Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Προς έναν νέο τύπο χειραφετικής πολιτικής



Από τη Λατινική Αμερική μέχρι τη Μαδρίτη και την Αθήνα πολλοί «νέοι κόσμοι» είναι ήδη εδώ!

Του Κώστα Χαριτάκη

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, αρχής γενομένης από τη Λατινική Αμερική, έχει κάνει την εμφάνισή του, σε παγκόσμιο επίπεδο, ένας νέος τύπος πολιτικής. Ένας τύπος πολιτικής που έχει ως κεντρικό στοιχείο του, σε αντίθεση με παλιότερους τύπους πολιτικής που επιβιώνουν κυρίαρχα και σήμερα στην Αριστερά, όχι απλώς τη διαμαρτυρία (κοινοβουλευτική ή κινηματική), όχι απλώς τη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ούτε ακόμη μια ιδεολογική επαγγελία, αλλά την άμεση πράξη της δημιουργίας κοινωνικών σχέσεων, μορφών κοινότητας, ζωνών και χώρων, που τείνουν να αποσπαστούν από την κυριαρχία του κράτους και του κεφαλαίου και να αποδοθούν στην κοινωνία για τις δικές της ανάγκες και επιθυμίες. Έχει ως κεντρικό στοιχείο, δηλαδή, τη δημιουργία ενός ολόκληρου τρόπου ζωής, βασισμένου στην αλληλεγγύη, την άμεση δημοκρατία και τη συνεργατική δραστηριότητα, σε αντιπαράθεση με την αλλοτριωμένη και εκμεταλλευτική εργασία, τη χειραγώγηση δια της αντιπροσώπευσης και την εμπορευματοποίηση όλων των πτυχών της ζωής μας.

Στην πραγματικότητα, αυτός ο τύπος πολιτικής δοκιμάζει αν μπορούμε να ζήσουμε διαφορετικά. Αν μπορούμε να καταστήσουμε περιττά την κρατική κηδεμονία, την κεφαλαιακή εκμετάλλευση, το χρήμα, την αγορά, το εμπόρευμα, την ιδεολογία. Κι αυτό όχι ως θεωρητικά μαθήματα κάποιων πρωτοποριών προς εκπαίδευση των πληβείων, αλλά ως πράξη, άμεση δράση, συλλογική δημιουργία. Πρόκειται για ένα τεράστιο κοινωνικό πειραματισμό, που μακριά από το να οδηγεί σε ιδανικές καταστάσεις, προσεγγίζει την υπόθεση της χειραφέτησης με τον τρόπο που περιγράφει ο Ραούλ Ζιμπέκι: όχι ως σκοπό, αλλά ως τρόπο ζωής.

Κατειλημμένα εργοστάσια που αυτοδιαχειρίζονται εργάτες χωρίς αφεντικά, κατειλημμένες από ακτήμονες γεωργικές εκτάσεις που λειτουργούν στα πλαίσια κοινοτήτων αλληλεγγύης και αγώνα, συνεργατικές ανέργων, απελευθερωμένες εδαφικές ζώνες, ανεξάρτητες κοινωνικές μορφές οργάνωσης της παιδείας και της υγείας, οριζόντια δίκτυα άμεσης επαφής με τους παραγωγούς και ανταλλαγών έξω από την επικράτεια της αγοράς, καταλήψεις κτιρίων και πάρκων στα αστικά κέντρα, ελεύθερα κοινωνικά κέντρα, αυτοδιαχειριζόμενοι αστικοί αγροί, και πλήθος άλλων μορφών που ξεπηδούν καθημερινά, υφαίνουν πια έναν δαιδαλώδη παγκόσμιο ιστό, έναν ολόκληρο κόσμο μέσα, έξω ή δίπλα στον κυρίαρχο κόσμο. Το παλιό σύνθημα «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μάλλον πρέπει να αντικατασταθεί με το «ένας άλλος κόσμος είναι ήδη εδώ». Ή, ακριβέστερα, «πολλοί άλλοι κόσμοι είναι ήδη εδώ»!

Δεν πρέπει να πέσουμε και μεις στην παγίδα της αντιπαράθεσης «δύο κόσμων», του ήλιου και του σκότους, που με πολλές παραλλαγές ήταν και είναι το κοινό μοτίβο μιας ειδυλλιακής ομογενοποίησης του κόσμου υπό τη διεύθυνση του κεφαλαίου ή υπό τη διεύθυνση της εργατικής τάξης. Ασφαλώς, η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση σάρωσε τα πάντα στο διάβα της, και έχει οδηγήσει στην απομύζηση όλων των κοινών φλεβών της ανθρωπότητας από την αισχρή μειοψηφία του πλούτου και της εξουσίας. Αλλά η απάντηση σε αυτό το μεγαλύτερο όλων των εποχών έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν είναι μια άλλη ομογενοποίηση του κόσμου υπό τη φωτισμένη ηγεσία κάποιων δήθεν απελευθερωτικών εξουσιών. Η απάντηση είναι μάλλον η ανάπτυξη και ο συντονισμός πολλών κόσμων μέσα στον ίδιο κόσμο, που θα ανατινάξουν τελικά την κυριαρχία του ενός και μοναδικού κόσμου της ιδιοκτησίας και του εμπορεύματος.

Είναι, λοιπόν, που σε αυτούς τους νέους πολλούς κόσμους που αναπτύσσονται τα τελευταία χρόνια,
εκατομμύρια άνθρωποι σε όλη τη γη αυτοεκπαιδεύονται στην ελευθερία και στην αδιαμεσολάβητη κοινωνική συνεργασία. Και εν μέσω κρίσης, όπου καταρρέουν οι υλικοί όροι της ζωής και της αναπαραγωγής μεγάλων τμημάτων της κοινωνίας, και μαζί τους καταρρέει και το συμβολικό σύμπαν της εργασίας και της δημοκρατίας, ο δρόμος αυτής της αυτοεκπαίδευσης αναδεικνύεται και σε μοναδικό δρόμο για να μην βουλιάξουμε στο τέλμα μια αβέβαιης επιβίωσης με τα μέσα του συστήματος αλλά να επανακτήσουμε ολόκληρη τη ζωή.

Η σημερινή επιθετική ανασύνταξη των δυνάμεων του συστήματος, στο όνομα της κρίσης, η προσπάθεια να μπουν τα πάντα (άνθρωποι, γη, φυσικοί πόροι, γνώση) βίαια στο χωνευτήρι μιας νέας «πρωταρχικής συσσώρευσης» για την εξασφάλιση ενός νέου γύρου καταστροφικής κοινωνικά και περιβαλλοντικά ανάπτυξης, τείνει να μας οδηγήσει σε μια κατάσταση «γυμνής επιβίωσης» (παραφράζοντας τον όρο του Αγκάμπεν «γυμνή ζωή»). Μια κατάσταση, δηλαδή, όπου εκατομμύρια αποκλεισμένοι από τα ίδια τα μέσα της επιβίωσής τους θα μάχονται απλώς για την αναπαραγωγή τους, είτε πολεμώντας τους ακόμη πιο αδύναμους, τους ξένους, τους διαφορετικούς, τους διάφορους αποδιοπομπαίους τράγους που θα του παρουσιάζουν τα ΜΜΕ (αυτή είναι η αντιδραστική εκδοχή που τροφοδοτεί τις νεοφασιστικές τάσεις), είτε διεκδικώντας από το σύστημα, από το κράτος και το κεφάλαιο, τα μέσα της επιβίωσης (αυτή είναι η προοδευτική εκδοχή της Αριστεράς).

Και στις δύο περιπτώσεις, όμως, αυτό που θα έχει χαθεί είναι η ίδια η ζωή. Η ζωή με όλον εκείνο τον πλούτο των προσδιορισμών και των δυνατοτήτων ανάπτυξης, η ζωή για την οποία αξίζει να επιβιώνει κανείς. Η επανάκτηση της ζωής, το να εγερθούμε πάνω από το νεοφεουδαρχικό στάτους της «γυμνής επιβίωσης», απαιτεί κάτι ριζικά διαφορετικό από αυτό που μας προσφέρουν ως πολιτική επιλογή ο αστισμός αλλά και η Αριστερά. Απαιτεί αυτόν τον νέο τύπο πολιτικής της χειραφέτησης που ανιχνεύουν τα παραδείγματα που αναφέρθηκαν, το να μπει, δηλαδή, στο κέντρο της αμφισβήτησης η ίδια η εξάρτησή μας από τα μέσα του κράτους και του κεφαλαίου. Γιατί η μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτει η κυριαρχία δεν είναι η καταστολή, αλλά η απόλυτη εξάρτηση της ζωής μας από την αγορά, το χρήμα, την ιδιοκτησία και το κράτος. Είναι ό,τι μας εμποδίζει να οργανώσουμε και να φανταστούμε την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας με άλλους τρόπους από αυτούς που μας μετατρέπουν καθημερινά σε πειθήνιους εργαζόμενους, μαζικούς καταναλωτές, ναρκωμένους τηλεθεατές και υπηκόους-ψηφοφόρους, δηλαδή σε «δωρητές» πλούτου και δύναμης προς τους πάνω.

Αυτό, επομένως, που θα μπορούσε ίσως να ήταν μια πραγματική επαναστατική χειραφετική προοπτική για τις σύγχρονες εξεγέρσεις, είναι η συνένωση του αιτήματος για ελευθερία και αυτοκαθορισμό με την επανάκτηση της ζωής και των κοινών αγαθών. Καθώς από τις αραβικές εξεγέρσεις μέχρι τις πλατείες της Ισπανίας, και μέχρι ακόμη τη δική μας πλατεία Συντάγματος, η απαίτηση της ελευθερίας ξαναμπαίνει στο ιστορικό προσκήνιο, αυτή τη φορά όχι ως αστική δημοκρατία αλλά ως απαίτηση αυθεντικής έκφρασης των κάτω και επαναδημιουργίας της κοινής βάσης της ζωής και της κοινωνίας, ανοίγεται μια μοναδική ιστορική πρόκληση: η ελευθερία μπορεί να βγει έξω από τις αναπαραστάσεις των κυρίαρχων ή αντιπολιτευόμενων ιδεολογιών, να αναζητηθεί πέρα από την απραγματοποίητη δημοκρατία του κοινοβουλευτισμού, των κομμάτων, των συνδικάτων και όλων των αντιπροσωπευτικών θεσμών, και, παράλληλα, πέρα από το φαντασιακό της καταναλωτικής αφθονίας, της οικονομικής ανάπτυξης και της εμπορευματικής πληρότητας.

Μοιάζει σαν το «πλήθος» να βγήκε από τις σελίδες των βιβλίων του Νέγκρι και να ξεχύθηκε στους δρόμους. Αυτή η «υπερχείλιση», άμεσα ορατή, από τα τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα μέχρι τις εφόδους του κόσμου στο δημόσιο χώρο, δεν δοκιμάζει μόνο τα μέσα ελέγχου και καταστολής της κυριαρχίας, δείχνοντας ότι πάντα υπάρχει οδός διαφυγής από τα κελιά της εξουσίας. Βάζει σε δοκιμασία και όλες τις παλιές ταυτοποιήσεις των κοινωνικών υποκειμένων, που ειδικά στην Αριστερά, εξακολουθούν να μετρούν τον κόσμο με τα μέτρα και τα σταθμά των παλιών ταξινομήσεων, ιεραρχιών, και μεταφυσικών «ιστορικών αποστολών» που είχε εντυπώσει η παλιότερη περίοδος του καπιταλισμού. Γιατί άραγε κανένα κόμμα, κανένα συνδικάτο, καμιά οργάνωση ή πρωτοπορία, δεν μπορεί να κινητοποιήσει ούτε ένα ελάχιστο μέρος από τον κόσμο που φαίνεται να κινητοποιεί το facebook και τα άλλα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης»; Γιατί το «πλήθος» συνενώνει μοναδικότητες, όχι ταυτότητες.

Έτσι κι αλλιώς όλες οι παλιές ταυτότητες έχουν διαρρηχθεί: η νομαδικότητα δεν αφορά μόνο τη μετανάστευση· αφορά και την εργασία και συνολικά τους όρους ζωής. Με αυτή την έννοια «είμαστε όλοι μετανάστες», χωρίς χαρτιά, χωρίς δικαιώματα, χωρίς πατρίδα. Οι δύο βασικές φιγούρες του μεταπολεμικού καπιταλισμού και της Αριστεράς, ο πολίτης με τα εγγυημένα τυπικά πολιτικά δικαιώματα και ο εργάτης με τους εγγυημένους όρους αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης, σαρώνονται από την προσπάθεια του κεφαλαίου και του κράτους να ανασυστήσουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία πέρα από κάθε κοινωνικό και φυσικό όριο και φραγμό. Έτσι, η είσοδος στην πολιτική και στο κίνημα δεν γίνεται πλέον μέσω κάποιων εδραιωμένων ταυτοτήτων και των ιδεολογιών που τους «αντιστοιχούν» αλλά μάλλον μέσω της άμεσης προσωπικής αναζήτησης νοήματος, έκφρασης και επικοινωνίας. Αυτή η νέα πολιτικοποίηση οδηγεί σε ένα εξατομικευμένο, αλλά όχι μοναχικό πια, πλήθος. Οι νέες πολιτικές ομαδοποιήσεις συστήνονται εν θερμώ, είναι κινητικές και ευμετάβλητες, μπορεί να μην έχουν δέσμευση και προοπτική αλλά έχουν πάθος.

Πώς λοιπόν θα επαναοριστεί η πολιτική, όταν εκλείπουν τα μεγάλα ενοποιημένα πολιτικά σώματα, όπως ο «λαός» ή η «εργατική τάξη», από τα οποία αντλούσε νομιμοποίηση και των οποίων την ενιαία θέληση υποτίθεται ότι εκπροσωπούσε; Η παλιά πολιτική της αντιπροσώπευσης και της διεκδίκησης αναγνώρισης δικαιωμάτων από το κράτος και το κεφάλαιο στηριζόταν στην επιβεβαίωση των ταυτοτήτων και στη διεύρυνση της ισχύος τους. Η συμμετοχή στο κίνημα και στους αγώνες της Αριστεράς ήταν ένας τρόπος να διατρανώσουμε την ταυτότητά μας και να διεκδικήσουμε μεγαλύτερη αναγνώρισή της από το σύστημα· δεν οδηγούσε στην υπέρβαση των κοινωνικών ιεραρχιών και των ιεραρχιών γνώσης και εξουσίας. Και, επίσης, άφηνε άθικτη την καθημερινή ροή της ζωής να κυλάει στις ράγες της αστικής ομαλότητας. Παράλληλα, λειτουργούσε ομογενοποιητικά, στο όνομα της σφυρηλάτησης της ενιαίας θέλησης του λαού ή της τάξης, και επομένως εξομαλυντικά και κατασταλτικά για οτιδήποτε διέφερε ή υπερέβαινε την επιβαλλόμενη ομοθυμία. Η μορφή του κόμματος, ως του «υποκειμένου που γνωρίζει», συμπυκνώνει χαρακτηριστικά αυτές τις αρχές.

Αντίθετα, η νέα πολιτική της χειραφέτησης που κυοφορείται εμπνέεται από άλλες στοχεύσεις: συμμετέχουμε ακριβώς για να απεκδυθούμε τις ταυτότητες και τις κοινωνικές θέσεις που μας χορηγεί το σύστημα, ακριβώς για να υπερβούμε τις διαιρέσεις, τους καταμερισμούς και τις ιεραρχίες που μας επιβάλλει, ακριβώς για να αλλάξουμε την καθημερινή ζωή. Γι' αυτό ακριβώς, σε αυτόν τον τύπο πολιτικής δεν ταιριάζει η μορφή κόμμα αλλά η αμεσοδημοκρατική συλλογικότητα, δεν ταιριάζει το κέντρο που αποφασίζει αλλά η οριζόντια αλληλεπίδραση του δικτύου, δεν ταιριάζουν οι παγιωμένοι θεσπισμένοι ρόλοι αλλά η ελεύθερη συνεισφορά όλων που υπονομεύει τους ρόλους. Δεν υπάρχει ο «μεγάλος Άλλος» (για να δανειστώ έναν όρο της ψυχανάλυσης)· «εμείς είμαστε αυτοί που περιμέναμε».

Οι Μαδριλένοι καταληψίες της πλατείας δελ Σολ το διατύπωσαν ωραία: «Αν δεν μας αφήσετε να ονειρευτούμε, δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε». Αλλά πρέπει να πάμε ακόμη πιο πέρα: να οργανώσουμε την απεξάρτησή μας από την κυριαρχία των εμπορευμάτων και της μεγα-μηχανής του κράτους, να ανοικοδομήσουμε τη ζωή μας με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα, με κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και συνεργατικής δημιουργίας. Υπερασπιζόμενοι τα «κοινά», απελευθερώνοντάς τα από τις περιφράξεις της ιδιοκτησίας και της εξουσίας, επαναδημιουργώντας τα συλλογικά και ισότιμα ως ελεύθερα δημόσια αγαθά για όλους.

Τοποθέτηση στη συζήτηση με θέμα «Κοινωνικοί και εργατικοί αντιθεσμοί: Εμπειρίες και προοπτικές», που έγινε στα πλαίσια του B-Fest στις 27 Μαΐου 2011, με τη συμμετοχή των Ραούλ Ζιμπέκι και Σταύρου Σταυρίδη

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Ο Ραούλ Ζιμπέκι για την Πουέρτα δελ Σολ, την πλατεία Ταχρίρ και την πλατεία Συντάγματος



Ζούμε στιγμές πολύ ενδιαφέρουσες και είμαι πολύ χαρούμενος με αυτά που συμβαίνουν στην Ισπανία και στην Ελλάδα, καθώς επίσης και με αυτά που συμβαίνουν από τον Ιανουάριο στον αραβικό κόσμο. Μου φαίνεται ότι αυτό που συμβαίνει τώρα στην πλατεία Πουέρτα δελ Σολ είναι κάτι που δεν έχει ξανασυμβεί στον κόσμο από το Μάη του 1968.

Η στρατηγική των κομμάτων της Αριστεράς και των συνδικάτων είναι μια στρατηγική εστιασμένη στο κράτος. Αυτή η στρατηγική βασίζεται κυρίως στην απεργία για τη διεκδίκηση από τις κυβερνήσεις διαφόρων αιτημάτων. Είναι μια στρατηγική αντίδρασης όταν το κράτος βλάπτει τα συμφέροντά μας. Προϋποθέτει ότι η πολιτική πρωτοβουλία βρίσκεται πάντα στα χέρια του κράτους και του κεφαλαίου, και ότι εμείς περιοριζόμαστε στην αντίδραση απέναντι στις πρωτοβουλίες τους.

Αυτή την πολιτική ατζέντα την καθορίζουν πάντα οι από πάνω. Είναι όπως στις εκλογές όπου μπορούμε να εκλέξουμε έναν υποψήφιο αλλά δεν μπορούμε να πάμε πέρα από το να διαλέξουμε απλώς κάποιον. Αυτή η στρατηγική δεν θα μπορέσει να μας πάει ποτέ πιο μακριά από αυτό που μας επιτρέπουν οι κυβερνήσεις και το κεφάλαιο.

Με την Πουέρτα δελ Σολ και με την πλατεία Ταχρίρ γεννιέται ένας καινούργιος τύπος πολιτικής. Θα ήθελα να περιγράψω γρήγορα αυτόν τον καινούργιο τύπο πολιτικής, ο οποίος σχετίζεται πολύ με το πείραμα της Λατινικής Αμερικής κατά τη δεκαετία του 1990 και στις αρχές αυτού του αιώνα.

Είναι μια πολιτική η οποία, πρώτον, διανοίγει έναν καινούργιο χώρο. Αυτός ο χώρος μπορεί να είναι στην πόλη, μπορεί να είναι και στη ζούγκλα Λακαντόνα. Είναι ένας χώρος όπου οι από κάτω μπορούν να συναντηθούν και να αναπτύξουν σχέσεις. Σε αντίθεση με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις που δε θέλουν να έχουμε άμεσες σχέσεις μεταξύ μας αλλά μόνο μέσω της αγοράς. Όταν οι από κάτω συναντιόμαστε άμεσα μπορούμε να δημιουργήσουμε καινούργιους κωδικούς, καινούργια γλώσσα και καινούργιους θεσμούς. Αυτό είναι το πρώτο χαρακτηριστικό αυτής της νέου τύπου πολιτικής.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό είναι ότι είμαστε όλοι ίσοι ή τουλάχιστον προσπαθούμε να είμαστε όλοι ίσοι χωρίς ιεραρχία. Οι αποφάσεις παίρνονται στις συνελεύσεις και αυτός που «διοικεί» διοικεί υπακούοντας στη συνέλευση.

Το τρίτο χαρακτηριστικό είναι ότι δεν επιδιώκει να καταλάβει την εξουσία σταδιακά. Σε αυτόν τον νέο χώρο δημιουργείται ένας νέος κόσμος με σχέσεις διαφορετικές από τις κυρίαρχες.

Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι ότι σε αυτή τη νέου τύπου πολιτική δημιουργούνται άλλοι τρόποι εξουσίας από αυτούς τους κράτους. Στη ζωή υπάρχουν σχέσεις εξουσίας, όμως είναι δυνατό να μην είναι οι σχέσεις εξουσίας του κράτους αλλά κοινοτικές σχέσεις εξουσίας.

Το πέμπτο χαρακτηριστικό είναι ότι μέσα στις συνθήκες αυτής της κοινοτικής εξουσίας την ατζέντα την ορίζει η ίδια η συνέλευση και όχι το κράτος.

Αυτοί που κριτικάρουν αυτή την καινούργια πολιτική λένε ότι δεν υπάρχουν σε αυτήν καθορισμένοι και σαφείς πολιτικοί στόχοι. Κι αυτό είναι αλήθεια γιατί τους στόχους τους καθορίζει η ίδια η συνέλευση, δεν εισάγονται από ένα κόμμα ή από κάποια πρωτοπορία. Είναι μια πιο πολύπλοκη διαδικασία απ΄ ό,τι η υπαγόρευση από μια κυβέρνηση ή από ένα κόμμα, αλλά αυτό είναι το τίμημα της αυτονομίας. Γιατί η αυτονομία συνεπάγεται αβεβαιότητες, μπορεί κάθε μέρα να πρέπει να αλλάζουμε αυτό που κάναμε χθες.

Αυτός ο καινούργιος δρόμος που άνοιξε με την Πουέρτα δελ Σολ και με την πλατεία Ταχρίρ είναι ένας δρόμος που συνενώνει όλες τις μικρές πρωτοβουλίες που υπάρχουν στην κοινωνία. Κι αυτός ο χώρος που ανοίγει στην Πουέρτα δελ Σολ είναι μόλις μια στιγμή συνεννόησης και συντονισμού, και μπορεί να χαθεί στο μέλλον.

Αλλά το σημαντικό είναι αυτό το πνεύμα συλλογικότητας να διατηρηθεί ως στοιχείο μιας πολιτικής εν κινήσει. Αλλά έτσι είναι η επανάσταση, είναι απρόβλεπτη, και αν ήταν προβλέψιμη θα έπαυε να είναι επανάσταση.


Τοποθέτηση (με απομακρυσμένη συνομιλία) στη συζήτηση με θέμα «Κοινωνικοί και εργατικοί αντιθεσμοί: Εμπειρίες και προοπτικές», που έγινε στα πλαίσια του B-Fest στις 27 Μαΐου 2011, με τη συμμετοχή των Σταύρου Σταυρίδη και Κώστα Χαριτάκη

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Ψήφισμα Λαϊκής Συνέλευσης Πλατείας Συντάγματος


Εδώ και πολύ καιρό παίρνονται αποφάσεις για εμάς χωρίς εμάς.

Είμαστε εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, που έχουμε έρθει στο σύνταγμα για να παλέψουμε και να αγωνιστούμε για τις ζωές μας και το μέλλον μας.

Είμαστε εδώ γιατί γνωρίζουμε ότι οι λύσεις στα προβλήματά μας μπορούν να προέλθουν μόνο από εμάς.

Καλούμε όλους τους Αθηναίους, εργαζόμενους, ανέργους και νεολαία στο Σύνταγμα, και όλη την κοινωνία να γεμίσει τις πλατείες και να πάρει τη ζωή στα χέρια της.

Εκεί στις πλατείες θα συνδιαμορφώσουμε όλα μας τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις μας.

Καλούμε όλους τους εργαζόμενους που θα απεργήσουν την επόμενη περίοδο να καταλήγουν και να παραμένουν στο Σύνταγμα.

Δεν θα φύγουμε από τις πλατείες, μέχρι να φύγουνε αυτοί που μας οδήγησαν εδώ: Κυβερνήσεις, Τρόικα, Τράπεζες, Μνημόνια και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται.

Τους διαμηνύουμε ότι το χρέος δεν είναι δικό μας.

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΡΑ!

ΙΣΟΤΗΤΑ – ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ – ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ!

Ο μόνος αγώνας που χάνεται είναι αυτός που δεν δόθηκε ποτέ!
 

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Κοινωνικοί & Eργατικοί Aντιθεσμοί: Eμπειρίες & Προοπτικές


Συζήτηση στο Β-FEST, Παρασκευή 27 Μάη, 21:00

-Raul Zibechi (Ακτιβιστής – Συγγραφέας, Ουρουγουάη,

με απομακρυσμένη επικοινωνία)
-Σταύρος Σταυρίδης (Καθηγητής ΕΜΠ)
-Κώστας Χαριτάκης (εργατική εφημερίδα Δράση)

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

«Είμαστε ξύπνιοι και είναι ώρα να φύγετε»



ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
Αυτά είναι τα πρακτικά της 1ης ανοιχτής συνέλευσης της Πραγματικής Δημοκρατίας Τώρα στην πλατεία Συντάγματος. Πρακτικά κρατήθηκαν από τις 10.00μμ έως λίγο πριν την 1.00 τα ξημερώματα.
Συνολικά, σε αυτό το χρονικό διάστημα, τοποθετήθηκαν 83 ομιλητές, ανάμεσά τους, άνεργοι, φοιτητές, εργαζόμενοι στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, μαθητές, δάσκαλοι και καθηγητές, άστεγοι, νοικοκυρές και πολλοί ακόμη. Τα πρακτικά παρατίθενται κατά χρονολογική σειρά τοποθετήσεων των ομιλητών, χωρίς να παρατίθενται προσωπικά στοιχεία τους, τα οποία και οι ίδιοι, πολλές φορές δεν τα ανέφεραν.Πολλές φορές, υπήρξαν προτάσεις οργάνωσης, άλλες φορές, κραυγές αγωνίας, άλλες, κραυγές καταγγελίας, πάντοτε όμως απόψεις σεβαστές και διατυπωμένες σε μια διαδικασία άμεσης Δημοκρατίας. 
Τα πρακτικά της 1ης Συνέλευσης.
-          Να υπάρξουν κατασκηνώσεις σε όλους τους ανοιχτούς χώρους της Ελλάδας, να δημιουργηθούν ομάδες εργασίας με σαφή κατανομή καθηκόντων και υποχρεώσεων.
-          Έχουμε την ομορφιά μαζί μας, απέναντι στον μοχθηρό τραπεζίτη και τον κακό πολιτικό.
-          Όποιος πολιτικός αδικεί, όποιος πολιτικός δεν σέβεται την λαϊκή εντολή, να πηγαίνει σπίτι του ή στην φυλακή.
-          Είναι μια διαδήλωση ανοιχτή, μια συγκέντρωση όπου μιλώ και ανατριχιάζω με την εμπειρία
-          Η Δημοκρατία τους, δεν εγγυάται ούτε την Ισότητα ούτε την Δικαιοσύνη.
-          Να μείνουμε στο Σύνταγμα, έως ότου αποφασίσουμε πώς θα λύσουμε τα προβλήματά μας.
-          Όταν ο κόσμος, όταν όλοι εμείς συζητάμε χωρίς φόβο, ο φόβος φωλιάζει σε αυτούς εκεί πάνω στο κτίριο της Βουλής.
-          Αυτή την στιγμή, οι λέξεις στην Ελλάδα, έχουν χάσει το νόημά τους. Λέμε Ελλάς και εννοούν ΕΛ. ΑΣ, λέμε λαός και εννοούν ΛΑΟΣ, το κόμμα του Καρατζαφέρη. Να δώσουμε ώθηση, να βρούμε την δύναμη, οι λέξεις να ξαναβρούν το νόημά τους.
-          Να μείνει το Σύνταγμα και οι δρόμοι, κλειστοί αυτό το βράδυ, και κάθε βράδυ από εδώ και πέρα έως ότου βρεθεί λύση.
-          Δεν πρέπει να μας ευχαριστεί να είμαστε καταναλωτές ή πελάτες, πρέπει να μας ευχαριστεί όταν είμαστε σωστοί, υπεύθυνοι πολίτες.
-          Οι Ποδηλάτες, στις κινητοποιήσεις και τις ποδηλατοπορείες της Παρασκευής, κέρδισαν το δικαίωμά τους, στην μετακίνηση, κέρδισαν τον χώρο τους. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους.
-          Να συνειδητοποιήσουμε την δύναμή μας και να κατανοήσουμε τα κοινά προβλήματά μας.
-          Να καταρρεύσει το πλουτοκρατικό σύστημα της πολιτικής, να το ανατρέψουμε με επαναστατικές κινήσεις.
-          Να δούμε παγκόσμια το θέμα, το πρόβλημα της καταληστευμένης ζωής μας. Να ενωθούμε με ό, τι στον υπόλοιπο κόσμο γίνεται ως ανάλογη κίνηση.
-          Να καλέσουμε καθηγητές, νομικούς να μας διαφωτίσουν με ποιόν τρόπο θα απαλλαγούμε από το Μνημόνιο.
-          Να οργανώσουμε πολιτιστικές εκδηλώσεις, κινηματογραφικές προβολές και συναυλίες στο Σύνταγμα και τις κατασκηνώσεις που θα κάνουμε.
-          Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί, φταίμε οι Ελληνες με την ατομικιστική μας νοοτροπία.
-          Να ξεκινήσουμε με την προσωπική μας αλλαγή, με την ενδιάθετη αλλαγή του εαυτού μας. Να απευθυνθούμε στον φίλο φοιτητή, στον φίλο εργαζόμενο να του ζητήσουμε να αλλάξει λογική και νοοτροπία. Και όλοι πρέπει να προσφέρουμε.
-          Να συνεχίσουμε με συνέπεια τις εξεγέρσεις του αραβικού κόσμου. Να αρθούμε πάνω από πατρίδες και έθνη.
-          Το βασικό πρόβλημα στα θεμέλια της Δημοκρατίας, είναι η αδιαφορία. Δημοκράτης είναι εκείνος που σέβεται τον εαυτό του και τον συνάνθρωπό του.
-          Να κοιτάξουμε στα μάτια τους διπλανούς μας. Η αδιαφορία ξεκίνησε από τον καταναλωτισμό. Να πάψουμε να είμαστε αδιάφοροι.
-          Το σύστημα ευνοεί λίγους και καταπιέζει τους πολλούς. Να γίνουν κύκλοι και συνελεύσεις συζητήσεων σε κάθε γειτονιά.
-          Στο Σύνταγμα, σήμερα το βράδυ, νιώθω ευτυχισμένη. Ας κάνουμε μια καλή αρχή, κλείνοντας τις τηλεοράσεις μας. Και ας ξεκινήσουμε να συντονιζόμαστε.
-          Έχουμε συνειδητοποιήσει και ζητούμε πλέον καθαρά να γυρίσει η Δημοκρατία στην βάση, δηλαδή σε όλους εμάς. Να μην υπάρχει κανένα σύμβολο, ή σημαία. Και να εκθρονιστούμε όλοι μας από το όποιο βόλεμα μας και να οργανωθούμε.
-          Να γίνει ένα μπλογκ ενημέρωσης και συντονισμού.
-          Συμμετέχουμε όσο μπορούμε για να αλλάξουμε την ζωή μας. Να φέρουμε την Δημοκρατία στα σωστά μέτρα, τα μέτρα της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.
-          Στην Πνύκα, τα αρχαία χρόνια, γίνονταν συνελεύσεις και θεμελιωνόταν η Δημοκρατία. Να αλλάξουμε τις ζωές μας ,να αλλάξουμε την Ιστορία μας. Στην εταιρία μας άλλαξαν, προσέλαβαν ανέργους, τους έδωσαν δουλειά.
-          Να πέσουν όσοι υποθηκεύουν το μέλλον μας. Να κρατήσουμε δυνατή και ζωντανή την οργάνωση από τα κάτω.
-          Σήμερα το βράδυ, τα πρόσωπά μας, φωτίστηκαν από ένα χαμόγελο. Έχουμε όλοι, μια ψυχική ανάταση. Ας το κρατήσουμε αυτό, και ας προχωρήσουμε.
-          Πρέπει να τιμωρηθούν οι πολιτικοί και να αγωνιστούμε για αυτήν την τιμωρία.
-          Να γίνεται κάθε απόγευμα στις 6.00μμ συγκέντρωση, και να ακολουθεί στις 9.00μμ, συνέλευση.
-          Υπάρχει φόβος αυτή την στιγμή στα ΜΜΕ του κατεστημένου και τους πολιτικούς. Η διαδήλωση είναι πάρα πολύ μεγάλη, η συνέλευση είναι πάρα πολύ μεγάλη. Να μην τους επιτρέψουμε να μας ενσωματώσουν.
-          Να ξεκινήσουμε να διαμορφώνουμε αιτήματα. Να αλλάξει η πολιτική, να πέσει η κυβέρνηση, να διαμορφώσουμε τις δικές μας προτάσεις.
-          Να πάει στο διάολο το χρέος που μας φόρτωσαν. Να γίνει κεντρική πολιτική διαμόρφωση λόγου και έργου, οι συνελεύσεις βάσεις. Να αντισταθούμε λυσσαλέα.
-          Η Υγεία καταρρέει, δεν υπάρχουν υλικά, ο κόσμος κινδυνεύει στα νοσοκομεία, μας ληστεύουν και μας εγκαταλείπουν στην τύχη μας.
-          Πήρα το μικρόφωνο για να ζητήσω συγγνώμη από τα νέα παιδιά, τους πολλούς νέους ανθρώπους που βλέπω εδώ, να ζητήσω συγγνώμη για την Ελλάδα και την πολιτική σκηνή που τους παραδίδουμε.
-          Να ξεκινήσουν διαδικασίες αυτοδιάθεσης και αυτοθέσμισης, αποκαθιστώντας την σχέση μας με την πολιτική, να εργαστούμε με πείσμα για αυτό, να χτίσουμε έναν καλύτερο κόσμο.
-          Να δώσουμε την δύναμη σε όλους εμάς, τους πολίτες, τους καλλιτέχνες, τους απλούς ανθρώπους που σήμερα πήραν μια βαθιά ανάσα.
-          Ας ασκήσουμε το δικαίωμα στην ανυπακοή, ας το διακηρύξουμε με πάθος και δύναμη. Να φτιάξουμε Ιστορία από την αρχή.
-          Η Δημοκρατία ξεκίνησε από εδώ, από την Αθήνα. Η πολιτική δεν είναι κάτι κακό. Για την καλυτέρευσή μας, ας την ξαναπάρουμε στα χέρια μας.
-          Η ενημέρωση και η μετάδοση όσων γίνονται εδώ είναι ένα σημαντικό βήμα πληροφόρησης και συντονισμού, να επιδιωχθεί με κάθε τρόπο.
-          Να φέρουμε και ένα ταπεράκι φαγητό, να αντέξουμε τις ώρες της συνέλευσης, να είναι και η μικρή, σημαντική προσφορά όσων δεν προλαβαίνουμε να είμαστε πολλές ώρες εδώ.
-          Τα προβλήματα είναι κοινά και είναι αυτά που μας ενώνουν. Να μην αφήσουμε τις ταμπέλες, τις στρατεύσεις ή τις όποιες επιμέρους επιλογές μας, να μας χωρίσουν.
-          Παιδιά, να μην φοβάστε. Να παραμείνετε ήρεμοι, αυτό θα μεταφέρω και στους φοιτητές μου. Να ξέρετε ότι τα οικονομικά, είναι απλά, σύνθετα τα κατάντησαν οι επιτήδειοι και τα αρπακτικά.
-          Νίκη θα’ ναι να έρθουν στο Σύνταγμα όλοι οι νέοι άνθρωποι.
-          Η αυτοοργάνωση είναι η μόνη λύση. Όσο πιο νωρίς το αντιληφθούμε, τόσο το καλύτερο για όλους μας.
-          Μας έχουν γονατίσει με τις συμβάσεις τους. Δεν έχουν οι  πλουτοκράτες, ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, οι εφοπλιστές, τα ίδια συμφέροντα και τα ίδια δικαιώματα με εμάς. Εμείς παράγουμε τον πλούτο τους, τον δικό μας πλούτο, ας τον ξαναπάρουμε στα χέρια μας.
-          Το χρέος μας γονάτισε τις ζωές.
-          Οι Ισπανοί μας έδωσαν την ιδέα και το έναυσμα. Να συντονιστούμε με τον υπόλοιπο, υπερχρεωμένο Νότο, ας κινητοποιηθούμε. Οι Ισπανοί μας έδειξαν τον δρόμο.
-          Αυτό που ζούμε μας αφορά όλους, εμάς, τους Ισπανούς, τους Ιρλανδούς, όλους τους λαούς. Το ένα ταπεράκι ας γίνει 10 ταπεράκια, να συντονιστούμε νομικοί, οικονομολόγοι, φοιτητές, όλοι να συνεισφέρουμε όσα μπορούμε με τις γνώσεις μας, κυρίως όμως να μεταδώσουμε το μήνυμα, να μεταλαμπαδεύσουμε όσα έγιναν εδώ στην οικογένεια, τους φίλους, τους συναδέλφους μας.
-          Η ζωή είναι πολύτιμη για όλους μας.
-          Νέοι άνθρωποι, πάρτε τις τύχες σας, στα χέρια σας. Μας πάνε σε συνθήκες Μεσαίωνα και δουλείας. Ο σημερινός αγώνας είναι αγώνας ενάντια στην βαρβαρότητα.
-          Η πολιτική είναι ταυτόχρονα, πολλά εργαλεία. Ένα από αυτά είναι και ο συντονισμός με τους άλλους εξεγερμένους. Αυτή την στιγμή, στην Ισπανία, σε γιγαντοοθόνες αναμεταδίδουν όσα συμβαίνουν εδώ.
-          Για την ώρα, είμαστε πολλοί, ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ως ένας, να το πω διαφορετικά, όλοι για έναν, ένας για όλους.
-          Θα ‘ταν πολύ όμορφο, όσο μιλώ να με μεταφράζουν σε άλλες γλώσσες ή να υπάρχει κάποιος διερμηνέας της νοηματικής, για τους κωφάλαλους.
-          Θα ‘ναι μεγάλη στιγμή, να ξεφύγουμε από τον στενό κορσέ τον οποίο μας έχουν φορέσει. Από σήμερα αναδιαπραγματευόμαστε το ισοζύγιο δύναμης στην ελληνική κοινωνία και την ελληνική πολιτική σκηνή, ισοζύγιο δύναμης που τώρα ρέπει προς την πλευρά της κυβέρνησης.
-          Μας κόβουν κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις αιώνων. Μας κόβουν τις ελπίδες που πρέπει να τις αναγεννήσουμε.
-          Να ανατραπούν οι συσχετισμοί πολιτικής και κοινωνικής δύναμης.
-          Ένα καλό βήμα κοινωνικοποίησης και συζήτησης θα ήταν αν φέρναμε εδώ στον δημόσιο χώρο, όσες δραστηριότητες θα κάναμε στον ιδιωτικό μας χώρο.
-          Συκοφαντούν τους δημόσιους υπαλλήλους, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους ιατρούς. Δικαιοσύνη δεν είναι η ισοπέδωση των 500 ευρώ. Μας στερούν την αξιοπρέπεια.
-          Η πολιτική είναι υπόθεση όλων μας. Η κοινωνία χρεοκόπησε. Ας το αλλάξουμε αυτό.
-          Η γενιά μου είναι γενιά εκεί στα 50, είναι μέσα στην Βουλή και ζητώ συγγνώμη για όσα σας έχει οδηγήσει να υπομένετε.
-          Είμαι 24 χρονών, βαρέθηκα, κουράστηκα να μιλούν γύρω μου με –ισμούς και γλώσσα ξύλινη. Θέλω κάτι να αλλάξει, να αλλάξει υπολογίζοντας και αναγνωρίζοντας και τις δικές μας ευθύνες.
-          Εδώ βρισκόμαστε για να βρούμε την πραγματική Δημοκρατία.
-          Ας ξεκινήσουμε με το να απευθυνόμαστε ο ένας στον άλλο σαν να ήμασταν αδέλφια.
-          Ζητούμενο είναι να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και έχοντας το κεφάλι ψηλά. Να εξεγερθούμε εναντίον της κοροϊδίας. Δεν νομιμοποιούμε κανένα Μνημόνιο.
-          Η Ελλάδα είναι στον γκρεμό και τα χρήματα της χώρας έξω από την χώρα. Μας έκλεψαν και συνεχίζουν να μας κλέβουν.
-          Μας τάζουν ισότητα στην κοινωνική εξαθλίωση. Εμείς πρέπει να διεκδικήσουμε ισότητα στην κοινωνική ανάταση.
-          Το πρώτο ζητούμενο είναι να ξέρουμε γιατί το κάνουμε αυτό το οποίο κάνουμε εδώ, έχω AIDS και καρκίνο, είμαι άστεγος δεν ντρέπομαι να τα πω αυτά. Όλοι χρειαζόμαστε δύναμη και να ξέρουμε γιατί το κάνουμε αυτό.
-          Δεν υπάρχει πιο καίρια πράξη, με βαθύ, πολιτικό νόημα από το να πάρουμε την ζωή μας, στα χέρια μας.
-          Ας γίνουμε όλοι υπάλληλοι και υπόλογοι του λαού.
-          Να κινηθούμε να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα και την Ελλάδα, όπως λέει και το άρθρο 120 του Συντάγματος της χώρας.
-          Εδώ συγκροτούμε την νέα, πολιτική δύναμη και σπάμε τον φόβο και την μιζέρια.
-          Να πάει παντού το μήνυμα της εξέγερσης. Να δουλέψουμε για το εμείς. Να κινητοποιηθούν και να οργανωθούν όλοι οι άνεργοι.
-          Δεν δουλεύει τίποτα χωρίς εμάς, χωρίς τα δικά μας χέρια. Γενικές απεργίες παντού να γίνουμε μια γροθιά.
-          Να γίνουμε ιός και να διασπαρούμε παντού.
-          Υπάρχουν εκδότες όπως ο Κουρής που χρωστάνε παντού, και τρομοκρατούν και εκβιάζουν τους εργαζόμενους.
-          Το σύστημα φορολόγησης δεν είναι το ίδιο για τους πλοιοκτήτες και τους έχοντες και κατέχοντες. Ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις για όλους.
-          Λάθος να πιστεύουμε ότι φταίμε και εμείς, λάθος να στρέφουμε το μαχαίρι ό ένας εναντίον του άλλου, ομόνοια, αλληλεγγύη, συστράτευση όλων μας σε κοινό αγώνα.
-          Ξεπουλούν την ενέργεια, και αποκτούν μεγάλες περιουσίες με τις μίζες τους.
-          Ας ξεκινήσουμε με δομές αυτοοργάνωσης, μια συλλογική κουζίνα, κάποιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις, να βρούμε παραγωγούς να μας δώσουν τα προϊόντα τους. Η πλατεία Συντάγματος να γίνει κεντρικό παράδειγμα αγώνα για όλη την Ελλάδα.
-          Να περιφρουρήσουμε αυτό που συντελείται. Είναι υπόθεση δική μας και έτσι πρέπει να παραμείνει.
-          Η νεολαία βγαίνει με ψυχή, με πίστη, ειρηνικά, όχι όπως τον Δεκέμβρη του 2008, έχουμε ωριμάσει όλοι μας.
-          Προχθές οι ακροδεξιοί χτυπούσαν και μαχαίρωναν τους μετανάστες, τους μετανάστες από τις χώρες που πρωτοστάτησαν και δίδαξαν ό, τι εξεργεσιακό συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, στον κόσμο.
-          Μετά το «Βέλος», και το Πολυτεχνείο, είναι η πρώτη ενέργεια άμεσης Δημοκρατίας και ηθικής ανάτασης στην Ελλάδα.  

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Κάλεσμα αγώνα από την Ισπανία


Αγαπητοί φίλοι από όλο τον κόσμο, 


Εδώ παραθέτουμε ένα μήνυμα από τη Διεθνή Επιτροπή για να βοηθήσει στη διάδοση της διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο και τον συντονισμό σε διεθνές επίπεδο: 

Θέλουμε να μοιραστούμε με όσο το δυνατόν περισσότερο τους ανθρώπους, αυτές τις αξέχαστες στιγμές που ζούμε στην Ισπανια και να κάνουμε αυτή τη διαμαρτυρία ακόμα πιο παγκόσμια. 

Με αυτό το μήνυμα θέλουμε να εμψυχώσουμε και άλλους να δημιουργησουν κατασκηνωσεις και εκτος Βαρκελώνης διοργανωμένες από εσάς. Προτείνουμε να μην επικεντρωθούν οι εκδηλώσεις διεκδικησης μπροστά από τις ισπανικές πρεσβείες στις χώρες σας. Αλλωστε, ο ισπανικός Τύπος δεν καλύπτει αυτές τις ενέργειες. Η πρότασή μας είναι να κάνετε το δικό σας αγώνα, καταλαμβανοντας τα κεντρικά σημεία στις πόλεις σας, ακολουθώντας το μοντέλο της οργάνωσης των Αραβικών επαναστάσεων (και των Ισπανικών), σύνδεση με τις ομάδες και τοπικές οργανώσεις του αγώνα ώστε να αρχίσουν οι κατασκηνωσεις, που θα δουλεύουν μέσω επιτροπών και να γράψετε τα δικά σας έγγραφα (μανιφέστα, προσκλήσεις, προτάσεις, πρακτικά συνεδριάσεων, κλπ). Για να γίνει αυτό γνωστο, χρησιμοποιήστε το διαδίκτυο για να διαδόσετε το μήνυμά σας και να αυτο-οργανωθείτε. 

Αυτό που συμβαίνει στις διάφορες πόλεις της Ισπανίας δεν είναι τυχαίο, ούτε κάτι συγκεκριμένο. Αγωνιστήκαμε για να ανακτήσουμε την αξιοπρέπεια, την ελευθερία την κοινωνική δικαιοσύνη, την άμεση δημοκρατία, και να παρουμε οι ίδιοι τις ζωές μας στα χέρια μας. Είμαστε ένα δίκτυο, είμαστε αυθόρμητοι, ανεξάρτητοι. Εμείς δεν χρειάζομαστε ηγέτες για το λόγο αυτό προτείνουμε σε κάθε μέρος που καταλαμβάνετε, να συσκέπτεστε μεταξύ σας, προκειμένου να προτείνετε τις εναλλακτικές λύσεις και να πάρετε αποφάσεις ενάντια στον εμπορευματοποιημένο και σκληρό κόσμο των κυβερνήσεων που λαμβάνουν αποφάσεις για τον πλανήτη και για όλους μας. 

Για μας τα σύνορα δεν υπάρχουν, το δίκτυο είναι δικό μας και ο δρόμος επίσης! Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός τώρα! 

Πιο συγκεκριμένα σας προτείνουμε να καταλάβετε/κατασκηνώσετε στις πόλεις και τις χώρες σας την επόμενη Πέμπτη και Παρασκευή 26 και 27 Μαΐου, προκειμένου να εκμεταλευτείτε τη διεθνή ημέρα της κινητοποίησης του αντι-G8 (κατά της παγκόσμιας ολιγαρχίας). Σας καλούμε να καταλάβετε το δρόμο και να δημιουργήσετε σημεία σε αρκετά μεγάλους χώρους, όπου θα εκμεταλλευτείτε την υποδομή προκειμένου να εργαστείτε και να κινητοποιηθείτε σε καλύτερες συνθήκες. Για αυτές τις δύο μέρες και τη νύχτα τους, μπορείτε να προσθέσετε τη δική σας κατασκήνωση στον παγκόσμιο χάρτη: http://www.thetechnoant.info/campmap/

Χρησιμοποιούμε τα κοινωνικά δίκτυα για να συντονιζόμαστε και να ενημερωνόμαστε. Σας ενθαρρύνουμε να δημιουργήσετε μια διεθνή επιτροπή προκειμένου να επικοινωνείτε μαζί μας, να μοιραζόμαστε υλικό και στρατηγικές οργάνωσης. Αυτό μπορεί να γίνει μέσω του Web n-1.cc.Συγκεκριμένα στην ομάδα (group) https://n-1.cc/pg/groups/104127/take-the-square-international/ μπορείτε να δημιουργήσετε ένα χώρο με το όνομα της χώρας που εκπροσωπείτε. Σε αυτό το σύνδεσμο (link) θα βρείτε ένα οδηγό κατασκήνωσης. Στο chat (http://ur1.ca/48ogs), μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας και με άλλους κατασκηνωτές ταυτόχρονα ή να επικοινωνήσετε μαζί μας μέσω email (comisiointernacional@gmail.com). 

Οι δικές μας επιτροπές περιεχομένου (κειμένου) εργάζονται πάνω σε ένα κείμενο το οποίο συστηματικά συγκεντώνει όλα τα συμφωνημένα της κεντρικής μας συνέλευσης. Το έγγραφο είναι διαθέσιμο στην ιστοσελίδα http://acampadabcn.wordpress.com 

Καταλάβετε το δρόμο! Αληθινή δημοκρατία τώρα! 

Διεθνής Επιτροπή του Camp της Βαρκελώνης 

Barcelona Information:
#acampadabcn
http://acampadabcn.wordpress.com
e-mail general: acampadabcn@yahoo.es

Internacional commission - Barcelona Camp:
https://n-1.cc/pg/groups/103405/akbcn_int/
e-mail Διεθνούς Επιτροπής: comisiointernacional@gmail.com

Internacional coordination:
http://takethesquare.net/
Map: http://www.thetechnoant.info/campmap/
e-lists: https://lists.takethesquare.net/mailman/listinfo/cominterm
https://n-1.cc/pg/groups/104127/take-the-square-international/
Chat irc.freenode.net # takethesquare http://ur1.ca/48ogs

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Φαντασίωσή μου;



Στις 25/05/2011 εμείς οι 6 καθηγητές της interlingua που έχουμε προβεί σε επίσχεση εργασίας από τις 15/04/2011, θα πάμε σε τριμελή συνάντηση στην επιθεώρηση εργασίας (Σταδίου, 29) για να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας.

Ακόμα και αν δικαιωθούμε και οι εργοδότες μάς πληρώσουν άμεσα, δεν ξέρω αν αυτό θα είναι μία νίκη για μας. Δουλεύουμε τόσα χρόνια έχοντας κοστολογήσει την ζωή μας με ένα ποσό που το σύστημα έχει ορίσει μέσα στo πλαίσιo “δικαιώματα των εργαζομένων”.

Πολλές φορές έχω αναρωτηθεί πόσο μπορεί να αξίζει η ζωή μας, η αξιοπρέπειά μας, η συμμετοχή μας. Η αριστερά ορίζει ως ελάχιστο μηνιαίο μισθό το ποσό των 1500 ευρώ. Τόσο αξίζουμε;

Στην προκειμένη περίπτωση, ο καθηγητής, στον ιδιωτικό τομέα, μπαίνει στην τάξη μέρα και βγαίνει βράδυ υπηρετώντας ένα σύστημα που βασίζεται σε δομημένες πελατειακές σχέσεις: σχολή/μαγαζάκι- καθηγητή-σπουδαστή και καλείται να το υποστηρίξει γιατί διαφορετικά απειλείται με απόλυση. Ζει σε καθεστώς τρομοκρατίας, πεπεισμένος ότι η ζωή του εξαρτάται από την εργασία του. Έρχεται, όμως, μια στιγμή που συνειδητοποιεί ότι βρίσκεται σε προ­χω­ρημένο στάδιο σήψης και αρχίζει να φωνάζει διεκδικώντας, όχι τα δεδουλευμένα, αλλά τη ζωή του. Σε μια παρόμοια κατάσταση νοιώθω ότι βρισκόμαστε εμείς οι 6 καθηγητές.

Ζητήσαμε αλληλεγγύη και απευθυνθήκαμε στο σωματείο μας, τον «Βύρωνα», που είναι καπελωμένο από το ΠΑΜΕ. Αμέσως συνειδηποιήσαμε ότι κάποιοι θέλησαν να καπηλευτούν το πρόβλημά μας για να κάνουν διαφήμιση στο κόμμα τους. Εμείς αρχικά σιωπήσαμε, όπως κάναμε και με την εργοδοσία, γιατί προσπάθησαν να μάς πείσουν ότι είναι τα πλέον αρμόδια νομικά όργανα, προστατευμένα από τους θεσμούς του κράτους, ώστε να διεκδικήσουν για μας χωρίς εμάς. Συνεπώς θα επρέπε να νοιώθουμε ικανοποιημένοι και ευγνώμονες που υπάρχουν οι διαμεσολαβητές που θέλουν να αυτοαποκαλούνται υπερασπιστές των δικαιωμάτων μας;

Την Τετάρτη 18/05/2011 που βρεθήκαμε έξω από την Interlingua να δια­μαρ­τυρηθούμε για τρίτη φορά εμείς οι καθηγητές, που είμαστε σε επίσχεση εργασίας, υποστήκαμε ήττα. Η πρόεδρος του σωματείου μάς έδωσε να μοιράσουμε προκηρύξεις που είχαν γράψει αυτοί για μας, χωρίς να ρωτηθούμε αν συμφωνούμε ή όχι με το περιεχόμενό τους και η ίδια με τον γραμματέα θα πήγαιναν στην εργοδοσία να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα μας. Φυσικά, δεν μοιράσαμε το κείμενο και εκ των πραγμάτων αναγκαστήκαμε να τους ακο­λου­θήσουμε ώστε να μιλήσουμε με την διοίκηση, πράξη που θεωρούσαμε περιττή και άστοχη, γιατί γνωρίζαμε την αδιαλλαξία τους και την άρνησή τους να μας πληρώσουν.

Προσωπικά ένοιωσα έναν άλλο εκβιασμό που δεν διαφέρει από αυτόν των αφεντικών: ότι τους έχουμε ανάγκη γιατί χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσαμε κινηματικά να διεκδικήσουμε τίποτα. Έπρεπε να διαλέξουμε ανάμεσα σε δύο επιλογές παρ’όλο που σε αυτή την περίπτωση, εγώ δεν ήθελα να έχουμε επιλογές. Διαλύσαμε την σχέση μας με την εργοδοσία έχοντας ως πρόταγμα την αξιοπρέπειά μας και δεν είμαστε διατεθειμένοι να την χάσουμε από τα θεσμικά όργανα του σωματείου μας. Πιστεύω ότι πολλοί εργαζόμενοι νοιώθουν το ίδιο με μένα αλλά δεν έχουν βρει τον τρόπο να το διεκδικήσουν με αποτέλεσμα να βρίσκονται σε κάποιο σωματείο ως πελάτες.

Στόχος μας δεν ήταν να μας αντιπροσωπεύσουν κάποιοι για την διεκδίκηση των δεδουλεύμενων μας αλλά να σταθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα μας που θεωρώ ότι είναι αγώνας όλων μας και όχι μόνο του κλάδου μας. Για μας το ζητούμενο δεν είναι αν θα πάρουμε τα χρήματά μας ― που στο υπάρχον σύστημα θεωρείται νίκη αλλά δεν πρέπει να μας αρκεί ― γιατί δεν αξιολογούμε έτσι την ζωή και τον αγώνα μας. Ωστόσο είναι μια αρχή ώστε να συνειδητοποιήσουμε όλοι μας τη δύναμή της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας για να δημιουρ­γήσουμε αυτοοργανωμένους χώρους που θα αποφασίζουμε εμείς για εμάς.
Χώρους όπου θα έχουν φωνή όλοι ώστε να μην έχουν πια λόγο ύπαρξης τα μαγαζάκια των σωματείων που θα υπάρχουν όσο υπάρχουν αφεντικά. 
Φαντασίωσή μου;

Έφη Πανοτοπούλου
Εργαζόμενη στην Interlinqua 

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Cosmote: Απολύσεις, ψέματα και "συνδικαλισμός"



Σε μια οικονομικά εύρωστη επιχείρηση, που κατά το 25% ανήκει στο κράτος, αποφασίστηκε να απολυθούν 120 εργαζόμενοι (δεν θα μιλήσω εδώ για τους 150 της «Γερμανός»), και αυτό που επί της ουσίας έγινε ήταν μια 48ωρη απεργία και μερικές άτυπες καταλήψεις κτιρίων.

Σκοπός μου είναι να επικεντρωθώ στην εμπειρία που αποκόμισα τόσο εγώ προσωπικά, όσο και αρκετοί συνάδελφοί μου από τις κινητοποιήσεις, αλλά κυρίως από τη στάση των εμπλεκόμενων πλευρών, δηλαδή της διοίκησης της εταιρίας, του Δ.Σ. του συλλόγου εργαζομένων και της ομοσπονδίας, αλλά και των ίδιων των εργαζόμενων, τόσο αυτών που εθίγησαν άμεσα, όσο και των υπολοίπων που περιμένουν και αναρωτιούνται αν και πότε θα έρθει και η δική τους σειρά.

Ούτε η διοίκηση ούτε ο σύλλογος εργαζομένων μπήκαν στο κόπο να απαντήσουν τα πολλά και εύλογα γιατί. Και καλά, η διοίκηση κάνει τη δουλειά της, η οποία είναι να εξασφαλίζει τα κέρδη των μετόχων, χρησιμοποιώντας πότε το μαστίγιο και πότε το καρότο, αλλά το σωματείο μας, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να δουλεύει για τους εργαζόμενους, πού ήταν και τι έκανε;

Η αίσθηση που έχω -και όχι μόνο εγώ απ' όσο ξέρω- είναι ότι παρά τις ρητορικές κορώνες των πρώτων ημερών για «συνεχιζόμενες δυναμικές κινητοποιήσεις» και την επιβεβλημένη 48ωρη απεργία, οι συνδικαλιστές του συλλόγου μας «χαθήκαν» και από Τρίτη η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου ήταν στα γραφεία του και εργάζονταν κανονικά, ενώ το HR καλούσε συναδέλφους σε καφετέριες και στο Μέγαρο του ΟΤΕ για να υπογράψουν τις «συναινετικές» αποχωρήσεις.

Αυτό που μου έμεινε ήταν η ολιγωρία που είδα, η ασυνέπεια και ασυνέχεια των ενεργειών του σωματείου, με αποτέλεσμα οι κινητοποιήσεις να ξεφουσκώσουν και τελικά να χάσουν τη δυναμική τους.

Έτσι, η πλειοψηφία των συναδέλφων που είχαν προγραφεί από τη διοίκηση, οι οποίοι, είτε γιατί δεν είχαν πείρα από εργατικές κινητοποιήσεις είτε γιατί θεώρησαν την υπόθεση χαμένη για χαμένη, ήραν την εμπιστοσύνη τους στο σύλλογο και προτίμησαν το «πακέτο», εγκαταλείποντας τη μάχη και τη θέση εργασίας τους.

Καιρό τώρα λέω -και γίνομαι δυσάρεστος- ότι το πρωτοβάθμιο σωματείο μας δεν θέλει να έχει μέλη αλλά πελάτες. Ο κόσμος φοβήθηκε και υπέκυψε στον εκβιασμό της διοίκησης διότι δεν έχει εκπαιδευτεί σε συλλογικούς αγώνες και δεν έχει αποκτήσει τη συνείδηση ότι μόνο διαμέσου αυτών κερδίζονται τα διάφορα εργατικά ζητήματα. Τώρα αν μου πείτε αυτό δεν είναι πρόβλημα μονάχα της Cosmote αλλά ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας, θα συμφωνήσω αν και αυτό δεν αλλάζει κάτι.

Κανένας εργαζόμενος από μόνος του δεν μπορεί να τα βάλει με την Cosmote -ή την όποια εταιρία- και να έχει ελπίδες να κερδίσει. Αντίθετα, με συλλογικούς αγώνες και με συσπειρωμένους τους εργαζόμενους απέναντί της, η διοίκηση της Cosmote είναι αυτή που δεν θα είχε καμιά ελπίδα, διότι η εταιρία είναι στον όμιλο ΟΤΕ που είναι κατά το 25% κρατικός, άρα και πιο ευαίσθητος σε πολιτικές πιέσεις, ενώ συμβάλλει αποφασιστικά στην κερδοφορία του ομίλου ΟΤΕ και η ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση της εύρυθμης λειτουργίας της κοστίζει στους μετόχους παρά πολλά χρήματα.

Ο ρόλος του σωματείου: ποδηγέτηση και κομματικοί μηχανισμοί

Δεν υπάρχουν φόρμουλες επιτυχίας για εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες, καθώς, όσο κι αν το παρελθόν διδάσκει ποιο είναι το γενικό πλαίσιο που αυτοί πρέπει να διεξάγονται για είναι νικηφόροι, υπάρχουν ορισμένα ζητήματα που πρέπει να τα δει κανείς κατά περίπτωση.

Οι αγώνες έχουν τη σημασία τους στην εποχή που συμβαίνουν και οι μορφές που παίρνουν καθορίζονται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συμβαίνουν. Στις μέρες μας όπου τα πράγματα είναι για όλους στριμωγμένα -μέχρι τώρα το στρίμωγμα το είχαν μόνο οι εργαζόμενοι και κυρίως τα λαϊκά στρώματα- ο κάθε ένας οφείλει να αγωνιστεί σκληρότερα και, βέβαια, οι θυσίες που απαιτούνται είναι αναλογικά μεγαλύτερες.

Μέχρι τώρα με δεδομένα την υψηλότατη κερδοφορία της εταιρίας και το γεγονός ότι η Cosmote ανήκει εξ ολοκλήρου στον ΟΤΕ, ο οποίος με τη σειρά του είναι κατά το ένα τέταρτο κρατικός, θεωρούσαμε (όχι όλοι μας βέβαια) ότι εφόσον εργαζόμαστε με ζήλο και είμαστε παραγωγικοί, οι δουλειές μας ήταν σε ένα μεγάλο βαθμό εξασφαλισμένες. Έτσι θεωρούσαμε ότι είμαστε σε λίγο καλύτερη μοίρα από τους εργαζόμενους στον αμιγώς ιδιωτικό τομέα.

Αυτή η συνθήκη ίσχυε μέχρι πριν κάποιο διάστημα, αλλά το πρόβλημα φυσικά είναι ότι δεν καταλάβαμε πότε έπαψε να ισχύει, κι εδώ είναι που λέω ότι ο σύλλογος εργαζομένων δεν έπαιξε το ρόλο που του αναλογούσε. Στις συνελεύσεις που έγιναν την περίοδο των απολύσεων, είδα πολλούς συναδέλφους να κατηγορούν ευθέως το Δ.Σ. του συλλόγου ότι ενώ γνώριζε ότι επίκειντο απολύσεις, δεν βγήκε να το πει επίσημα.

Για εμένα το πρόβλημα δεν είναι αυτό, διότι πώς θα μπορούσαν να πουν επίσημα για απολύσεις τη στιγμή που η διοίκηση το διέψευδε; Αποδείξεις δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν εφόσον επρόκειτο απλά για πρόθεση, αλλά οι ενδείξεις ήταν πολλές, εξ ου και οι φήμες που κυκλοφορούσαν επί μήνες, και εντέλει ο κόσμος πιάστηκε ανενημέρωτος, στον ύπνο.

Ο Σύλλογος Εργαζομένων της Cosmote είναι μέλος της ΟΜΕ-ΟΤΕ και αριθμεί 1.600 περίπου εγγεγραμμένα μέλη, από τα οποία, αν και όλοι πληρώνουν συνδρομή, ζήτημα είναι αν 100–200 συμμετέχουν τακτικά στις διαδικασίες του. Πρόκειται για ένα θεσμό απαξιωμένο στα μάτια των εργαζόμενων, που ποτέ δεν στάθηκε στα αλήθεια δίπλα τους, αλλά κύριο μέλημά του ήταν να στήσει και να συντηρεί ένα μηχανισμό από πράσινα, γαλάζια και ροζ παιδιά, που ψηφίζουν σύμφωνα με τις κομματικές επιταγές, εξασφαλίζοντας έτσι το «δικαίωμα» του προνομιακού συνομιλητή με τη διοίκηση.

Έχοντας ως δεδομένο ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που κατεβαίνουν στις εκλογές του συλλόγου είναι κομματικά παραμάγαζα και λειτουργούν με τις πλάτες και τις μεθόδους των αστικών κομμάτων, εγώ ο ίδιος αμφισβητώ το θεσμικό ρόλο του Δ.Σ. του συλλόγου και προτάσσω την από τα κάτω οργάνωση των εργαζόμενων, και την ενεργή συμμετοχή του κάθε ενός στις διαδικασίες και στις μάχες.

Προτάσσω τη δημιουργία μιας διαρκούς επιτροπής αγώνα, η οποία θα λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά - αδιαμεσολάβητα, και που ως σκοπό θα έχει την ενημέρωση και την οργάνωση κινητοποιήσεων και δράσεων ενάντια στις αντεργατικές επιλογές της διοίκησης της εταιρίας και ενάντια στο Δ.Σ. του συλλόγου που έχει στόχο του να ποδηγετήσει τους εργαζόμενους και να τους καταστήσει πελάτες κομματικών μηχανισμών.

Το τι θα συμβεί στις επόμενες εκλογές του συλλόγου δεν θα προσπαθήσω να το προβλέψω, πολύ δε περισσότερο να το προδικάσω, μια και εκεί, λόγω του μηχανισμού που ανέφερα παραπάνω, είναι το δικό τους γήπεδο. Αυτό που ξέρω πολύ καλά, όμως, είναι ότι στους αγώνες και στις κινητοποιήσεις θα μας βρίσκουν μπροστά μπροστά, να τους έχουμε ξεπεράσει.
Όσο για τις συνελεύσεις, Ε! και σ' αυτές εκεί θα είμαστε να τους ξεμπροστιάζουμε…

Νίκος Θωμάς
Εργαζόμενος στην Cosmote
Από το 5ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ ΧΩΡΙΣΤΑ...

Από την παρέμβαση του Συλλόγου Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής και αλληλέγγυων 
στη φιέστα των εγκαινίων του Ελευθερουδάκη





Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο βιβλιοπωλείο Ελευθερουδάκης - Τετάρτη, 18/5, 6 μ.μ.


Την Τετάρτη 18/5 εγκαινιάζεται το καινούριο βιβλιοπωλείο του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ. Σε αυτά τα εγκαίνια θα υπάρχουν πολλοί καλεσμένοι, μόνο που θα υπάρχουν και πολλοί-ες απόντες. Στα εγκαίνια αυτά θα λείπουν οι 18 συνάδελφοι-σες που έχουν απολυθεί από την συγκεκριμένη εταιρεία. Από 1/1/11(τυχαίο;) η εργοδοσία του ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΔΑΚΗ έχει εξαπολύσει ένα πογκρόμ απολύσεων, ενώ ταυτόχρονα αρνείται να εφαρμόσει την Σ.Σ.Ε. του κλάδου. Η στάση αυτή της εργοδοσίας στηρίζεται από την πολιτική της κυβέρνησης και της τρόικας.


Καλούμε όλους τους εργαζόμενους-ες να διαδηλώσουμε
-  για την επαναπρόσληψη του Χ. Αρμπιλιά
-  για να μπει φραγμός στις απολύσεις και την εργοδοτική ασυδοσία
-  για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων
-  για την ανατροπή των αντεργατικών μέτρων

Απέναντι στον πολιτισμό των απολύσεων, της μείωσης των μισθών, του ξεζουμίσματος των εργαζομένων, της εργοδοτικής ασυδοσίας, καλούμε όλους τους συναδέλφους-σες να απαντήσουμε με τον πολιτισμό της αλληλεγγύης, της συλλογικότητας και του ταξικού αγώνα.

Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥΣ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ 
18 ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΞΑΝ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ



Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ, ΠΕΜΠΤΗ 12 ΜΑΗ, 6:00 μ.μ. ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ


ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΛΕΗΛΑΣΙΑΣ

Η μανιώδης δολοφονική επίθεση των ΜΑΤ στην απεργιακή πορεία, που είχε ως αποτέλεσμα έναν διαδηλωτή που χαροπαλεύει και δεκάδες σοβαρούς τραυματισμούς διαδηλωτών, δείχνει ξεκάθαρα πια ότι η βαρβαρότητα είναι ήδη εδώ.

Η πολιτική κοινωνικής λεηλασίας της κυβέρνησης, με τη στήριξη ολόκληρου του καθεστωτικού τόξου και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών, δεν έχει άλλο δρόμο για την επιβολή της παρά μόνο τη δολοφονική πυγμή του κράτους και των εξουσιαστικών μηχανισμών.

Η ολομέτωπη αντικοινωνική επίθεση των αφεντικών και του κράτους τους δεν καταστρέφει μόνο δικαιώματα, ελευθερίες και συνθήκες ζωής, αλλά βάζει σε κίνδυνο πια την ίδια τη ζωή, είτε με την άγρια καταστολή είτε με την οικονομική ασφυξία.

Πρέπει να τελειώνουμε πια με αυτό το καθεστώς μόνιμης «έκτακτης ανάγκης», εξαίρεσης και απύθμενης εκμετάλλευσης, που οδηγεί σε μια αβέβαιη και μίζερη επιβίωση στερώντας την πραγματική ζωή από την πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας.

Ο αγώνας, με όλες τις μορφές, με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, συγκρούσεις, με ανεξαρτησία από την καθεστωτική πολιτική και τα συνδικαλιστικά της όργανα, με άμεση δημοκρατία και μαχητικό συντονισμό βάσης, αλλά και με συγκεκριμένες προσπάθειες επανοικειοποίησης του πλούτου που μας ανήκει και των κοινών αγαθών που πρέπει να είναι ελεύθερα και για όλους, πρέπει άμεσα να ενταθεί.

Το δίλημμα έχει τεθεί: ή αυτοί ή εμείς.
Όλοι στους δρόμους.

                                                                                    Εργατική εφημερίδα ΔΡΑΣΗ

Τετάρτη 11 Μαΐου 2011

ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΠΟΡΕΙΑ



Γενικό Νοσοκομείο Νίκαιας 11/05/2011 ώρα 21:10

ΕΠΙΣΗΜΟ ΙΑΤΡΙΚΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Ο τραυματίας Καυκάς Ιωάννης ετών 31 προσεκομίσθη στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ γύρω στις 14.45, μετά από αναφερόμενο ξυλοδαρμό.

Η κλινική εξέταση ανέδειξε εξωτερικά τραύματα στο κρανίο, κυρίως δεξιά και ωτορραγία σύστοιχα. Παρουσίαζε σταδιακή έκπτωση του επιπέδου συνείδησης, και μέχρι την ολοκλήρωση της παροχής πρώτων βοηθειών παρουσίασε κώμα με συνοδό ανισοκορία και χρειάστηκε να διασωληνωθεί επειγόντως.

Ο απεικονιστικός έλεγχος με επείγουσα αξονική τομογραφία εγκεφάλου ανέδειξε κατάγματα κρανίου και εκτεταμένο επισκληρίδιο αιμάτωμα δεξιού ημισφαιρίου, με αξιόλογη παρεκτόπιση της μέσης γραμμής του εγκεφάλου.

Οδηγήθηκε επειγόντως στο χειρουργείο όπου υποβλήθηκε σε κρανιοτομία για αφαίρεση του αιματώματος, αποσυμπίεση του εγκεφάλου και ανάσχεση της αιμορραγίας. Η επέμβαση ήταν επιτυχής. Ο ασθενής νοσηλεύεται στην μονάδα εντατικής θεραπείας υπό φαρμακευτική καταστολή και μηχανικό αερισμό.

Παρά την σχετική σταθεροποίηση η κατάσταση παραμένει κρίσιμη.


Το ανακοινωθέν υπογράφουν:

Ο Διευθυντής Ιατρικής Υπηρεσίας και συντονιστής Διευθυντής της Β’ Χειρουργικής Κλινικής Σταμάτιος Πίνης

Ο θεράπων Ιατρός επιμελητής Α’ της Νευροχειρουργικής Κλινικής Παναγιώτης Παπανικολάου

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ



Κέντρα Αγώνα και Δράσης παντού! 

Η σφοδρή επίθεση κράτους και κεφαλαίου προς τον κόσμο της εργασίας, που το αποτέλεσμά της είναι η τωρινή κρίση, αναπαράγεται και εδραιώνεται λόγω της έλλειψης επαναστατικής κοινωνικής πρότασης και κινήματος.

Με δεδομένο ότι για την Αριστερά η επαναστατική ανατρεπτική λύση και απάντηση είναι ανύπαρκτη ή με ονειρώξεις μετατίθενται σε ένα αβέβαιο μέλλον, όπου η γη της επαγγελίας και ο επαναστατημένος άνθρωπος θα δημιουργηθούν αυτόματα σε μια νύχτα, όχι φυσικά για την κατάκτηση της ελευθερίας, αλλά για την κατάκτηση της εξουσίας, που θα εδραιώσει μια νέα κρατική κυριαρχία και μια νέα καταπίεση, η επαναδιατύπωση της προβληματικής για ένα απειλητικό επαναστατικό εργατικό και κοινωνικό κίνημα είναι ιδιαίτερα επιτακτική και επίκαιρη.

Προτεραιότητα ενός τέτοιου κινήματος είναι η δημιουργία εργατικών και κοινωνικών αντιθεσμών-Κέντρων Αγώνα, Δράσης, και Αντιπληροφόρησης που ανταποκρίνονται περισσότερο στο χαρακτήρα και στις απαιτήσεις των κοινωνικών και εργατικών αγώνων της εποχής μας, γιατί τοποθετούνται πάνω και ενάντια στον ιεραρχικό συγκεντρωτισμό των κομμάτων, στα καθεστωτικά συνδικάτα, ως η πιο θεμελιώδης μορφή αδιαμεσολάβητης λαϊκής έκφρασης και θέλησης των ίδιων των εργαζομένων.

Συγκεκριμένα, το εργατικό και κοινωνικό Κέντρο Αγώνα, Δράσης και Αντιπληροφόρησης θα αποτελεί ένα αντιϊεραρχικό σώμα εργασίας που αποφασίζει και εκτελεί τις αποφάσεις (εκτελεστικό και αποφασιστικό), κόντρα στις εξουσιαστικές σχέσεις αυτών που αποφασίζουν (κράτος, κόμματα, καπιταλιστές, καθεστωτικά συνδικάτα) και αυτών που εκτελούν (εργαζόμενοι, αποκλεισμένοι, μετανάστες, νεολαίοι). Ενάντια δηλαδή στις σχέσεις κυριαρχίας και εξουσίας διευθυνόντων-διευθυνόμενων, καταπιεστών-καταπιεζόμενων, εκμεταλλευτών- εκμεταλλευόμενων.

Το εργατικό και κοινωνικό Κέντρο Δράσης, Αντιπληροφόρησης και Αγώνα αποτελεί τη λειτουργική δύναμη της διαδικασίας της κοινωνικοποίησης και της επιτιθέμενης δράσης. Συμβάλλει στη δημιουργία και διάρθρωση νέων μαχητικών εργατικών και κοινωνικών αγώνων στη βάση των αναγκών, των επιθυμιών και του επαναστατικού γίγνεσθαι. Στοιχεία του είναι η συλλογική και ατομική αυτενέργεια και χειραφέτηση. Προσανατολισμός του το κοινό συμφέρον, όχι το ατομικό βόλεμα. Μέτρο του είναι η κοινωνία, όχι το κράτος, το κεφάλαιο και η εξουσία. Σκοπός του είναι η κοινωνική και εργατική απελευθέρωση και χειραφέτηση. Να πάρουν δηλαδή οι εργαζόμενοι και η κοινωνία τους αγώνες και την υπόθεση στα χέρια τους. Ώστε με την προώθηση ανώτερων μορφών πολιτικοποίησης, συμμετοχής, συναπόφασης, μαχητικότητας και με λογικές αυτοοργάνωσης, αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών, αντιϊεραρχικής οργάνωσης των αγώνων, να συμβάλλουμε στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας και της ζωής από όλους εμάς, για εμάς και με τα δικά μας χειραφετημένα μέσα, που θα συνενώνουν ανέργους, επισφαλείς εργαζόμενους, εργαζόμενους δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, μετανάστες, νεολαίους, πέρα κι έξω από τη σφαίρα επιρροής κράτους και κεφαλαίου.


   Από το πρωτοσέλιδο του 5ου τεύχους της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί 

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Κινητοποίηση καθηγητών του ομίλου Interlingu​a - Δευτέρα, 11:00 π.μ., στην Κάνιγγος 17


Η εργοδοσία και τα αφεντικά, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων και τις εντολές του ΔΝΤ, σπέρνουν τον πανικό και προσπαθούν να πλήξουν την αξιοπρέπειά μας δημιουργώντας στρατόπεδα σκλαβιάς και να μας τρομοκρατήσουν επικαλούμενοι την ανεργία και την οικονομική κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν και συντηρούν, ώστε να σκύβουμε το κεφάλι και να δεχόμαστε τις όποιες εργασιακές συνθήκες μεσαιωνικού χαρακτήρα μάς προτείνουν. Μας εκβιάζουν βασιζόμενοι στους θεσμούς της εξουσίας, που ανέκαθεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, και προσπαθούν να καταστείλουν τους αγώνες των εργαζομένων.


Σε ένα τέτοιο καθεστώς τρομοκρατίας και ομηρίας κρατάει ο όμιλος Interlingua εδώ και έξι μήνες εμάς, τους καθηγητές και τις καθηγήτριές του. Αποβλέποντας αποκλειστικά στο προσωπικό τους συμφέρον και επιδεικνύοντας ανάλγητη συμπεριφορά απέναντί μας, τα στελέχη της Interlingua αρνούνται να καταβάλουν δεδουλευμένους μισθούς πολλών μηνών, καθώς και το Δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα. Η διοίκηση έλεγε ψέματα ορίζοντας προθεσμίες πληρωμής τις οποίες ποτέ δεν τήρησε και ποτέ δε σεβάστηκε. Ύστερα από πολλές άκαρπες συναντήσεις και παρά τις υποσχέσεις τους και το λόγο της τιμής τους ότι το θέμα θα τακτοποιόταν, η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε. Τα στελέχη της επιχείρησης μας έκαναν πόλεμο νεύρων απειλώντας μας ότι αυτή είναι η πολιτική της σχολής και όποιος δε συμφωνεί με αυτούς τους όρους της εργασίας μπορεί να παραιτηθεί. Ως ωρομίσθιοι δεν έχουμε συγκεκριμένο μισθό και έφτασαν σε σημείο να αμφισβητήσουν τις ώρες που δηλώναμε και τις υπογραφές των σπουδαστών που υπάρχουν για κάθε ώρα μαθήματος. Μας δήλωσαν ότι θα συνάψουν ατομικές συμβάσεις καταργώντας αργίες και δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα και όποιος δε συμφωνεί με αυτό μπορεί να αποχωρήσει. Μας οφείλουν τα ένσημα από τον Οκτώβριο του 2010, με αποτέλεσμα τόσο εμείς όσο και τα προστατευόμενα μέλη των οικογενειών μας να κινδυνεύουμε να στερηθούμε, εκτός των άλλων, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.


Οι καθηγητές και οι καθηγήτριες της Interlingua, έχουμε προβεί από τις 15 Απριλίου 2011 σε επίσχεση εργασίας διεκδικώντας μισθούς και δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα. Αντί η εργοδοσία να συνετιστεί, προχώρησε στην «αναπλήρωση μας» με άλλους ανυποψίαστους συναδέλφους. Επίσης κάναμε καταγγελία στην Επιθεώρηση Εργασίας και η υπόθεσή μας θα συζητηθεί στις 24 Μαΐου 2011. Ευελπιστούμε ότι οι εργοδότες θα είναι παρόντες.


Η υπόθεσή μας είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων. Γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, να απαντήσουμε με γενικευμένη ανυπακοή και να μην επιτρέψουμε σε κανένα εργοδότη/επιχειρηματία να αποφασίζει για τη ζωή μας εκμεταλλευόμενοι το εκπαιδευτικό μας έργο.


Καλούμε συλλογικότητες, σωματεία και καθηγητές να συμπαρασταθούν στο δίκαιο αγώνα μας, ώστε να μην αφήσουμε κανένα εργοδότη/αφεντικό να μας λυγίσει. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε πιο δυνατοί από αυτούς, εφόσον είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι.


                                       ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΞΕΝΩΝ ΓΛΩΣΣΩΝ ΤΟΥ ΟΜΙΛΟΥ INTERLINGUA

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Αναδιάρθρωση της ζωής, όχι του χρέους




Πέρα από τη ...λογιστική Αριστερά της δραχμής ή του ευρώ

Τα απανωτά κύματα σαρωτικής επίθεσης σε όλους τους όρους εργασίας και ζωής δεν αφήνουν πια καμιά αμφιβολία: δεν πρόκειται για έναν «εφιάλτη» από τον οποίο μπορούμε να ξυπνήσουμε ένα ωραίο πρωί, μια παροδική κατάσταση από την οποία μπορούμε να απεμπλακούμε με κάποιες, έστω, «απώλειες». Στην πραγματικότητα, οικοδομείται ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό καθεστώς, που ...έρχεται για να μείνει ακόμη κι αν η «κρίση» παρέλθει κάποια στιγμή. Πρόκειται για ένα καθεστώς λεηλασίας της κοινωνίας και των δημόσιων αγαθών, ριζικής υποβάθμισης της εργασίας σε μια κατάσταση «δουλοπαροικίας», απόρριψης και αποκλεισμού ενός μεγάλου μέρους εργαζομένων, μισοεργαζομένων, ανέργων και μεταναστών, καθολικής εμπορευματοποίησης κάθε πτυχής της ζωής, ανεπίστρεπτης καταστροφής του περιβάλλοντος, διαρκούς επιτήρησης, ελέγχου και καταστολής.

Στην ουσία, και τα δύο βάθρα του μεταπολεμικού καπιταλισμού, η έννοια του πολίτη με τα εγγυημένα τυπικά πολιτικά δικαιώματα και η έννοια του εργαζόμενου με τους εγγυημένους όρους αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης, σαρώνονται από την προσπάθεια του κεφαλαίου και του κράτους να ανασυστήσουν την εκμετάλλευση και την κυριαρχία πέρα από κάθε κοινωνικό και φυσικό όριο και φραγμό. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» εμφανίζεται πλέον γυμνό, χωρίς το περιτύλιγμα της ελεύθερης δήθεν σύμπραξης, ως αυτό που είναι κάθε αστικό συμβόλαιο: ωμή ισχύς, εξαναγκασμός, βία και επιβολή του ισχυρού. Τα αφεντικά αγοράζουν εργασία όπως θέλουν, όπου θέλουν, για όσο θέλουν. Το κράτος δεν εγγυάται τίποτα, παρά μόνο ότι η θέληση των αφεντικών θα είναι νόμος.

Αυτή η «απομάγευση» της δημοκρατίας και της εργασίας μάς φέρνει αντιμέτωπους με μια κατάσταση όπου δίπλα στην κατάρρευση των υλικών όρων της ζωής καταρρέει και το συμβολικό σύμπαν που μέχρι σήμερα τροφοδοτούσε την ομαλή ένταξη στους καπιταλιστικούς μηχανισμούς αναπαραγωγής της ζωής και της κοινωνίας. Η ανάπτυξη γίνεται, από όνειρο κοινωνικής και καταναλωτικής ανέλιξης, ο προθάλαμος της κατάρρευσης. Η εργασία γίνεται, από μέσο ανεκτής επιβίωσης και βελτίωσης της κοινωνικής θέσης, σκλαβιά που δεν εξασφαλίζει ούτε καν την επιβίωση, και επιπλέον δεν υπάρχει πια για όλους. Η δημοκρατία και οι αντιπροσωπευτικοί θεσμοί γίνονται, από τρόπος ελέγχου και επηρεασμού της εξουσίας, στεγανοί μηχανισμοί ολοκληρωτικής επιβολής. Δεν υπάρχουν πια «προσχήματα».

Οι μόνοι που εξακολουθούν να ...τηρούν τα προσχήματα και να τα παίρνουν ακόμη σοβαρά είναι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά. Μιλούν ακόμη για επιστροφή σε μιαν ειδυλλιακή κατάσταση όπου (είτε μέσω μιας αντινεοφιλελεύθερης ΕΕ, είτε μέσω της εξόδου από την ΕΕ και της επιστροφής στη δραχμή, είτε μέσω της λαϊκής εξουσίας-οικονομίας) ο καπιταλισμός θα ξαναφορέσει τα καλά ρούχα της «ανάπτυξης», της «εργασίας για όλους» και της «δημοκρατίας». Υιοθετούν την κυρίαρχη αφήγηση για την κρίση (λέγοντας ότι είναι κρίση ανταγωνιστικότητας, κρίση υπερτροφίας του χρηματιστικού και τραπεζικού κεφαλαίου εις βάρος του παραγωγικού, κρίση αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης της χώρας, κ.λπ.) και σπεύδουν να προτείνουν τρόπους για να ενισχυθεί το «εθνικό» κεφάλαιο (με την επιστροφή στη δραχμή θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα, με εθνικοποιήσεις και παραγωγικές επενδύσεις θα ενισχυθεί η παραγωγική βάση της χώρας, κ.λπ.). Αναζητούν αντιμνημονιακά «εθνικά μέτωπα» απέναντι στην «ξένη κατοχή», τη στιγμή που κατοχή έχει κάνει ο εθνικός ΣΕΒ στην κοινωνία, τα ελληνικά ΜΑΤ στην Κερατέα, οι ελληνικές τράπεζες στα Βαλκάνια και ο ελληνικός στρατός στις χώρες επέμβασης του ΝΑΤΟ... Όσο δε για το ζήτημα του χρέους, η Αριστερά, πάντα ...λελογισμένη, συστήνει επιτροπή λογιστικού ελέγχου, για να εξακριβώσει πόσο ακριβώς είναι το απεχθές και πόσο είναι το δίκαιο. Το ότι θα το πληρώσουμε, προφανώς θεωρείται δεδομένο...

Έτσι, ενώ ο καπιταλισμός επιχειρεί μια επανεκκίνηση ανασυγκροτώντας σε νέες, πιο βάρβαρες, βάσεις τις συνολικές συνθήκες συσσώρευσης και αναπαραγωγής του, η Αριστερά και το εργατικό κίνημα παραμένουν δέσμια ενός κοινωνικού φαντασιακού συγκροτημένου στην προηγούμενη εποχή, στον ορίζοντα, δηλαδή, των διεκδικήσεων κρατικής προστασίας και αναδιανομής του πλούτου. Την ίδια στιγμή που το κράτος είναι ο βασικός οργανωτής και διεκπεραιωτής της αντικοινωνικής αναδιάρθρωσης, αυτοί ζητούν να τα πάρει όλα στα χέρια του το κράτος! Και την ίδια στιγμή που εκτυλίσσεται η μεγαλύτερη ιστορικά αναδιανομή πλούτου από τους πολλούς στους λίγους, αυτοί ζητούν απλώς πίσω ένα μέρος από τα κλεμμένα!

Όμως η θηλιά του κεφαλαίου και του κράτους πάνω στο κοινωνικό σώμα δεν μπορεί να χαλαρώσει, μπορεί μόνο να αφεθεί να μας στραγγαλίσει ή να κοπεί. Η μεγαλύτερη δύναμη που διαθέτει αυτή η θηλιά είναι η απόλυτη εξάρτηση της ζωής μας από την αγορά, το χρήμα, την ιδιοκτησία και το κράτος. Η ασφυξία δεν θα επέλθει από την καταστολή, αλλά από την αδυναμία μας να οργανώσουμε και να φανταστούμε την ικανοποίηση των αναγκών και των επιθυμιών μας με άλλους τρόπους από αυτούς που μας μετατρέπουν καθημερινά σε πειθήνιους εργαζόμενους, μαζικούς καταναλωτές, ναρκωμένους τηλεθεατές και υπηκόους-ψηφοφόρους, δηλαδή σε «δωρητές» πλούτου και δύναμης προς τους πάνω.

Η θηλιά, επομένως, δε θα κοπεί με μια ...έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα ή από μια νέα εξουσία, αλλά οργανώνοντας την απεξάρτησή μας από την κυριαρχία των εμπορευμάτων και της μεγα-μηχανής του κράτους, ανοικοδομώντας τη ζωή μας με τα δικά μας ανεξάρτητα μέσα, με κοινότητες αγώνα, αλληλεγγύης, αξιοπρέπειας, ελευθερίας και συνεργατικής δημιουργίας. Υπερασπιζόμενοι τα «κοινά», απελευθερώνοντάς τα από τις περιφράξεις της ιδιοκτησίας και της εξουσίας, επαναδημιουργώντας τα συλλογικά και ισότιμα ως ελεύθερα δημόσια αγαθά για όλους. Ας κινηθούμε σήμερα σε αυτό το δρόμο, κάνοντας τη χειραφέτηση τρόπο ζωής· καμιά φωτισμένη «στρατηγική» και «τακτική» ας μην περιμένουμε να μας σώσει...

Κώστας Χαριτάκης
Από το 5ο τεύχος της εργατικής εφημερίδας ΔΡΑΣΗ που κυκλοφορεί