστη κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πόρων, ούτε την ουσιαστική ελευθερία επιλογών για τους πολίτες, και ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δεν μπορεί (πλέον) να διασφαλίσει την κοινωνική ευημερία και την αρμονική συμβίωση μέσα στη φύση. Η κρίση και τα πολλαπλά αδιέξοδα του καπιταλισμού μαρτυρούν πλέον ότι το σύστημα αυτό δεν είναι οικονομικά, κοινωνικά και οικολογικά βιώσιμο. Αν και κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο μιας οικονομικής ανάκαμψης, που αναπόφευκτα θα είναι σε βάρος του ανθρώπου και της φύσης, μπορούμε ωστόσο να υπογραμμίσουμε την προφανή αποτυχία του συστήματος να διασφαλίσει τις συνθήκες μιας ουσιαστικά βιώσιμης ανάπτυξης. Αν, αντίθετα, κάποιοι (το κεφάλαιο και οι ιδεολογικοί του εκφραστές) θεωρούν ότι το σύστημα αυτό είναι βιώσιμο, δεν έχουν παρά να το αποδείξουν, αναλαμβάνοντας οι ίδιοι έμπρακτα το πλήρες κόστος της κρίσης και της ανάκαμψης.

Η χώρα μας, έχοντας εγκλωβιστεί σε ένα φαύλο κύκλο υπερχρέωσης και οικονομικής ύφεσης, αποτελεί ακραίο παράδειγμα των καταστροφικών επιπτώσεων της κρίσης. Η κυβέρνηση του αστικού μπλοκ εξουσίας, εκφράζοντας τα συμφέροντα του διεθνικού χρηματιστικού κεφαλαίου, επιχειρεί μάταια να διαχειριστεί το πρόβλημα, αναζητώντας οικονομική διέξοδο μέσω μιας ληστρικής και καταστροφικής αφαίμαξης, όχι μόνο των εργαζομένων, αλλά και των πολύτιμων πλουτοπαραγωγικών πόρων που διαθέτει η χώρα («γη και ύδωρ», ήλιο και αέρα).

Και ενώ, μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, γίνεται σαφές ότι η κοινωνία (διεθνώς) θα πρέπει να επανεξετάσει εκ βάθρων το ζήτημα της κοινωνικής οργάνωσης, με ό, τι αυτό περιλαμβάνει (στόχους, μορφές οργάνωσης, κίνητρα, θεσμούς), η μυωπική οπτική του κεφαλαίου που επιβάλλεται ως κυρίαρχη ιδεολογία εξακολουθεί να ωθεί τους κυρίαρχους κύκλους στις ίδιες παλιές συνταγές που οδήγησαν στα σημερινά κρισιακά αδιέξοδα. Παρεμποδίζεται παντοιοτρόπως ο αναγκαίος επαναστατικός μετασχηματισμός της κοινωνίας σε μια κομμουνιστική κατεύθυνση, ώστε να αναδιοργανωθεί πάνω στη βάση αρχών συνεργασίας και αλληλεγγύης και με στόχο την ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών, ενώ προωθούνται αναδιαρθρώσεις σε όλα τα επίπεδα που στοχεύουν σε μια αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Αλλά κάτι τέτοιο στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να διασφαλίσει την επιβίωση μιας μεμονωμένης μονάδας (ή μερίδας) του κεφαλαίου, όχι όμως και τη συνολική ανάκαμψη της οικονομίας και το ξεπέρασμα της κρίσης. Και ας σημειωθεί εδώ ότι η λογική του ανταγωνισμού μπορεί εύκολα να παραπέμψει και σε έναν ανταγωνισμό με άλλα (μη οικονομικά) μέσα. Ταυτόχρονα, επιβάλλονται μεταρρυθμίσεις που συρρικνώνουν τη σφαίρα των κοινών (δημόσιων) πόρων και αγαθών για να προωθηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις και να δημιουργηθεί ένα ευρύτερο πεδίο στις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς οι οποίες έχουν οδηγήσει στη σημερινή καταστροφή. Τη στιγμή που θα πρέπει να είναι πλέον αντιληπτό ότι, είναι κοινωνικά απαράδεκτο να επιτρέπεται σε αδίστακτους τοκογλύφους, σε ανεξέλεγκτους κερδοσκόπους, στις «αγορές» (που αποκτούν πλέον μια φαντασιακή υπόσταση, ως ιπτάμενα ίσως ζόμπι, για να αποκρύψουν τους πραγματικούς κερδοσκόπους!) και σε ιδιωτικούς «οίκους πιστωτικής αξιολόγησης» να στερούν το ψωμί από το τραπέζι της εργατικής οικογένειας, να οδηγούν ολόκληρες οικονομίες σε χρεωκοπία και την πλειοψηφία του πληθυσμού σε τεράστια αβεβαιότητα και απόγνωση. Και είναι πλέον επίσης σαφές ότι δεν πρέπει να επιτραπεί η παραπέρα υπονόμευση και καταστροφή του οικοσυστήματος από τις ανεξέλεγκτες δυνάμεις της αγοράς και του κέρδους.

Στη χώρα μας, η κυβέρνηση του αστικού μπλοκ εξουσίας, ακολουθώντας τις διεθνείς προσταγές του κεφαλαίου και χωρίς καμιά ουσιαστική κοινωνική νομιμοποίηση, προχωρά, παρά τις αντιστάσεις, σε μια εντεινόμενη λιτότητα και αφαίμαξη σε βάρος των εργαζομένων, και σε διατεταγμένες, ακόμα πιο καταστροφικές μεταρρυθμίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο νέος νόμος (4009/2011) για τα πανεπιστήμια, τα οποία αντιμετωπίζονται, όχι ως φωτεινός σηματοδότης των κοινωνικών εξελίξεων και των αναγκαίων αλλαγών, αλλά ως πεδίο επιχειρηματικού πειραματισμού και κεφαλαιακής συσσώρευσης. Ενώ οι δυνάμεις της αγοράς έχουν καταφανώς χρεοκοπήσει και έχουν τη βασική ευθύνη για τη σημερινή κατάσταση, ο νέος νόμος επιχειρεί να εισαγάγει στα πανεπιστήμια, όπως-όπως, όχι μόνο τα αγοραία (ιδιωτικο-οικονομικά) κριτήρια, αλλά και τους παράγοντες τις αγοράς, για να ξεχαρβαλώσει τελικά και να παραδώσει τα πανεπιστήμια βορά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Η δημόσια παιδεία και το δημόσιο πανεπιστήμιο αντιμετωπίζουν μια θανάσιμη απειλή!

Ο κυβερνητικός/εργοδοτικός συνδικαλισμός, και στην περίπτωση αυτή και γενικότερα, παίζει ένα ρόλο υποστηρικτικό στην επιβολή της ολέθριας αυτής πολιτικής, και οι εργαζόμενοι θα πρέπει να γυρίσουν τις πλάτες στους φορείς αυτών των μηχανισμών και να πολεμήσουν τέτοιες πρακτικές.

Τα ΜΜΕ αποτελούν έναν ακόμα πιο σημαντικό μηχανισμό επιβολής της κυρίαρχης πολιτικής. Ένα κρίσιμο μηχανισμό διαχείρισης της πληροφορίας, προώθησης των κυρίαρχων επιλογών και συμφερόντων, συσκότισης των αιτίων της σημερινής κατάστασης, διαμόρφωσης της κοινής γνώμης, και χειρισμού του υποκειμενικού παράγοντα (των προσδοκιών) που, σε μια χαώδη καπιταλιστική οικονομία, ορισμένοι θεωρούν ότι έχει έναν απόλυτα καθοριστικό ρόλο. Ως τέτοια, είναι ανεπίτρεπτο πλέον να λειτουργούν με τον αποκλειστικό έλεγχο ορισμένων κρατικών ή ιδιωτικών φορέων, με καριερίστες δημοσιογράφους, και όχι κάτω από έναν άμεσο κοινωνικό έλεγχο.

Μέσα στον ορυμαγδό αυτών των εξελίξεων, των καταθλιπτικών επιπτώσεων της κρίσης, και την πολυπλοκότητα των κοινωνικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης, αναδεικνύεται μια ευρεία γκάμα επιλογών, προτάσεων διεξόδου, και πολιτικών προοπτικών. Από τη μια μεριά, οι δυνάμεις του διεθνικού κεφαλαίου προσπαθούν, με σχεδόν ομοιόμορφο τρόπο και παντού, να επιβάλλουν την ίδια χρεοκοπημένη συνταγή ως φάρμακο για την ασθένεια που η ίδια δημιούργησε. Από την άλλη μεριά, η κυρίαρχη ιδεολογία εμφανίζεται πανίσχυρη στη συσκότιση του πραγματικού προβλήματος. Και το ζήτημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, πέρα από εθνικά σύνορα, είναι πρωτίστως κοινωνικό, ζήτημα δηλαδή κοινωνικής οργάνωσης. Η ανεπαρκής συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος οδηγεί σε μια σειρά παραπλανητικές προτάσεις και πολιτικές επιλογές. Τα διεθνή κέντρα του κεφαλαίου, για παράδειγμα, στοχοποιούν την Ελλάδα ή τη μετατρέπουν σε μαύρο πρόβατο της Ευρωζώνης. Αντίθετα, η κατάσταση αυτή οδηγεί ορισμένους στο εσωτερικό σε διάφορα συνομοσιολογικά σενάρια ενάντια στο «ξένο κεφάλαιο» ή τον «εξωτερικό παράγοντα». Κάποιοι φαντάζονται μάταια ότι η αναμόρφωση των θεσμών της ΕΕ, και όχι η αποδέσμευση και η διάλυσή της, θα μας έδινε λύση στο πρόβλημα. Άλλοι θεωρούν ότι οι εκλογές θα μπορούσαν να δώσουν μια ουσιαστική διέξοδο, αλλά παραβλέπουν το γεγονός ότι ο ίδιος ο κοινοβουλευτισμός αποτελεί ένα σημαντικότατο μέρος, και όχι τη λύση, του προβλήματος.

Μέσα στις κρίσιμες σημερινές συνθήκες, αρκετοί είναι εκείνοι που θεωρούν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, ότι το πρώτιστο σήμερα είναι η σωτηρία της χώρας (της πατρίδας), και δεν είναι τυχαίο που τελευταία εμφανίζονται συχνά διάφορα (δεξιά και αριστερά) εθνικά, λαϊκά, ή παλλαϊκά μέτωπα, και προτείνεται η οργάνωση και ανάπτυξη ενός νέου ΕΑΜ για την αντιμετώπιση του προβλήματος που αντιμετωπίζει η χώρα. Αλλά δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι, και οι μνημονιακές πολιτικές βάρβαρης λιτότητας που ακολουθήθηκαν το προηγούμενο διάστημα, εφαρμόστηκαν με την επίκληση της ανάγκης σωτηρίας της πατρίδας. Στη σημερινή συγκυρία, η εθνικο-πατριωτική ρητορεία και ο (δεξιός και αριστερός) λαϊκισμός βρίσκονται σε έξαρση, αλλά από τη μεριά τουλάχιστον της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος θα πρέπει να αποφευχθούν τέτοιες πλειοδοσίες και να αντιμετωπιστεί το ζήτημα με μεγαλύτερη περίσκεψη. Χωρίς να υποτιμούμε το εθνικό στοιχείο, θα πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι η υποταγή του ταξικού στο εθνικό συνιστά μια επικίνδυνη επιλογή. Αρκεί εδώ να θυμηθούμε ότι, μια τακτική ταξικής συνδιαλλαγής οδήγησε τους πολιτικούς φορείς της Αριστεράς σε μια καταστροφική εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους των αρχών του 20ού αιώνα. Στη χώρα μας, παρά τις ανεκτίμητες θυσίες και την πολύτιμη εμπειρία που προσέφερε το ΕΑΜ, λόγω ακριβώς των στοχεύσεων και της φυσιογνωμίας του, οδήγησε τελικά, με βασική ευθύνη ορισμένων πολιτικών φορέων, στην ολέθρια Συμφωνία της Βάρκιζας.

Αν χρειάζεται ένα μέτωπο για την αντιμετώπιση της λαίλαπας του κεφαλαίου, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι το μέτωπο της εργατικής τάξης που οργανώνεται αργά, αλλά σταθερά, με στόχο την αντεπίθεση και την κοινωνική απελευθέρωση. Και απ’ αυτή τη σκοπιά, είναι προτιμότερα τα αργά αλλά σίγουρα βήματα από το να κάνεις δύο βήματα μπροστά για να αναγκαστείς στη συνέχεια να κάνεις τρία βήματα πίσω. Αλλά όταν, «ποτάμι φουσκωμένο, η οργή του λαού» κυλήσει πάνω από τα συντρίμμια του καπιταλισμού, θα σαρώσει, όχι μόνο τις κοινωνικοπολιτικές δομές του συστήματος, αλλά και όλες τις μικρές και μεγάλες γραφειοκρατίες, όλους τους φωνακλάδες και δημαγωγούς, όλους τους πατριδοκάπηλους και τους αυτόκλητους εθνοσωτήρες, και όλες τις αυτόκλητες κομματικές «πρωτοπορίες».

Όλοι εμείς που είμαστε και αισθανόμαστε κομμάτι αναπόσπαστο της εργατικής τάξης, και όχι κάποιας ελιτίστικης πρωτοπορίας, δεν έχουμε πάρα, με τη δουλειά ίσως του μυρμηγκιού, με τις μικρές ή μεγαλύτερες δυνάμεις μας, να συμβάλουμε στη μελέτη και την κατανόηση της σημερινής κατάστασης, στην ενοποίηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης, και στην «από τα κάτω» κινητοποίηση της για τη ριζική αλλαγή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

*Καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πολυτεχνείο Κρήτης

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Saul Newman: Μετα-αναρχισμός και η σχέση του με το Συμβάν και τις σύγχρονες εξεγέρσεις


Η ομιλία του Saoul Newman έγινε στο διήμερου «Μετα-αναρχισμός και εξεγέρσεις», που συνδιοργανώθηκε από το περιοδικό «Βαβυλωνία» και το Postanarchist Forum και πραγματοποιήθηκε στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosostros στις 25-26 Νοεμβρίου 2011

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Οι χαλυβουργοί απεργούν και η κοινωνία του Θριάσιου αναζητά το ρόλο της - Μια ματιά στα γεγονότα της Χαλυβουργίας από έναν εργαζόμενο στο Θριάσιο


-Αρχικά ο βιομήχανος Μάνεσης κατορθώνει και πείθει τους εργάτες της χαλυβουργίας του στο Βόλο να αποδεχθούν την 5ωρη εργασία με τη συνδρομή των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Πέραν της συμφωνίας με το σωματείο καλεί και τους εργάτες για υπογραφή ατομικών συμβάσεων. 

-Η πρόταση αυτή δεν έχει την ίδια τύχη στον Ασπρόπυργο. Οι εργάτες την απορρίπτουν. Ο εργοδότης τότε απολύει σε δύο ημέρες 34 εργάτες και οι συνάδελφοί τους κλείνουν το εργοστάσιο με απεργία διαρκείας από 01/11/11.

-Στις 3/11 γίνεται συγκέντρωση στην Ελευσίνα από σωματεία του ΠΑΜΕ. Στις 8/11 διαμαρτυρία στο Υπουργείο Εργασίας, στις 9/11 τριμερής συνάντηση χωρίς αποτέλεσμα και ακολουθεί διαμαρτυρία στα γραφεία στην Κηφισιά.

-Στις 11/11 πραγματοποιείται συναυλία του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με ομιλία της κας Παπαρήγα, και στις 14/11 άλλη τριμερής συνάντηση με επίσης μηδενικό αποτέλεσμα. Αξίζει δε να σημειωθεί ότι η εργοδοσία απέρριψε πρόταση του σωματείου για διαθεσιμότητα επιμένοντας για εφαρμογή του 5ωρου.

- Στις 19/11 γίνεται μεγάλη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο εργοστάσιο με συμμετοχή πολλών άλλων φορέων, συνδικαλιστών, εργαζομένων και κατοίκων του Θριασίου.

Παρατηρήσεις με ευρεία αποδοχή

-Η συμπεριφορά των συνδικαλιστών του Βόλου δυσκόλεψε την κατάσταση, διότι μη συμμετέχοντας στον αγώνα αναπληρώνεται στο Βόλο η απώλεια παραγωγής στον Ασπρόπυργο.

- Παρά το γεγονός ότι τα συμφέροντα των εργατών είναι ίδια και χωρίς να εξετάσουμε ποια παράταξη είναι στο πλευρό τους, δεν υπάρχει καμία συνεργασία ανάμεσα στα δύο σωματεία λόγω κομματικής και παραταξιακής αντιπαλότητας.

-Στις 16/11 και μετά από πολλές παρεμβάσεις και πιέσεις στο εργατικό κέντρο Ελευσίνας, η ολομέλειά του αποφασίζει την 3ωρη στάση εργασίας των σωματείων της δύναμής του για τις 24/11, απορρίπτοντας την πρόταση για σύσκεψη σωματείων και προώθηση της απόφασης στις γενικές συνελεύσεις στα εργοστάσια, με την ψευδή δικαιολογία ότι τάχα τα πρωτοβάθμια σωματεία δεν ανταποκρίνονται σε τέτοιες διαδικασίες.

- Αρχικά η διοίκηση του σωματείου των χαλυβουργών ήταν απρόθυμη στην ιδέα συντονισμού των εργαζομένων με πρωτοβουλίες από τα κάτω. Της αρκούσε η στήριξη του ΠΑΜΕ και μιλούσε για ταξικά σωματεία. Αυτό είναι λάθος. Τίποτα δεν είναι απολύτως δεδομένο και κυρίως η δυναμική που μπορούν να αναπτύξουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σήμερα το κλίμα έχει αλλάξει και οι εργάτες συναινούν για την ανάπτυξη της μάχης πέραν του χώρου τους, στην ευρύτερη περιοχή του Θριασίου. Η πεποίθηση ότι το ένστικτο των εργατών μπορεί να γίνει συνείδηση ανατροπής συνεχώς ενισχύεται και στους χαλυβουργούς και στους υπόλοιπους εργαζόμενους.

Συμπεράσματα με άποψη

ΑΝ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΘΑ ΜΟΙΡΑΣΤΟΥΜΕ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΜΑΣ
-Αν η κρίση είναι κατά κοινή ομολογία μια δομική κρίση του συστήματος που οφείλεται σε δύο βασικές εξελικτικές διαδικασίες: πρώτον, στη συνεχή εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων αναγκών και, δεύτερον, στο διαρκή εκσυγχρονισμό των μέσων παραγωγής με συνέπεια την ανεργία, αν ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος για το σύστημα και λειτουργεί εις βάρος του βιοτικού επιπέδου και της περιουσίας της χώρας, αν κατά κοινή διαπίστωση η χώρα και ο λαός είναι υπό γερμανική κατοχή, τότε το παράδειγμα των χαλυβουργών στον Ασπρόπυργο και το κίνημα αλληλεγγύης και γενίκευσης του αγώνα είναι η απάντηση του λαού στον καπιταλισμό και στην κρίση. Ο αγώνας αυτός θα μείνει στην ιστορία στο βαθμό που θα εμπνεύσει τον υπόλοιπο κόσμο της εργασίας, ώστε να αυτοδραστηριοποιηθεί με στόχο να ξεπεράσει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που τον ελέγχουν και να ενεργήσει άμεσα και ανατρεπτικά για την κυβέρνηση & την πολιτική που εφαρμόζει. Ο λαός στο Θριάσιο θα πρέπει να πάρει τη σκυτάλη, διαφορετικά η μιζέρια και η δυστυχία θα είναι το μέλλον του.

Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΑΝΑΖΗΤΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΗΣ
-Αν αναγνωρίζουμε έναν ιστορικό ρόλο στην εργατική τάξη, αυτό γίνεται για το λόγο ότι δε διαθέτει κανένα μέσο παραγωγής προς εκμετάλλευση ανθρώπων και ως εκ τούτου, αν οραματιστεί μια μελλοντική κοινωνία, δεν μπορεί παρά να είναι ανώτερη και να απελευθερώνει πραγματικά τον άνθρωπο. Σήμερα όμως κατά κοινή διαπίστωση το επίπεδο της εργατικής τάξης είναι σε αναντιστοιχία με την πορεία του καπιταλισμού. Από τη μια ο καπιταλισμός τρώει τα ψωμιά του, δημιουργεί τις αιτίες που θα ανατραπεί, ολοκληρώνει την εξελικτική του πορεία, δημιουργεί τους όρους για να προκύψουν άλλες παραγωγικές σχέσεις και από την άλλη η εργατική τάξη αδυνατεί να αντιληφθεί τον ιστορικό της ρόλο, δεν δημιουργεί τα δικά της μέσα ούτε επιλέγει τις σωστές κατά περίπτωση μορφές αγώνα. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν είναι αντανάκλαση του επαναστατικού ενστίκτου των εργατών, που διαμορφώνεται από την εμπειρία της εκμετάλλευσης και της δυστυχίας, και δεν αμφισβήτησε ποτέ την ουσία του καπιταλισμού που είναι η καταναγκαστική εργασία και η εμπορευματοποίηση των πάντων. Φρόντιζε να έχει πάντα ο εργάτης δουλειά αντί για ελεύθερο χρόνο.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΥΣΑ
-Αν μπορούμε να της αναγνωρίσουμε κάποιο ρόλο, αυτός είναι υποβοηθητικός στον αγώνα των εργαζομένων να αμφισβητήσουν το σύστημα από θέση ελευθερίας. Οφείλει να είναι το εργαλείο της κοινωνίας και όχι ο χειραγωγός της. Οφείλει δε να κυκλοφορεί τις ιδέες της με στόχο την αποδυνάμωση της ηγεμονίας της αστικής ιδεολογίας. Πρέπει να καταλάβει ότι, αν δε σταματήσει να μιλάει με τίτλους ιδιοκτησίας και με καπέλα, δεν θα έχει καμία τύχη στην προσπάθειά της να βοηθήσει την κοινωνία να απελευθερωθεί. Σήμερα είναι πολύ πίσω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων, μιλάει με όρους κοινοβουλευτισμού, δεν έχει και δεν μπορεί να έχει πρόταση εξουσίας, απομακρύνεται συνεχώς από τα όραμά της.

Στην παρούσα κατάσταση και στην περίπτωση που η κρίση πάρει πιο άγριες διαστάσεις με τι σχέδιο θα ενεργήσει; Το κεφάλαιο εγκαταλείπει την επενδυτική πολιτική και
, αν περάσουμε σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία, πιθανόν οι ξένοι επενδυτές να παρατήσουν τα εργοστάσια και, αν οι επιχειρήσεις παραγωγής και εμπορίας τροφίμων, κλείσουν ο λαός θα πεινάσει. Τότε η απάντηση θα πρέπει να είναι άμεση για την επανεκκίνηση της οικονομίας με όρους που θα βάλει η ίδια η κοινωνία. Θα καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής που κλείνουν με σκοπό να τα κοινωνικοποιήσουμε; Θα αναληφθούν πρωτοβουλίες ανάπτυξης κοινωνικής αλληλεγγύης,όπως η κίνηση των γιατρών στη Θεσσαλονίκη με το κοινωνικό ιατρείο; 

Ο λαός μας δεν πρέπει να φοβηθεί την οικονομική κατάρρευση, αλλά άμεσα να δημιουργήσει τα δικά του μέσα έξω από την λογική του συστήματος. Η επανεκκίνηση της οικονομίας να γίνει με τους όρους και τη συμμετοχή της κοινωνίας, ακόμα κι αν αυτό απαιτεί μεγάλες και άγριες συγκρούσεις.

Ν.Π. 
εργαζόμενος στο Θριάσιο

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! Κάλεσμα των απεργών της Ελληνικής Χαλυβουργίας

Όλοι την Πέμπτη 24 Noέμβρη στη Στάση εργασίας (12:00 - 03:00μμ)
• Συγκέντρωση στην πύλη της Ελληνικής Χαλυβουργίας, 13:00 το μεσημέρι
• Διαδήλωση στην πλατεία Ηρώων στην Ελευσίνα, 06:00 το απόγευμα

Συνάδελφοι εργάτες
Ακούστε τη φωνή των χαλυβουργών. Ο αγώνας μας είναι και δικός σας.
Η εργοδοσία της Ελληνικής Χαλυβουργίας λειτουργεί σαν λαγός των βιομηχάνων.
Είναι η πρώτη βιομηχανία στην Αττική που με εκβιασμό τις θέσεις εργασίας επιχειρεί να εφαρμόσει το 5ωρο, την εκ περιτροπής εργασία, το ωρομίσθιο, απλήρωτες υπερωρίες, κατάργηση ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Απεργούμε σαν μια γροθιά από της 31 Οκτώβρη. Διαλέξαμε τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, υπερασπίζουμε το ψωμί και το μέλλον των παιδιών μας.
Δεν γυρνάμε για δουλειά μέσα στη φωτιά και το σίδερο για 500 ευρώ. Απαιτούμε να επιστρέψουν στη δουλειά οι 34 απολυμένοι συνάδελφοί μας. ~
Οι απολύσεις έγιναν για τρομοκρατία, επειδή ομόφωνα η Γενική μας Συνέλευση απέρριψε την απαίτηση της εργοδοσίας να δουλεύουμε 5ωρο με 40% μείωση των αποδοχών.
Η παραγωγή με τη σκληρή δουλειά μας, τα καθημερινά εργατικά ατυχήματα, με νεκρό συνάδελφό μας πέρυσι, από 196.000 τόνους έφτασε στους 266.000 τόνους. .
Τα κέρδη του Βιομήχανου Μάνεση είναι αμύθητα, ο οποίος συνεχίζει να εκβιάζει ότι αν δεν δεχθούμε να δουλέψουμε σκλάβοι, θα απολύσει 180 ακόμη εργαζόμενους.
Οι χαλυβουργοί του δώσαμε την απάντηση που πρέπει. Νικήσαμε το φόβο, τους εκβιασμούς, την απειλή της πείνας. Κατεβήκαμε σε απεργία.
Είμαστε όρθιοι, είμαστε ήδη νικητές. Ο βιομήχανος Μάνεσης ομολόγησε ότι δεν περίμενε τέτοιο αγώνα!
Οι βιομήχανοι στα γύρω εργοστάσια περίμεναν να έχουμε κουραστεί, να έχουμε πάει για δουλειά με σκυμμένο το κεφάλι, να έχουμε υπογράψει 5ωρο. Αποδείξαμε ότι οι εργάτες έχουν αστείρευτη δύναμη. Όλες αυτές τις μέρες, όλο το 24ωρο με βάρδιες περιφρουρούμε την απεργία μας. Ένιωσαν τη δύναμή μας, και εμείς μάθαμε περισσότερα. Ξεχωρίζουμε τους φίλους από τους εχθρούς.
Δεκάδες σωματεία μας στηρίζουν από την πρώτη μέρα με ψηφίσματα και αποφάσεις απ' τα συνδικάτα, φορείς της γειτονιάς, συλλόγους αγροτών, νεολαίας, φοιτητών, μαθητών, γυναικών, από παντού. Με την φυσική τους παρουσία έξω από την πύλη, με την συγκέντρωση χρημάτων για τις οικογένειες. των χαλυβουργών, με συγκέντρωση τροφίμων. Η απήχηση του αγώνα μας πέρασε τα σύνορα της χώρας.
Μας έρχονται μηνύματα από 'συνδικάτα και οργανώσεις άλλων χωρών.
Για τον χαλυβουργό δεν έχει γυρισμό! Χάνοντας εμείς, ανοίγει η πόρτα για το 5ωρο και την εργασιακή ζούγκλα όχι μόνο σε μας αλλά και στις υπόλοιπες βιομηχανικές μονάδες. Οι βιομήχανοι περιμένουν στην γωνία. Η νίκη των χαλυβουργών θα είναι μια μεγάλη νίκη για όλη την εργατική τάξη.
Οι διευθυντές των εργοστασίων παρακολουθούν την εξέλιξη του αγώνα μας. Οι εργάτες δεν έχουν όφελος από το να παρακολουθούν. Μπείτε στον αγώνα χωρίς χάσιμο χρόνου! Οι βιομήχανοι έχουν κοινό σχέδιο και είναι σε συνεννόηση. Αυτό αποκαλύφθηκε. Στις συναντήσεις στο υπουργείο, ο υπουργός πίεζε να δεχτούμε τις προτάσεις του Μάνεση! Τα ίδια ετοιμάζουν σε όλα τα εργοστάσια!
Καταγγέλλουμε σε όλους τους εργαζόμενους την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας Μετάλλου και του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας που προκήρυξαν μια ... τρίωρη στάση εργασίας, όταν θα έχουμε κλείσει 25 μέρες απεργίας!
Περιμένουν και αυτοί μέχρι τότε να έχουμε λυγίσει. Γελιούνται! Για πάνω από 18 μέρες απεργιακού αγώνα των χαλυβουργών ούτε καν συνεδρίαζαν αλλά μας «συμβούλευαν» να υποταχθούμε, μας συκοφαντούσαν, προσπαθούν να μας διαιρέσουν. Συνάδελφοι εργάτες προσπεράστε τους και οργανωθείτε σε κάθε χώρο δουλειάς.
Απαιτήστε Γενική Συνέλευση, ζητήστε ενημέρωση, πάρτε αποφάσεις συμμετοχής στην στάση εργασίας.
Πάρτε αποφάσεις για απεργιακό αγώνα, μετατρέψτε την απόφαση για στάση εργασίας σε αληθινό αγώνα που να ταρακουνήσει τους βιομήχανους. Αποφασίστε απεργία!
Η νίκη θα είναι δύσκολη μα θα είναι δική μας.

Οι εργαζόμενοι στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΑΣΠΡΟΠΥΡΓΟΥ

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Να απαντήσουμε με καταλήψεις των γραφείων της ΔΕΗ πανελλαδικά, αν χτυπήσουν την κατάληψη της ΔΕΗ στον Χολαργό!

Η Αμεσοδημοκρατική Συνέλευση Λακωνίας (Μολάοι) θέλοντας να εκφράσει έμπρακτα την συμπαράστασή της στον δίκαιο αγώνα του Λαού και της ΓΕΝΟΠ ενάντια στα άδικα και αντισυνταγματικά χαράτσια καλεί τις λαϊκές συνελεύσεις, τις συλλογικότητες και τα άτομα που συμμερίζονται το δίκαιο του αγώνα ενάντια στα χαράτσια, να απαντήσουν σε τυχόν κατασταλτικό χτύπημα στην κατάληψη της ΔΕΗ στον Χολαργό, με καταλήψεις των γραφείων αλλά και των υποδομών γενικότερα της ΔΕΗ σε όλη την χώρα!

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ


Αμεσοδημοκρατική Συνέλευση Λακωνίας (Μολάοι ) 22-11-2011

www.plateiamolaon.wordpress.com

Κάλεσμα για πανελλαδική συνδιάσκεψη Άμεσης Δημοκρατίας

Εμείς οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συλλογικότητες και τα άτομα που αποδεχόμαστε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας και την ανάγκη συντονισμού της οργάνωσης και της δράσης μας,
– υπερψηφίζουμε επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης για την Άμεση Δημοκρατία,
– καλούμε ανοιχτά και συνδιοργανώνουμε μια τριήμερη πανελλαδική συνδιάσκεψη που θα γίνει στην Αθήνα στις 16,17 και 18/12/2011.
Προτείνεται το πρόγραμμα της συνδιάσκεψης να περιέχει εργαστήρια και θεματικές ομάδες επί των θεμάτων που ενδιαφέρουν το κίνημα.
Για το σκοπό αυτό ζητείται από τις συνελεύσεις, τις συλλογικότητες και τα άτομα που αποδέχονται επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης και την συνδιοργάνωση της συνδιάσκεψης να καταθέσουν προτάσεις θεματολογίας έως τις 2/12/2011.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ως πολίτες της δεν είναι μια προσωρινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ζούμε την επιτάχυνση της κατάλυσης των τελευταίων δημοκρατικών κατακτήσεων και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας. Καταργούνται ακόμη και τα βασικά δικαιώματα που παρείχε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πηγαίνουμε από την ολίγη δημοκρατία στην εταιρειοκρατία και την παγκόσμια οικονομική και πολιτική τυραννία. Η εφαρμογή της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας ξεκινά από την Ελλάδα. Από την επιτυχία ή αποτυχία του πειράματος στη χώρα μας θα εξαρτηθεί η επέκτασή του και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Εκτιμούμε ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο, δεν είναι πανίσχυρο. Το τρωτό του σημείο είναι η αντίσταση του λαού. Στην πραγματικότητα ο λαός δεν είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά είναι αυτός που με τον πολύμορφο, επίμονο, αυθόρμητο και ενωτικό του αγώνα όλους αυτούς τους μήνες, έχει καθορίσει τις εξελίξεις και έχει οξύνει τα αδιέξοδα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ο λαός έχει επιλέξει τη σύγκρουση δημιουργώντας τους δικούς του μηχανισμούς αλληλεγγύης.

Απάντηση στις ολοκληρωτικού τύπου εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα και την προσπάθεια χειραγώγησης του λαού μέσω δημοψηφισμάτων ή εκλογών, είναι η αυτοοργάνωση της κοινωνίας μέσα από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις. Απάντηση στους εκβιασμούς του χρέους, της παραμονής στο ευρώ ή της επιστροφής στη δραχμή, είναι η άμεση δημιουργία αντιδομών κοινωνικής αλληλεγγύης και συνεργατικής οικονομίας.

Είμαστε πρόσωπα και συλλογικότητες που προέρχονται από συνελεύσεις και πλατείες από όλη την Ελλάδα και θεωρούμε ότι η κρίση δεν είναι αποτέλεσμα του χρέους, αλλά αποτέλεσμα του υπάρχοντος πολιτικοοικονομικού συστήματος, γιατί ποτέ δεν ήμασταν ελεύθεροι, ποτέ δεν ήμασταν ίσοι, ήμασταν ήδη μία χρεωκοπημένη κοινωνία. Θεωρούμε ότι η απάντηση στην κρίση είναι η Άμεση Δημοκρατία.

Αρνούμαστε την αντιπροσώπευση, αλλά και κάθε είδους διαμεσολάβηση, όχι μόνο γιατί εξυπηρετούν αποκλειστικά οικονομικές ολιγαρχίες, αλλά επειδή δεν υπάρχει στην κοινωνία κάτι το ενιαίο για να αντιπροσωπευθεί. Απέναντι στο απαξιωμένο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα η άμεση δημοκρατία μπορεί να αποτελέσει το χειραφετητικό πρόταγμα, αρκεί να αντιληφθούμε ότι η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική ή πολιτική, αλλά πολιτειακή και τελικά πολιτισμική. Απέναντι στον μονοσήμαντο πολιτισμό της ιεραρχίας, της στοχοστρέφειας, της Κυριαρχίας και του Καταναγκασμού, αντιπαραθέτουμε έναν πολιτισμό απελευθέρωσης και κατανόησης.

Η Άμεση Δημοκρατία έρχεται ως αναγκαίο πρόταγμα για μια ριζική ανατροπή του συστήματος της αντιπροσώπευσης , της εμπορευματοποίησης των πάντων και της έκπτωσης του ανθρώπου σε εργαλείο πλουτισμού, που είναι ενάντια στη δημιουργική ανάπτυξη του συνόλου της κοινωνίας και του κάθε ανθρώπου χωριστά. Προϋποθέτει και συνεπάγεται τη διαρκή ενεργή συμμετοχή του συνόλου της κοινωνίας στα κοινά. Η Άμεση Δημοκρατία είναι ταυτόχρονα διαδικασία διαβούλευσης, λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων, πολιτειακό σύστημα και τρόπος κοινωνικής συνύπαρξης. Το περιεχόμενο όλων αυτών είναι η αυτονομία της κοινωνίας, που η ίδια δημιουργεί τους θεσμούς της και κυβερνάται απευθείας από ελεύθερους και ισότιμους πολίτες. Αυτός ο τρόπος κοινωνικής οργάνωσης δεν αφήνει κανένα χώρο για ιεραρχίες, αρχηγούς, κυβερνήτες και κόμματα, αλλά μόνο για πολίτες που βιώνουν και ασκούν την πολιτική και ταυτόχρονα ασκούνται σε αυτήν. Για ανθρώπους που όλοι βιώνουν την χαρά της ατομικής πρωτοβουλίας, της συλλογικής προσπάθειας, της αλληλεγγύης και της αγάπης.

Οι αρχές της άμεσης δημοκρατίας όπως προκύπτουν από ιστορικές εμπειρίες αλλά και από αυτό που βιώνουμε στις συνελεύσεις, στις πλατείες, στους χώρους εργασίας και στα πανεπιστήμια είναι:

Ελευθερία: Είναι η απουσία οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών καταναγκασμών και σχέσεων εκμετάλλευσης καθώς και η δυνατότητα του κάθε ανθρώπου να πραγματώνει το σύνολο των ικανοτήτων του και να συμμετέχει στη διαμόρφωση των θεσμών της κοινωνίας και της λειτουργίας τους.

Ισότητα: Είναι η ισοκατανομή των κοινωνικών αγαθών, η ισότιμη συμμετοχή όλων στις πολιτικές διαδικασίες, η ισηγορία, η αποδοχή της διαφορετικότητας της ανθρώπινης φύσης καθώς και η πρωταρχική προϋπόθεση και συνθήκη της δικαιοσύνης. Είμαστε όλοι ίσοι, όλοι διαφορετικοί και έχουμε όλοι αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή.

Αλληλεγγύη: Είναι το συλλογικό πνεύμα, η καθολική αμοιβαιότητα, η συντροφικότητα, η αλληλοϋποστήριξη και η αλληλοβοήθεια, η διάθεση των κοινωνικών αγαθών και σε μέλη της κοινωνίας που δεν είναι σε θέση να προσφέρουν στη δημιουργία τους, αφού η εξαίρεση είναι το όπλο της εξουσίας.

Αυτονομία: Είναι η δυνατότητα όλων των πολιτών που συγκροτούν δήμο, να συμμετέχουν ισότιμα και χωρίς διαμεσολάβηση στην κυβερνητική, στην εκτελεστική, στην νομοθετική και στη δικαστική λειτουργία.

Συμφιλίωση με την φύση, προστασία του περιβάλλοντος: Είναι η εναρμόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης με την φύση, αναστροφή της καταστροφικής για το περιβάλλον ανάπτυξης, σεβασμός των οικοσυστημάτων.

Οι θέσεις για την άμεση δημοκρατία με βάση τις αρχές αυτές είναι :

1. Ο δημόσιος χώρος είναι ανοιχτός στη συμμετοχή όλων και ανήκει σε όλους.

2. Η ισότιμη συμμετοχή όλων στη διαμόρφωση, λήψη και εφαρμογή των αποφάσεων και ελέγχου της εφαρμογής τους, τόσο στη σφαίρα της πολιτικής όσο και της οικονομίας είναι θεμελιώδης προϋπόθεση. Όλοι ελέγχουν και ελέγχονται για αυτοβελτίωση και βελτίωση των λειτουργιών της κοινωνίας, μέσω ανοιχτών και διαφανών διαδικασιών.

3. Οι αναγκαίες εκπροσωπήσεις έχουν χαρακτήρα συντονιστικό ή εκτελεστικό και όχι διαμεσολαβητικό, αντιπροσωπευτικό ή αποφασιστικό. Σε κάθε περίπτωση οι εκπρόσωποι είναι άμεσα ανακλητοί, λογοδοτούν κατά τη διάρκεια εξάσκησης των καθηκόντων τους και κρίνονται στον απολογισμό τους με τη λήξη αυτών των καθηκόντων.

4. Η ύπαρξη πολλών τοπικών συνελεύσεων (γειτονιάς, δήμου, εργασιακών χώρων, χώρων σπουδών, κτλ) οι οποίες επικοινωνούν μεταξύ τους είναι ο θεμέλιος λίθος της άμεσης δημοκρατίας. Η συμμετοχή σε αυτές δεν είναι ευκαιριακή αλλά υπεύθυνη και τακτική, είναι δικαίωμα και υποχρέωση. Η επικοινωνία μεταξύ των τοπικών συνελεύσεων δημιουργεί ένα οριζόντιο (μη ιεραρχικό) δίκτυο, που έχει σαν σκοπό τον συντονισμό των θέσεων και των δράσεων που απαιτούνται.

Το πρόταγμά μας για μία νέα κοινωνία, το επιστέγασμα της οποίας απαιτείται να είναι ένας νέος πολιτισμός, δεν περιορίζεται αποκλειστικά προς τους συμπολίτες μας, αλλά και προς όλους τους λαούς του κόσμου για μία παγκόσμια κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική επανάσταση. Ζητούμενο και στόχος του αγώνα που διεξάγουμε είναι ένας νέος άνθρωπος που, απαλλαγμένος από τις συνθήκες και τους παράγοντες εκμετάλλευσης που οδήγησαν στα σημερινά πρωτοφανή και αμείλικτα αδιέξοδα, θα δώσει τις δικές του απαντήσεις για έναν κόσμο ειρήνης, δημιουργίας, αλληλεγγύης και αρμονίας.

Προτρέπουμε τους πάντες να οργανωθούν σε μη ιεραρχημένες ομάδες και να αναπτύξουν άλλες παράλληλες δομές πάνω στο πνεύμα της Άμεσης Δημοκρατίας (δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης, παραγωγής, ανταλλαγής και διανομής προϊόντων και υπηρεσιών, συλλογική καλλιέργεια γαιών, απελευθέρωση κοινωνικών χώρων, δημιουργία αυτόνομων κοινοτήτων, κλπ) για να προάγουμε και να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας κόντρα στα σχέδιά τους.

Ο καινούργιος κόσμος που οραματιζόμαστε δεν περιγράφεται σε καμία ήδη υπάρχουσα ιδεολογία. Πρόκειται να τον δημιουργήσουμε από την αρχή συνδιαμορφώνοντας τις απόψεις μας μέσα από τις διαδικασίες της Άμεσης Δημοκρατίας. Ο ίδιος ο λαός θα επιλέξει τα μέσα και τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματώσει τη θέλησή του.


ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ-ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΜΕΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ 12-13/11/11

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Τότε με τα Τανκς και τώρα με τις Μπανκς (Τράπεζες)!

Πλατεία Καπνεργάτη Καβάλας
«Κάποια από τα προβλήματα διακυβέρνησης σήμερα οφείλονται στην υπερβολική δημοκρατία… χρειάζεται πράγματι ένας βαθμός περιορισμού της δημοκρατίας… η αποτελεσματική λειτουργία ενός δημοκρατικού πολιτικού συστήματος απαιτεί ένα βαθμό απάθειας και μη ανάμειξης ενός μέρους ατόμων και ομάδων…»
Samuel Huntington – Έκθεση της “Τριμερούς Επιτροπής” (1975)
Η σημερινή μέρα, 17 Νοεμβρίου 2011, είναι μέρα μνήμης για την Εξέγερση του ’73, η οποία συνεχίζει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ. Το αίτημα «να φύγουν οι Αμερικανοί», παίρνει την μορφή να φύγουν οι πολυεθνικοί μηχανισμοί (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) που με πρόσχημα την κρίση του χρηματοπιστωτικού τραπεζικού συστήματος, επιβάλλουν συνθήκες τρόμου και φτώχειας σε όλο και μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού. Τότε ήταν η χούντα των συνταγματαρχών και σήμερα είναι η χούντα των τραπεζών, η οποία επέβαλε για κυβερνήτη έναν μη εκλεγμένο τεχνοκράτη, καταλύοντας κάθε πρόσχημα της αστικής αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας».
Για ποια «δημοκρατία» όμως μιλάμε; Την «δημοκρατία» που ποτέ δεν έκανε εκ βαθέως από-χουντοποίηση, πέρα από τον περιορισμό σε κελιά-σουίτες των ηγετών της επταετίας, και συνέχισε να έχει ως κορμό τον ίδιο χουντικό μηχανισμό. Την «δημοκρατία» της ατιμωρησίας των υπουργών και βασανιστών, που συνεχίζει με συνέπεια την ίδια μέθοδο ως τις μέρες μας . Την «δημοκρατία» που την δεκαετία του ’70 κατέβαζε αύρες και ξυλοκοπούσε εργάτες. Αυτή που έκανε πρόταση χάριτος για τους συνταγματάρχες και πυροβόλησε τον Καλτεζά και τον Γρηγορόπουλο. Την «δημοκρατία» που στην σύγχρονη της εκδοχή, αυτής της χούντας των τραπεζών, διόρισε ως υπουργούς νοσταλγούς της επταετίας.

Ποιο όμως ήταν το Πολυτεχνείο που όρθωσε το ανάστημα του απέναντι στην Χούντα και πως ξεκίνησε; Τι προσπαθεί να αποσιωπήσει το συντηρητικό κομμάτι του τότε αντι-δικτατορικού κινήματος, αυτό δηλαδή που μετέπειτα στήριξε και έχτισε την «δημοκρατία» της μεταπολίτευσης, που βασίστηκε πάνω στον χουντικό κρατικό μηχανισμό και πρόσφατα μετεξελίχθηκε σε κυβέρνηση ΔΝΤ – τραπεζών; Δεν είναι τίποτε άλλο από την επιμονή των 300 «προβοκατόρων», όπως τους χαρακτήρισε το ΚΚΕ, που ξεκίνησαν την κατάληψη του Πολυτεχνείου και καλούσαν τον λαό σε σύσταση συνελεύσεων στους χώρους εργασίας. Είναι οι πρώτες διακηρύξεις του Πολυτεχνείου με σαφή αντι-καπιταλιστικό προσανατολισμό και πρώιμα αμεσο-δημοκρατικά χαρακτηριστικά. Είναι ότι το Πολυτεχνείο δεν περιορίστηκε μόνο στην άρθρωση αντι-δικτατορικού λόγου, αλλά συνέδεσε τους φοιτητές με τους εργάτες και εξέφρασε μία επαναστατική προοπτική.

Αφού δεν μπόρεσαν να σβήσουν την φλόγα που άναψαν οι «300 προβοκάτορες», τα μετέπειτα κόμματα της καθεστωτικής Αριστεράς (Πασοκ, ΚΚΕ εσωτερικού και εξωτερικού), αναγκάστηκαν να ακολουθήσουν και στην συνέχεια να προσπαθήσουν να αλλοιώσουν την εικόνα και το νόημα του Πολυτεχνείου. Η εξέγερση του Νοέμβρη πέρα από την άρθρωση επαναστατικού λόγου, χαρακτηρίστηκε από εκτεταμένα οδοφράγματα και συγκρούσεις στους δρόμους της Αθήνας. Το Πολυτεχνείο ήταν η ελληνική εκδοχή μία σειράς εξεγέρσεων εκείνης της εποχής, είτε ενάντια στους γραφειοκράτες–«πεφωτισμένους» δεσπότες της ΕΣΣΔ (Πράγα ΄68) είτε ενάντια στον καπιταλισμό (Γαλλία ’68, Ιταλία ’67-00, κ.α).

Το Πολυτεχνείο συνεχίστηκε και στην Μεταπολίτευση παίρνοντας διάφορες μορφές (αυτόνομοι εργατικοί αγώνες δεκαετίας 1970, καταλήψεις ’80, μαθητικό κίνημα ’90) για να εκφραστεί στις μέρες μας με τον Δεκέμβρη 2008, τα κινήματα αυτομείωσης (Δεν Πληρώνω) και το κίνημα των Πλατειών. Πολυτεχνεία γίνονται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες (Αμερική, Ισπανία, Ιταλία, Λατ. Αμερική), όπως και τότε. Τα αιτήματα του παραμένουν σήμερα, στην εποχή της Χούντας των Τραπεζών, επίκαιρα όσο ποτέ και αναζητά δικαίωση σε μία κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε μία κοινωνία βασισμένη πάνω στην ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη.
ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Περιμένω να μας πουν "προβοκάτ​ορες"...

Περιμένω να μας πουν «προβοκάτορες»…

- Οι τυπικοί φιλήσυχοι του καναπέ, των Αυτιάδων, Πρετεντέρηδων, Παπαδάκηδων, του «δες τα χάλια μας»…
- Οι «αστικοδημοκράτες» κυβερνήτες με τις φασιστικές εφεδρείες τους (άλλωστε το πολυτεχνείο …δικαιώθηκε!.. ΠΑΣΟΚ- Λ.Α.Ο.Σ. και ΝΔ στην εξουσία…»)…
- Τα «ευαίσθητα» κανάλια τους- όχι μόνο τα τηλεοπτικά, μα όλα τα κανάλια ενσωμάτωσης και διαμεσολάβησης…
- Το ΚΚΕ των νέων Ο.Π.Λ.Α. – ΠΑΜΕ και η Αριστερά της νομιμότητας και των λιτανειών.


 Έτσι δεν ήταν και «παλιά»;

- Όταν Φοιτητές, Εργάτες- σκέτα ο Λαός κράταγαν το Πολυτεχνείο!… Για «300 προβοκάτορες του Ρουφογάλη» μίλαγε κάποια «Πανσπουδαστική –Νούμερο 8».
- Όταν το’80 ΜΑΤ, ασφαλίτες και θωρακισμένες «αύρες» δολοφονούσαν Κουμή και Κανελλοπούλου, τσάκιζαν την πορεία του Πολυτεχνείου, που ΝΑΙ, τότε δεν πήγαινε ν’ ανέβει τελετουργικά στη πρεσβεία, μα σπάζοντας καθεστωτική απαγόρευση!.. «Προβοκάτορες» κατήγγειλαν ο φέρελπις «σοσιαλιστής» Αντρέας και τα μπόσικα της Κομμουνιστικής- Αριστερής «αντιπολίτευσης».
- «Προβοκάτορες» στα Χημεία, «προβοκάτορες» στο «Κάραβελ» των Λεπέν- ΕΠΕΝ και τωρινού υπουργού Βορίδη…


 «Προβοκάτορες» παντού… και στην παγίδα αυτή πέφτουν συχνά ακόμα και ωραίοι Αγωνιστές, ανυπόταχτοι μεν στους Δρόμους, στους Χώρους δουλειάς, ανεργίας, στην Κοινωνία, τις Γειτονιές… όταν τους «επαναφέρουν στην τάξη» οι Γραφειοκρατίες… Ε... ετούτη τη φορά, ας αρνηθούμε όλοι τις «επαναφορές» τις περιφορές και τις κηδείες κάποιου «παλιού» Νοέμβρη, που υποτίθεται ότι «ζει».

- Γιατί ο Εχθρός είναι σκέτα Εσωτερικός!.. Διότι, ό,τι και να μας αναμασσάνε από παλιά τσιτάτα, δε ζούμε στην «ελλάδα της εξάρτησης», οι τρόικες, ΔΝΤ, Ε.Ε. και λοιπά «θηρία» δεν είναι υλικά, μεταφυσικά, απόκοσμα ή μακρινής προέλευσης «εξωτερικά» φαντάσματα… Βαφτίζονται «ξένα»… όσο «ξένος» είναι ο εγχώριος διεθνοποιημένος καπιταλισμός …τόσο ξένα όσο ο «μετακληθείς» από την «ξενητειά» των Τραπεζών Παπαδήμος και οι νταβατζήδες- ελληναράδες του ΛΑΟΣ…
- Γιατί ο Εχθρός είναι στις τράπεζες, στα υπουργεία, τις επιχειρηματικές έδρες και τα «λόμπυ» του ελληνικού Κέντρου… Διότι το Πολιτικό του Προσωπικό δεν είναι σε καμιά «πρεσβεία», μα επίσης στο ελληνικό κέντρο, αυτοεπιβεβαιώνει δικές του εμπιστοσύνες σε «αστικοδημοκρατική» βουλή τόσο φτυστή- κατάπτυστη με την ίδιας κτηριακής χωροταξίας «συμβουλευτική» της «παλιάς» Χούντας…


ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΛΟΙΠΟΝ!...

Θ.
(Ένας από τις χιλιάδες που αύριο θα τους λεν «προβοκάτορες»)

«Η χούντα δεν τελείωσε το '73»; Ελάτε να τη ρίξουμε σε τούτη την πλατεία...


Η φετινή επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου μας βρίσκει αντιμέτωπους με ένα καθεστώς κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας που επιχειρεί να εδραιώσει, δια πυρός και σιδήρου, την οικονομική δικτατορία των αγορών, του χρήματος και του κεφαλαίου.

Έχοντας απέναντί τους τη διαρκή, πολύμορφη, πρωτόγνωρη και ανεξέλεγκτη αμφισβήτηση και οργή της κοινωνίας που την σέρνουν σε μακρόχρονη εξαθλίωση, επιστράτευσαν όλο το συρφετό του αστικού πολιτικού συστήματος, μέχρι και ανοιχτά φασιστικές δυνάμεις, σε μια κυβέρνηση κοινωνικού πολέμου μέχρις εσχάτων.

Καταρρέει, έτσι, η οποιαδήποτε ψευδαίσθηση πολιτικής αντιπροσώπευσης μέσα από το κοινοβούλιο, καθώς εγκαταλείπονται τα προσχήματα και η διακυβέρνηση περνάει απευθείας στα χέρια των αφεντικών, όπως δείχνει και το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού-τραπεζίτη. Πρόκειται για στυγνή κυριαρχία πάνω στην κοινωνία, για κατάπνιξη κάθε δυνατότητας κοινωνικού αυτοκαθορισμού και πραγματικής ελευθερίας, για συνδυασμό του θεάματος της κοινοβουλευτικής απάτης και της άγριας κρατικής καταστολής.

Είναι φανερό περισσότερο από ποτέ ότι ο εχθρός βρίσκεται εδώ, όχι σε κάποια πρεσβεία, αλλά στις διαδοχικές κυβερνήσεις της κοινωνικής λεηλασίας, στη βουλή του υπηρετικού προσωπικού της οικονομικής ολιγαρχίας, στο κράτος που οργανώνει τον πόλεμο ενάντια την κοινωνία. Εκεί, άλλωστε, βρίσκονται και οι διεθνείς εντολοδόχοι του κεφαλαίου, που υπό τη μορφή οργανισμών όπως η ΕΕ στηρίζουν και συντονίζουν την αφαίμαξη και την καταστολή της κοινωνίας.

Σε αυτές τις συνθήκες, δεν έχει νόημα μια εθιμοτυπική λιτανεία στην αμερικάνικη πρεσβεία. Η εξέγερση του Πολυτεχνείου μπορεί να βγει από τα μουσεία της κρατικής διαστρέβλωσης και της κομματικής καπηλείας μόνο αν τροφοδοτήσει τη σημερινή εξέγερσή μας απέναντι σε όλους όσους μας κλέβουν τη ζωή.

Οι κινητοποιήσεις του περασμένου διαστήματος, όπως κορυφώθηκαν στις πλατείες, στις μεγάλες απεργίες και συγκεντρώσεις και στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, σηματοδότησαν το νέο που έρχεται. Ο αγώνας είναι πρωτίστως αγώνας για αληθινή δημοκρατία ενάντια στο απολίθωμα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, για την άμεση δημοκρατία όπου η κοινωνία θα πάρει όλες τις συνθήκες της ζωής στα χέρια της.

Δεν τους αναγνωρίζουμε, δεν υπακούμε. Συγκρουόμαστε και τους ανατρέπουμε, αντιπαρατάσσοντας τη δική μας κοινωνική αντι-εξουσία, την αυτοκυβέρνηση των λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε χώρο δουλειάς, κατοικίας, σπουδών.

Δεν υποκύπτουμε στους εκβιασμούς του χρέους, της παραμονής στο ευρώ, ή της επιστροφής στη δραχμή. Τους χρεωκοπούμε, οργανώνοντας τις δικές μας αντιδομές μιας κοινωνικής αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας.

Γι' αυτό καλούμε η πορεία να πάει και να μείνει στη Βουλή, μετατρέποντας στην πράξη την πορεία του Πολυτεχνείου σε αναμέτρηση με τη «νέα» κυβέρνηση και συνολικά με το καθεστώς της κοινωνικής εκμετάλλευσης και λεηλασίας.

Προσυγκέντρωση στις 17 Νοέμβρη: 3:00 μ.μ. στην πλατεία Κλαυθμώνος

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

Η ΝΙΚΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ INTERLINGUA, ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ


Ανοικτή επιστολή των καθηγητών ξένων γλωσσών της Interlingua
Αγαπητοί συνάδελφοι,
Είναι γνωστό ότι σε πολλά ξενόγλωσσα φροντιστήρια, όπου η εργοδοσία έχει συστήσει με συγγενικά της πρόσωπα ψευδοσωματείο-σφραγίδα δήθεν εργαζομένων, επικρατούν συνθήκες εργασιακής εξαθλίωσης, η μη πληρωμή αργιών και επιδομάτων, η ανασφάλιστη εργασία, οι ελεύθερες απολύσεις, η τρομοκρατία και η καταστρατήγηση της όποιας εναπομείνασας εργατικής νομοθεσίας.
Eμείς, οι έξι καθηγητές ξένων γλωσσών της Interlingua αναπτύσσοντας σειρά πολύμορφων αγωνιστικών δράσεων, δώσαμε μάχη αξιοπρέπειας, αλληλεγγύης και ενότητας, με αποτέλεσμα να πετύχουμε μεγάλη νίκη. Έχοντας από την πρώτη στιγμή στο πλάι μας την αμέριστη συμπαράσταση των συναδέλφων της Ενωτικής Πρωτοβουλίας (ΕΝΠΡΩ) καθηγητών ξένων γλωσσών του Συλλόγου Εργαζομένων της Ιδιωτικής Εκπαίδευσης ν. Αττικής-«Βύρωνας», την αλληλεγγύη του Συλλόγου Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης (ΣΕΦΚ), την στήριξη της πρωτοβουλίας ανέργων-ΣΩΒΑ και άλλων πολιτικών και συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων, δεν φοβηθήκαμε ούτε για μια στιγμή.
Η νέα ιδιοκτησία του Ομίλου Interlingua ικανοποίησε πλήρως τα δίκαια εργασιακά μας αιτήματα που αφορούσαν την πολύμηνη απλήρωτη εργασία μας και την ασφαλιστική μας τακτοποίηση. Καταφέραμε, όμως, και αυτό που στις μέρες μας φαίνεται άπιαστο όνειρο, την επιστροφή στην εργασία μας, με τους ίδιους εργασιακούς όρους.
Ο συλλογικός αγώνας αποτελεί το καλύτερο όπλο κατά του φόβου, της εργοδοτικής τρομοκρατίας, της απάθειας και της μοιρολατρίας. Θα θέλαμε η νίκη μας να αποτελέσει παράδειγμα διεκδίκησης και αλληλεγγύης για όλους με στόχο να σπάσουμε τη λογική της απομόνωσης και του ατομικισμού που το σύστημα επιβάλλει για να περάσει εύκολα τους αντεργατικούς νόμους του.
Δηλώνουμε ότι θα διασφαλίσουμε την απρόσκοπτη προστασία της εργασίας και του εκπαιδευτικού μας έργου μέσα από τακτικές συνελεύσεις στον χώρο δουλειάς μας και ότι θα συνεχίσουμε να είμαστε αλληλέγγυοι με κάθε εργαζόμενο καθηγητή που αντιμετωπίζει προβλήματα στον εργασιακό του χώρο.
Αθήνα, 10/11/2011

Συναδελφικά,
Οι εργαζόμενοι της InterlinguaA.M., Γ. Π., Ε.Π., Κ.Μ., Π.Σ., S.V.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Γράμμα από το Πέραμα: Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη...


Το φάντασμα της εξαθλίωσης.
Και για τη χώρα μας τι να πούμε;
Ογδόντα χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται σήμερα στην Αθήνα. Ένα εκατομμύριο άνεργοι κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Πεντακόσιες είκοσι κλίνες δημόσιων νοσοκομείων παραδίδονται στα χέρια ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Χιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν καθημερινά σε όλη τη χώρα. Υποκαταστήματα των ΟΤΕ, ΕΛΤΑ, ΙΚΑ, ΚΕΠ, ΔΟΥ, καταργούνται ή υπολειτουργούν αφήνοντας περιοχές ολόκληρες χωρίς τις υπηρεσίες τους.
Η δωρεάν παιδεία καταργείται, βιβλία δεν υπάρχουν, δάσκαλοι δεν υπάρχουν, πετρέλαιο για τα σχολεία δεν υπάρχει, αλλά και για τα νοικοκυριά ισχύει το ίδιο, με την εξίσωση της τιμής πετρελαίου θέρμανσης-κίνησης.
Μισθοί, συντάξεις πετσοκόβονται. Ιατρικές εξετάσεις κόβονται και όσες παραμένουν παύουν να είναι δωρεάν.
Φόροι, φόροι, φόροι!
Και εμείς;
Τόσοι παράλληλοι κόσμοι!
Οι βολεμένοι που φοβούνται για το ξεβόλεμά τους και υπογείως σέρνονται προκειμένου να διασώσουν τα προνόμιά τους.
Οι πιστοί των συνωμωσιών που ακράδαντα πιστεύουν ότι όλοι οι ξένοι θέλουν να μας τσακίσουν γιατί είμαστε ο περιούσιος λαός.
Οι τύποι που τους φταίει το ΠΑΣΟΚ και η νοητική υστέρηση του Γιωργάκη.
Οι πασοκτζήδες που πιστεύουν ότι φταίει ο χοντρός γιατί έτρωγε σουβλάκια.
Οι πιστοί του Σαμαρά που επικαλούνται την καλή του προαίρεση, βασιζόμενοι στα παραμύθια της γιαγιάς του.
Οι χουντονοσταλγοί που πιστεύουν πως το περιστέρι που άραξε στο κεφάλι του Καρατζαφέρη ήταν το άγιο πνεύμα, και με τις οδηγίες του αυτός και ο συρφετός του θα μας σώσουν.
Η αριστερά που όπου δυο συζητάει και όπου τρεις διασπάται.
Και κάπου εκεί ανάμεσα βρίσκεται ένας κόσμος που παλεύει, που φωνάζει, αλλά και που συχνά θεωρητικολογεί.
Βρισκόμαστε στη μέση ενός ωκεανού! Είμαστε σ' έναν εφιάλτη.

Ξυπνήστε!
Δεν είναι ηλίθιοι, είναι ιδεολόγοι. Αυτό πιστεύουν. Στο κεφάλαιο, στις ελεύθερες αγορές, στην ιδιωτικοποίηση, στο ξεπούλημα των πάντων για το κέρδος.
Είναι εχθροί μας, ταξικοί εχθροί.
Δεν κόπτονται για εμάς αλλά για την τάξη τους, τα προνόμιά τους, τα κέρδη τους, την εξουσία τους.
Τα δικά τους παιδιά δεν θα πεινάσουν. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΙΚΑ δύο και τρεις μήνες για να δουν έναν γιατρό. Δεν θα ξεπαγιάζουν σε άθλιες σχολικές αίθουσες. Δεν θα μεταναστεύσουν για να βρουν δουλειά. Δεν θα νοσηλευτούν σε άθλια νοσοκομεία. Δεν θα υπηρετήσουν τη «μαμά» πατρίδα. Δεν θα γίνουν φθηνοί εργάτες με μισθούς πείνας. Δεν θα κυνηγηθούν στους δρόμους από τα σκυλιά τους διεκδικώντας τα αυτονόητα. Δεν θα σταθούν στις ουρές του ΟΑΕΔ για ένα εξευτελιστικό επίδομα ανεργίας. Δεν θα σκοτωθούν στα γιαπιά, στα εργοτάξια, στα καράβια και στα εργοστάσια λόγω έλλειψης μέτρων ασφαλείας. Δεν θα τους πάρουν τα σπίτια τους οι τράπεζες. Δεν θα τους κόψουν το ρεύμα γιατί δεν θα έχουν να πληρώσουν. Δεν, δεν, δεν...
Τίποτα από όλα αυτά που εμείς ζούμε δεν θα τους αγγίξει.

Χωρίς εμάς, όλοι αυτοί δεν υπάρχουν!
Χωρίς τη δουλειά μας, τους φόρους μας, τις μικροκαταθέσεις μας, δεν υπάρχουν.
Εμείς τους συντηρούμε, εμείς τους στηρίζουμε.
Τέρμα πια!
Δεν πληρώνουμε τίποτα. Ούτε διόδια, ούτε εισιτήρια, ούτε φόρους, εισφορές, πεντάευρα στο νοσοκομείο.
Όχι άλλο πια!
Οργανωνόμαστε στις γειτονιές. Μιλάμε με τον κόσμο. Κάνουμε πράξη την αλληλεγγύη μαζικά και οργανωμένα.
Αν δεν το κάνουμε τώρα, πότε;
Αν δεν το κάνουμε εμείς, μην αναρωτηθείτε ποιοι;
Περιμένουν οι δήθεν Μ.Κ.Ο. Περιμένει η εκκλησία. Περιμένει και η Χρυσή Αυγή.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί και έχει ...δράκο!
Ο δράκος είναι η επιστροφή ενός ολόκληρου λαού στον μεσαίωνα.
Ο φασισμός δεν έρχεται ξαφνικά από το πουθενά. Καλλιεργείται στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Εξαγοράζεται η ανάγκη των ανθρώπων για πρόσβαση σε δουλειά, τροφή, υγεία και τόσα άλλα.
Πώς να ξεχάσω τα δέματα με τρόφιμα που μοίραζαν πάσχα και χριστούγεννα οι δήμαρχοι της χούντας, με πολιτικά κριτήρια;
Πώς να ξεχάσω τους παπάδες που μοίραζαν μεταχειρισμένα ρούχα μόνο σε «αγνούς» έλληνες πατριώτες;
Πώς να ξεχάσω τα σκυλιά της εξουσίας που κυνηγούσαν εξαθλιωμένους ανθρώπους που φτάναν στο βουνό να στήσουν μια παράγκα;
Δεν θα ξεχάσω, όμως, και όλους εκείνους που με προσωπική εργασία, μαζικά και αλληλέγγυα, φτιάχναν τους δρόμους στο βουνό και τις παράγκες, με την απειλή της σύλληψης να κρέμεται από πάνω τους. Τους γιατρούς που εξέταζαν δωρεά τον κόσμο και εμβολίαζαν τα παιδιά.
Αυτή η αλληλεγγύη μάς έφερε πιο κοντά, μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε την ανάγκη να παλέψουμε όλοι μαζί. Έσπαζε η μοναξιά και η απογοήτευση.
Αυτό χρειαζόμαστε και σήμερα. Ακόμη πιο πολύ.
Κανείς μόνος του έρμαιο στα χέρια της εξουσίας και των κάθε λογής «σωτήρων».
Αλληλεγγύη τώρα!

Α. Β.
Πέραμα                                                                                                                                              

Τρίτη 8 Νοεμβρίου 2011

Θεσμίζοντας το ακατόρθωτο


Του DAVID GRABER [Occupied Wall Street Journal ]

Στις 2 Αυγούστου, στην πρώτη συνάντηση αυτού που θα γινόταν το Occupy Wall Street, περίπου μια ντουζίνα άνθρωποι καθίσαμε σε έναν κύκλο στο Μπόουλινγκ Γκριν. Η αυτοδιορισμένη «επιτροπή εργασίας» για ένα κοινωνικό κίνημα που απλώς ελπίζαμε ότι μια μέρα θα υπάρξει, κατέληξε κατόπιν σκέψεως σε μια σημαντική απόφαση. Το όνειρό μας ήταν να δημιουργήσουμε μια Γενική Συνέλευση της Νέας Υόρκης: το μοντέλο για δημοκρατικές συνελεύσεις, που ελπίζαμε να δούμε να ξεπηδούν σ’ ολόκληρη την Αμερική. Αλλά πώς θα λειτουργούσαν στην πράξη αυτές οι συνελεύσεις;

Οι αναρχικοί, στη μάζωξη αυτή, διατύπωσαν μια πρόταση που φαινόταν, εκείνη τη στιγμή, τρελά φιλόδοξη. Να αφήσουμε τις συνελεύσεις να λειτουργήσουν ακριβώς όπως αυτή η επιτροπή: με συναίνεση.

Ήταν, αν μη τι άλλο, ένα μεγάλο ρίσκο, γιατί, όσο τουλάχιστον γνωρίζουμε, κανένας δεν είχε καταφέρει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Η λήψη αποφάσεων διά της συναίνεσης είχε εφαρμοστεί με επιτυχία σε ολιγομελή συμβούλια -ομάδες ακτιβιστών, οργανωμένες σε θεματικές ομάδες, που η καθεμιά εκπροσωπούνταν από έναν ομιλητή-, αλλά ποτέ σε μαζικές συνελεύσεις σαν αυτή που προσδοκούσαμε στη Νέα Υόρκη. Ακόμα και οι Γενικές Συνελεύσεις στην Ελλάδα και την Ισπανία δεν το είχαν επιχειρήσει. Ωστόσο, η συναίνεση ήταν η προσέγγιση που συμφωνούσε περισσότερο με τις αρχές μας. Έτσι επιχειρήσαμε το άλμα.

Τρεις μήνες αργότερα, εκατοντάδες συνελεύσεις, μεγάλες και μικρές, λειτουργούν τώρα με τη διαδικασία της συναίνεσης σε ολόκληρη την Αμερική. Οι αποφάσεις λαμβάνονται δημοκρατικά, χωρίς ψηφοφορία, με γενική συμφωνία. Σύμφωνα με τη συμβατική σοφία αυτό είναι αδύνατον, αλλά συμβαίνει -κατά τον ίδιο περίπου τρόπο που άλλα ανεξήγητα φαινόμενα όπως ο έρωτας, η επανάσταση ή η ζωή η ίδια (από την σκοπιά, ας πούμε, της φυσικής των σωματιδίων) συμβαίνουν.

Η διαδικασία της άμεσης δημοκρατίας που υιοθετήθηκε από το Occupy Wall Street έχει βαθιές ρίζες στην ιστορία του αμερικανικού ριζοσπαστισμού. Την είχαν εφαρμόσει ευρέως το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα και οι Φοιτητές για μια Δημοκρατική Κοινωνία. Αλλά η σημερινή της μορφή έχει αναπτυχθεί μέσα από κινήματα όπως ο φεμινισμός, πνευματικές παραδόσεις (τόσο των Κουακέρων όσο και των ιθαγενών Αμερικανών) αλλά και μέσα από τον ίδιο τον αναρχισμό. Ο λόγος για τον οποίο ο αναρχισμός έχει τόσο σθεναρά ενστερνιστεί και ταυτιστεί με την άμεση, βασισμένη στη συναίνεση δημοκρατία, είναι γιατί αυτή ενσαρκώνει την πιο θεμελιώδη αρχή του: όπως οι άνθρωποι, όταν τους συμπεριφέρεσαι σαν να είναι παιδιά, ενεργούν σαν παιδιά, ο τρόπος να ενθαρρύνεις τους ανθρώπους να δράσουν σαν ώριμοι και υπεύθυνοι ενήλικες είναι να τους αντιμετωπίζεις σαν τέτοιους.

Η συναίνεση δεν είναι ένα σύστημα ομοφωνίας· ένα «μπλοκάρισμα» δεν είναι μια αρνητική ψήφος, αλλά ένα βέτο. Σκεφτείτε το σαν ένα Ανώτατο Δικαστήριο που παρεμβαίνει δηλώνοντας ότι μια πρόταση παραβαίνει θεμελιώδεις ηθικές αρχές -μόνο που σε αυτή την περίπτωση η τήβεννος του δικαστή ανήκει στον καθένα που έχει κουράγιο να τη φορέσει. Το ότι οι συμμετέχοντες γνωρίζουν ότι μπορούν, στη στιγμή, να σταματήσουν εντελώς μια διαβούλευση, αν το θεωρήσουν ζήτημα αρχής, δεν σημαίνει μόνο ότι σπάνια το κάνουν. Σημαίνει επίσης ότι ο συμβιβασμός σε ήσσονος σημασίας σημεία γίνεται ευκολότερα· η πορεία προς μια δημιουργική σύνθεση είναι πραγματικά η ουσία της όλης υπόθεσης. Στο τέλος, έχει μικρότερη σημασία το πώς καταλήγουμε σε μια τελική απόφαση -με ένα κάλεσμα για «μπλοκάρισμα» ή με μια πλειοψηφία διά της ανατάσεως των χεριών -δεδομένου ότι ο καθένας μπορούσε να παίξει ένα ρόλο στο σχηματισμό και επανασχηματισμό της.

Ίσως να μην μπορέσουμε ποτέ να αποδείξουμε, μέσω της λογικής, ότι η άμεση δημοκρατία, η ελευθερία και μια κοινωνία που βασίζεται σε αρχές όπως η ανθρώπινη αλληλεγγύη είναι εφικτές. Μπορούμε μόνο να το δείξουμε μέσω της δράσης (μας). Σε πάρκα και πλατείες, σε ολόκληρη την Αμερική, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να γίνονται μάρτυρες μιας τέτοιας διαδικασίας, καθώς έχουν αρχίσει να συμμετέχουν. Οι Αμερικανοί μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ότι η ελευθερία και η δημοκρατία είναι οι απόλυτες αξίες μας, ότι η αγάπη μας για την ελευθερία και τη δημοκρατία είναι το στοιχείο που μας καθορίζει ως λαό -ακόμα και αν, υπορρήτως αλλά διαρκώς- διδασκόμαστε ότι γνήσια ελευθερία και δημοκρατία δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει στ’ αλήθεια. 

Την στιγμή που θα συνειδητοποιήσουμε την απάτη αυτής της διδαχής θ’ αρχίσουμε να ρωτάμε: Πόσα ακόμη «ακατόρθωτα» πράγματα μπορεί να καταφέρουμε; Και είναι εκεί, είναι εδώ, που αρχίζουμε να θεσπίζουμε το ακατόρθωτο.



                         Από την ελληνική έκδοση του φύλλου 3 του Occupied Wall Street Journal 
        που επιμελήθηκαν οι συντακτικές ομάδες των «Ενθεμάτων» και του RedNotebook

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Πρόταση προς τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία Για να πάρουμε τις εξελίξεις και τη ζωή στα χέρια μας

ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΤΙ-ΕΞΟΥΣΙΑ

- Δημιουργία κοινωνικών αμεσοδημοκρατικών και συνεργατικών αντιθεσμών παντού. Ανάδειξη της μορφής και του περιεχομένου της άμεσης δημοκρατίας στους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους, ως το αντίπαλο δέος απέναντι στον κοινοβουλευτισμό, το κράτος, τα κόμματα, το κεφάλαιο.

- Λειτουργία Λαϊκών Συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, πλατεία και πόλη, χώρο δουλειάς, στην παιδεία και την υγεία, ως τα κυρίαρχα και αποφασιστικά σώματα λήψης των αποφάσεων, ως έκφραση της λαϊκής θέλησης. Οριζόντιος συντονισμός τους σε τοπικό, περιφερειακό, πανελλαδικό επίπεδο.

- Επανάκτηση του κοινωνικού πλούτου από κράτος και κεφάλαιο και απόδοσή του στην κοινωνία. Ούτε ιδιωτικοποίηση, ούτε κρατικοποίηση/εθνικοποίηση: όλα τα δημόσια κοινά αγαθά στα χέρια της κοινωνίας. Όλα για όλους.

- Κατάληψη των ιδιωτικοποιημένων και υπό ιδιωτικοποίηση «δημόσιων» οργανισμών και επιχειρήσεων, υποδομών και νευραλγικών τομέων υπηρεσιών, από τους εργαζόμενους και την κοινωνία και λειτουργία τους έξω από την αγορά για τις κοινωνικές ανάγκες.

- Κατάληψη και αυτοδιαχείριση εργοστασίων που κλείνουν, απολύουν μαζικά ή δεν πληρώνουν, και δημιουργία δικτύου αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων σε σύνδεση με τις τοπικές κοινωνίες.

- Οργάνωση ανεξάρτητων δικτύων διανομής προϊόντων που θα λειτουργούν χωρίς κέρδος, στη βάση της αλληλεγγύης, της κοινωνικής οικολογίας, της συνεργασίας, των ανθρώπινων αναγκών.

- Κατάληψη κρατικών και εκκλησιαστικών κτιρίων για τη στέγαση ανέργων, μεταναστών και όσων έχουν ανάγκη στέγης.

- Δημιουργία αγροτικών συνεργατικών κοινοτήτων για παραγωγή που θα σέβεται το περιβάλλον και τον άνθρωπο. Δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων αγρών σε δημόσιους χώρους (π.χ. Ελληνικό) για την επίλυση με τα δικά μας μέσα του επισιτιστικού προβλήματος.

- Συλλογικές κουζίνες και χώροι χαρίσματος και ανταλλαγών, σε σύνδεση με τα δίκτυα των αυτοδιαχειριζόμενων παραγωγικών και αγροτικών κοινοτήτων.

- Δημιουργία δομών απελευθερωτικής λαϊκής αυτοεκπαίδευσης, της ολόπλευρης γνώσης, της χειραφέτησης, της κριτικής σκέψης, της χαράς και της δημιουργίας, πέρα από το κρατικό και ιδιωτικό εκπαιδευτικό σύστημα.

- Δημιουργία αυτόνομων δομών κοινωνικής αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, λαϊκής υγείας, κοινωνικών ιατρείων, φαρμακείων, χώρων φροντίδας παιδιών και γερόντων.

- Υπεράσπιση και προστασία των δομών κοινωνικοπολιτικής αντι-εξουσίας από την κρατική βία και τρομοκρατία, με αυτοοργανωμένες δομές αυτοάμυνας και μαζικής δράσης σε κάθε γειτονιά και πόλη. 

εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

ΤΙ ΕΙΝΑΙ H ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ; (Για το βιβλίο του Γιώργου Λιερού, Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία)


Του ΦΩΤΗ ΤΕΡΖΑΚΗ

Το μικρό αυτό βιβλίο, το πρώτο τού συγγραφέα του (παρότι ο ίδιος έχει μακρά σταδιοδρομία και πείρα στον κινηματικό χώρο), θα μπορούσε να το διαβάσει επίσης κάποιος ως ένα «μανιφέστο της Πλατείας Συντάγματος». Θέλω να πω με αυτό, είναι καρπός της μεγάλης λαϊκής κινητοποίησης που κορυφώθηκε τον Ιούνιο του 2011 ενάντια στις μεθοδεύσεις μιας επικίνδυνης ελληνικής κυβέρνησης που παραδίνει τη χώρα σιδηροδέσμια στις επιταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, κατ’ εντολήν του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, για την έσχατη λεηλασία από τα κεφαλαιοκρατικά αρπακτικά. Το κίνημα αυτό, ετερόκλητο και σε προφανή αδυναμία να επεξεργαστεί στρατηγικούς στόχους, έφτασε στο αποκορύφωμα και την πτώση του, μέσα σ’ έναν παροξυσμό ανελέητης καταστολής, στις δραματικές 28 και 29 του μηνός· η συσσωρευμένη του εμπειρία ωστόσο έχει να επιδείξει ορισμένα στοιχεία πρωτόγνωρα στην κουλτούρα της ελληνικής ακροαριστεράς, που εύχεται κανείς να γίνουν έναυσμα για πολιτική ωρίμανση των πιο ευαίσθητων τουλάχιστον ομάδων της κοινωνίας.

Ένα σύνθημα πρυτάνευσε σε αυτές τις κινητοποιήσεις, σε τέτοιον βαθμό και από τόσο διαφορετικά στόματα που γεννιούνται εύλογες επιφυλάξεις για τη σοβαρότητα και, κυρίως, για τον βαθμό κατανόησής του απ’ όλους εκείνους οι οποίοι μ’ ευκολία και σε κάθε θεμιτό ή αθέμιτο συμφραζόμενο το επικαλούνταν: το σύνθημα της «άμεσης δημοκρατίας». Αναπόφευκτα, η λεκτική κατάχρηση πυροδότησε εύλογους ––και κάποτε αρκετά οξείς–– αντιλόγους, ιδίως από την πλευρά των συντηρητικών επικριτών της αυθόρμητης κινητοποίησης, χωρίς να εξασφαλίζεται ότι οι ίδιοι κατανοούσαν καλύτερα το νόημά του. Υπάρχει ανάγκη λοιπόν να αποσαφηνιστεί τί είναι αυτό για το οποίο μιλάμε, και το βιβλίο-μπροσούρα του Γιώργου Λιερού υπηρετεί σοβαρά αυτό τον σκοπό. Γραμμένο σε ύφος θερμό και διακηρυκτικό, επιχειρεί προπαντός να εντάξει την έννοια μέσα στη μεγάλη απελευθερωσιακή νεωτερική παράδοση, που έχει ως εμβληματική αφετηρία την Κομμούνα του Παρισιού (αν όχι την ίδια τη Γαλλική Επανάσταση), διαφυλάσσεται στην κιβωτό τού αναρχισμού και του συμβουλιακού κομμουνισμού και τροφοδοτεί όλα τα σύγχρονα χειραφετησιακά και αντικαπιταλιστικά κινήματα.

Μοιάζει αυτονόητο, αλλά δεν είναι. Διότι η πρώτη σοβαρή παρανόηση της «άμεσης δημοκρατίας» είναι εκείνη που την εκλαμβάνει ως αίτημα αυτοτελώς πολιτικό – ως μορφή διακυβέρνησης, κατά κάποιον τρόπο, η οποία παραπέμπει λίγο πολύ στο μοντέλο της αρχαίας ελληνικής πόλεως και ιδίως της κλασικής Αθήνας. Υπήρξαν έως και κάποιοι που θέλησαν να συρρικνώσουν την έννοια της άμεσης δημοκρατίας στη δημοψηφισματική μορφή (!) για να καταλήξουν, προβλεπόμενα, στην καταγγελία της ως μίας μορφής οιονεί ολοκληρωτισμού όπου οι προκαταλήψεις της πλειοψηφίας μπορούν να επιβληθούν τυραννικά σε ευάλωτες μειονότητες.1 Στο πλαίσιο της τελευταίας αυτής ρητορικής, η έκκληση περί ενός «κράτους δικαίου» υπεράνω του λαϊκού σώματος κατάγεται απευθείας από την απολογητική της Πεφωτισμένης Δεσποτείας (αυτό ακριβώς, αν δεν απατώμαι, ήταν το επιχείρημα του Καντ…). Η λογική αυτή είναι βεβαίως μολυσμένη από τη νεωτερική, αστικοφιλελεύθερη αντίληψη περί «δημοκρατίας», καθοριστικότερο συστατικό τής οποίας δεν είναι τόσο η αρχή της αντιπροσωπευτικότητας όσο η αρχή του διαχωρισμού ανάμεσα σε πολιτική μορφή και κοινωνικό ––οικονομικό ή άλλο–– περιεχόμενο (σύμπτωμα της οποίας είναι ο διχασμός του αστικού υποκειμένου σε bourgeois και citoyen).

Αν κατανοήσουμε αυτό, θα καταλάβουμε γιατί και η προσφυγή στο παράδειγμα της ελληνικής πόλεως δεν αρκεί για να προσδιορίσουμε ένα νεωτερικό περιεχόμενο της «άμεσης δημοκρατίας». Η μετάβαση από την αρχαιοελληνική στις νεωτερικές αντιλήψεις περί δημοκρατίας είναι ακριβώς η μετάβαση από ένα σύστημα σύγκλησης ολόκληρου του πολιτικού σώματος κι εναλλασσόμενης «δια κληρώσεως» συμμετοχής στα αξιώματα στην αρχή τής «αντιπροσωπευτικότητας» που εγκαινιάζει μια ολοένα διευρυνόμενη αποξένωση ανάμεσα σε κυβερνώντες και κυβερνώμενους (η ουσία του σχηματισμού «κράτος»). Όμως ο διαχωρισμός ανάμεσα σε πολιτική μορφή και κοινωνικό περιεχόμενο υπάρχει ήδη εν σπέρματι στο ελληνικό πολιτικό μόρφωμα (η διάκριση οίκος/πόλις) που συνυφαίνεται με τον σαφώς ταξικό χαρακτήρα της πατριαρχικής και δουλοκτητικής ελληνικής κοινωνίας. Δηλαδή: ακόμη και αν ορθά προσφεύγουμε στην ελληνική δημοκρατία προκειμένου ν’ ασκήσουμε κριτική στις σύγχρονες μορφές πολιτικής αποξένωσης, μέχρι ποιου σημείου μπορούμε να επιμείνουμε σε ένα παράδειγμα ταξικής κοινωνίας ως πρότυπο για μία αταξική κοινωνία; Διότι αυτό είναι το νόημα της άρσης του διαχωρισμού ανάμεσα σε πολιτική μορφή και κοινωνικό περιεχόμενο, και αυτό είναι τα νόημα που πρέπει να αποδώσουμε σήμερα στον όρο «άμεση δημοκρατία»: προϋπόθεση για τη συμμετοχή όλων στη λήψη αποφάσεων ––άρση της διάκρισης κυβερνώντων/ κυβερνωμένων–– είναι μια σχετική ισότητα ισχύος, άρα και οικονομικής δύναμης, που είναι αδύνατη χωρίς την κατάργηση των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων παραγωγής. Η δημοκρατία είτε θα είναι μία μορφή κομμουνισμού είτε δεν θα υπάρχει καθόλου.

Αυτό ακριβώς, κατά τη γνώμη μου, είναι που καθιστά σαφές η ανάλυση του Γ. Λιερού. Διαχωρίζει προσεκτικά τα παραδείγματα της αρχαίας ελληνικής (και υστερομεσαιωνικής) πόλεως, του πρώιμου φιλελευθερισμού και της υστεροκαπιταλιστικής ολοκληρωτικής «δημοκρατίας», και συνυπολογίζει ένα ακόμα ιστορικό παράδειγμα μεγάλης αξίας – τις αρχαϊκές, «ακέφαλες» λεγόμενες, φυλετικές κοινωνίες. Διορατικά λέει επ’ αυτού: «Η άμεση δημοκρατία είναι ο παλαιότερος και μακροβιότερος τύπος του πολιτεύεσθαι. Επικράτησε κατά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ανθρώπινου πολιτισμού, ο οποίος έχει ηλικία μερικών δεκάδων χιλιάδων ετών· το Κράτος […] είναι πολύ νεώτερο, ξεκίνησε μόλις 5-6.000 χρόνια πριν. Η άμεση δημοκρατία ήταν ο τρόπος οργάνωσης των αρχαϊκών κοινωνιών που ανθούσε σε ένα μεγάλο μέρος του πλανήτη ακόμα και πριν λίγους αιώνες. Έχει σημαδέψει βαθιά το είδος μας και θα μπορούσε να θεωρηθεί “ειδολογικό” μας χαρακτηριστικό» (σελ. 23-24). Προσφεύγοντας εν παρόδω στον Μαρξ, στη Λούξεμπουργκ, στον Γκράμσι, στην Χάννα Άρεντ, δείχνει ως δεσμευτικό περιεχόμενο της άμεσης δημοκρατίας την «κατάργηση» της εργατικής τάξης, δηλαδή την απολύτρωση ενός τεράστιου μέρους τής ανθρωπότητας από τη μισθωτή εργασία. Τέλος, με την πεποίθηση ότι «το σύστημα των συμβουλίων είναι η μορφή άμεσης δημοκρατίας που ενδείκνυται στα μεγέθη και την περιπλοκότητα μιας σύγχρονης κοινωνίας» (σελ. 36), υποδεικνύει οργανωτικά σχήματα για τις λειτουργίες της άμεσης δημοκρατίας σε ριζοσπαστικές κοινότητες, μέσ’ από συνελεύσεις επάλληλων βαθμίδων, ομάδες εργασίες και γενικό συμβούλιο, με αιρετούς εκπροσώπους και οριζόντιες μορφές επικοινωνίας. «Μακροπρόθεσμα», γράφει, «στην κατεύθυνση μιας ελεύθερης ανθρωπότητας, τα έθνη-κράτη θα πρέπει να δώσουν τη θέση τους όχι σε υπερεθνικές αλλά σε υποεθνικές πολιτικές οντότητες (πόλεις, περιφέρειες, ομοσπονδίες ανεξάρτητων τοπικών κοινοτήτων, κτλ.). Πάρα πολλοί λαοί, ένας μεγάλος πλούτος από διακριτούς πολιτισμούς, θα απάρτιζαν μια ελεύθερη ανθρωπότητα» (σελ. 37).

Μία από τις καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι εκεί που, προς το τελευταίες σελίδες, ασκώντας αυστηρή κριτική στους Negri και Hardt και στις επιπόλαια επεξεργασμένες έννοιές τους περί «νομαδισμού» και «απεδαφικοποίησης», καταδεικνύει τη σημασία της γης και του τόπου για τη θεμελίωση μιας βιώσιμης αυτονομίας και, άρα, δημοκρατίας… Και βεβαίως, ένα σταθερά επανερχόμενο μοτίβο σε όλο το μήκος της πραγμάτευσης είναι η ισχυρή έμφαση στην ατομικότητα, που (πρέπει να) εννοείται ως προϋπόθεση και όχι ανταγωνιστής κάθε αυθεντικού κοινοτισμού: «Παρουσιάσαμε την άμεση δημοκρατία όχι μόνο σαν μια μορφή πολιτειακής οργάνωσης αλλά επίσης σαν ένα αξιακό σύστημα, σαν μια αντίληψη για τον άνθρωπο, σαν μια πρόταση πολιτισμού η οποία έχει βαθιές ρίζες στην ανθρώπινη ιστορία. Η άμεση δημοκρατία θέτει στο κέντρο τον άνθρωπο ως πρόσωπο, ως μοναδικό άτομο, ατομική κοινοτική ύπαρξη» (σελ. 56).


Σημειώσεις
1. Βλ. χαρακτηριστικά την ανάρτηση «Η άμεση δημοκρατία είναι ολοκληρωτισμός» (1/6/20110) του δικηγόρου Βασίλη Σωτηρόπουλου στον αντιδραστικό δικτυότοπο protagon.gr.


Η παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Λιερού "Σκέψεις για την άμεση δημοκρατία" (Εκδόσεις των Συναδέλφων) γίνεται σήμερα στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66, Εξάρχεια) στις 8 το βράδυ. Ομιλητές: Φώτης Τερζάκης και ο συγγραφέας.